Il Derviscio (2001)
Alternatieve titels: Dervis | The Dervish
mijn stem
2 stemmen
Turkije / Italië
Drama
132 minuten
geregisseerd door Alberto Rondalli
met Antonio Buil Pueyo, Cezmi Baskin en Ruhi Sari
Tijdens het Ottomaanse (Osmaanse) tijdperk, leeft in een klein Bosnisch dorpje, een dervis genaamd Ahmet Nurettin. Hij brengt als goedgelovig mens, een Moslim, zijn leven door om mensen uit de nood te helpen. Maar als zijn kleine broer opgepakt wordt en zonder een eerlijk proces ter dood veroordeeld wordt, begint hij haat en wraakzucht tegen het oneerlijke rechtssysteem te krijgen.
0
geplaatst: 3 januari 2006, 00:21 uur
"Een Spanjaard die een derwisj moet voorstellen?" was de vraag die me in eerste instantie bezighield, maar Pueyo zet hier werkelijk een prachtrol neer. Hij speelt Sjeik (geen oliesjeik)* Nureddin, leider van de plaatselijke Sufi-orde, die, geïnspireerd door het spirituele en zoals het een goede derwisj betaamt, aanvankelijk volledig uitgaat van het goede van de mens waardoor je hem zelfs enigszins naïef kunt noemen.
Het onrecht dat zijn broertje wordt aangedaan, roept bij hem echter emoties op die je van een derwisj niet zou verwachten. Zeven derwisjen hebben genoeg aan één vacht; Twee sultans passen niet in zeven continenten is een Turks gezegde, maar Nureddin lijkt hier niet van gehoord te hebben. Voortaan laat hij zich leiden door de oppervlakkige behoeftes der sterfelijken en aast op een hogere positie in de maatschappij.
Dat het een derwisj is die te maken krijgt met deze gevoelens, doet het verhaal natuurlijk alleen maar goed door de contradictie die het met zich meebrengt, aangezien "puurheid" en "afstand doen van het wereldlijke" in principe inherent zijn aan het derwisjisme. Het vergt dan ook veel moed om je als regisseur te wagen aan een dergelijk zwaar thema.
Vandaar mijn complimenten aan Rondalli dat hij het heeft aangedurfd het boek Death and the Dervish van de Bosnische Mesa Selimovic (ik ga er snel naar op zoek) te verfilmen en bovendien met een prachtresultaat. De setting (in het altijd fotogenieke Cappadocië), het gebruik van licht (of zelfs: het niet-gebruik van licht), de muziek (de muziek!) en ten slotte het acteerwerk waren allemaal prima in orde, soms zelfs subliem.
Jammer dat deze film waar ik 4,5* voor over heb, zo onopgemerkt is gebleven, zowel in Turkije als in Europa.
*Een Mevlevi: meer info.
Het onrecht dat zijn broertje wordt aangedaan, roept bij hem echter emoties op die je van een derwisj niet zou verwachten. Zeven derwisjen hebben genoeg aan één vacht; Twee sultans passen niet in zeven continenten is een Turks gezegde, maar Nureddin lijkt hier niet van gehoord te hebben. Voortaan laat hij zich leiden door de oppervlakkige behoeftes der sterfelijken en aast op een hogere positie in de maatschappij.
Dat het een derwisj is die te maken krijgt met deze gevoelens, doet het verhaal natuurlijk alleen maar goed door de contradictie die het met zich meebrengt, aangezien "puurheid" en "afstand doen van het wereldlijke" in principe inherent zijn aan het derwisjisme. Het vergt dan ook veel moed om je als regisseur te wagen aan een dergelijk zwaar thema.
Vandaar mijn complimenten aan Rondalli dat hij het heeft aangedurfd het boek Death and the Dervish van de Bosnische Mesa Selimovic (ik ga er snel naar op zoek) te verfilmen en bovendien met een prachtresultaat. De setting (in het altijd fotogenieke Cappadocië), het gebruik van licht (of zelfs: het niet-gebruik van licht), de muziek (de muziek!) en ten slotte het acteerwerk waren allemaal prima in orde, soms zelfs subliem.
Jammer dat deze film waar ik 4,5* voor over heb, zo onopgemerkt is gebleven, zowel in Turkije als in Europa.
*Een Mevlevi: meer info.
* denotes required fields.
* denotes required fields.