Intimacy (2001)

Prachtige beelden, de bizarre waarheid, het echte. De vreemde en bizarre score van Éric Neveux.

Het camerawerk van Eric Gautier. Allemaal wow. Het had een Leigh en Loach kunnen zijn, zo scherp, en zo openhartig worden ze zelden gemaakt. Dus de 5* lonkt.

Vind dit eigenlijk niet zo'n goede film. Intimacy is grauw, onsympathiek en pessimistisch (geloof dat ik maar in een scene een waterig zonnetje zag schijnen) maar ik had na 2 uur film vooral een gevoel van; "Waar heb ik nu eigenlijk naar zitten kijken?" Een stel gefrustreerde veertigers met hun sores en naar de meest onerotische sexscenes ooit (wat dan wel weer knap gemaakt is misschien). Vond de sex ook niet echt realistisch ofzo, het leek me meer juist extra lelijk en grof getoont allemaal om maar zeker te laten zien dat er weinig genegenheid bij komt kijken.
Verder boeide het me eigenlijk ook niet zo wat de hoofpersonen elkaar allemaal te melden hadden, ik merkte niks bijzonders of memorabels op. Eigenlijk sukkelt het allemaal maar wat voort en af en toe wordt er zelfs nog een vrij overbodige scene tussendoor gedaan (dat kraakpand bv). Tegen het einde begon ik de conversaties zelfs irritant gemaakt te vinden, te theatraal, te literair misschien wel, iig niet passend bij het nogal rauwe karakter van de film.
Iets te veel schimmige vieze kamertjes, sigarettenpeuken en lege drankflessen voor mij, te veel verveling en leegheid. Ik heb er niet zoveel mee uiteindelijk is Intimacy een lange saaie zit geworden. 2*

Ah art house, regel 1: maak je film zo lelijk mogelijk. regel 2: zorg ervoor dat je karakters onsympathiek zijn. Regel 3: elimineer alles dat ook maar een beetje naar gezelligheid riekt. En dan roepen dat het kunst is of zo.

Om uit te leggen dat dit beslist niet realistisch is, lijkt me onbegonnen werk. Verder is het prima als mensen dit overdonderend vinden. Verder veel doorspoelmomenten en uiteindelijk maar uitgezet. Ik kon eigenlijk geen verhaal ontdekken. En toch stemmen!!!

Waar ik aanvankelijk vooral parallellen zag met de film 9 Songs, kwamen later vooral Naked en op de één of andere manier de werken van James Joyce in me opi. Waar eerst vooral het lichamelijke contact, hoe wrang en 'ongevoelg' dan ook op de voorgrond lijk te staan, komen later ook juist de conversaties mooi naar boven. En juist door de conversaties worden de seksuele momenten nog wranger. Alhoewel ik de muzikale intermezzo's soms te nadrukkelijk aanwezig vond, werd de film er op andere momenten juist mysterieus door (die scène waar Claire terug rent naar de acteerschool bijvoorbeeld).

Ben er nog niet geheel over uit, wat begon als een net niet geslaagde film over de drang naar intermenselijk contact, écht contact, eindigt toch vrij indrukwekkend.

Ondanks de controverse over de seksscènes is 'Intimacy' een film over eenzaamheid en kapotte levens, over ellende en frustratie. Buitengewone acteerprestaties van Rylance en Fox.

Zag deze film een hele tijd geleden eens op tv, vond hem erg langdradig en daarnaast buitengewoon saai en somber. Het acteerwerk van de twee hoofdpersonen was wel redelijk sterk en de sfeer wist me in sommige scenes wel te boeien maar verder kon het me echt niet boeien. Het is zoals ik al zei echter alweer een hele tijd geleden dat ik hem zag dus mijn stem/waardering is niet geheel relevant meer, zal hem dus toch eens moeten herkijken voor een beter oordeel. Voor nu houd ik het op-

2 sterren

Nogal overschatte cultfilm, vind ik. Niet zozeer door de nogal expliciete en directe sekscenes, maar wel door het verder magere verhaal dat weinig om het lijf heeft. Toch 3 sterren omdat het verder goed verfilmd is met een mooie, rauwe sfeer.

De strekking van de film was wel ongeveer wat ik ervan had verwacht: het blijkt veel moeilijker te zijn een seksuele relatie aan te gaan zonder emotionele bindingen. Alleen was het wat afstandelijk.

Het scheelt dat bij art house filmmakers de regels achteraf pas worden bedacht door mensen zoals jij. Je regels zijn overigens totale nonsens. Heb genoeg mooie, "gezellige" arthouse films met sympathieke karakters gezien. Daarentegen moet je het in Hollywood niet proberen om al je karakters onsympathiek te maken of ongelikt camerawerk te gebruiken. Art House filmmakers zijn voornamelijk juist onafhankelijke filmmakers, dus wat kom jij nou met je regels?

Die zijn vaak Amerikaans. Toch? Ik moet eigenlijk eerlijk bekennen dat ik gestopt ben met euro onzin. Na te veel films zoals deze te hebben gezien.

nou ja gewoon een verkapte porno meer niet!

Briljant. Soms zie ik een film die daarna nog heel lang door je hoofd blijft spoken. Van *Intimacy* begreep ik eerst geen bal. Personages waar je liever niets mee te maken hebt. Maar de flic is zo krachtig, indringend en 'in your face', en zo goed geacteerd dat je er uiteindelijk toch iets mee moet. Patrice Chéreau is een grote filmer en staat wat mij betreft op dezelfde trede als Michael Haneke.

De onderkrochten van het menselijk verlangen.

Tenminste, dat is waarover deze film wil vertellen. Maar het wordt op de een of andere manier niet echt geloofwaardig, de relatie tussen de sjieke gelikte barman en de sjofele wannabe actrice. De vunzigheid kan dan nog net wel ergens uitgelegd worden vanuit de pure wanhoop - als die er al zou zijn, maar dat dat omslaat in een verliefdheid is niet echt meer uit te leggen, een stap te ver.

Wat overblijft is een slecht gebalanceerd onduidelijk drama, waarvan de beweegredenen van de hoofdpersonen niet ingevuld worden met een invoelbare moraal. In theorie een interessant gegeven, maar de uitwerking faalt op meerdere vlakken. Wat overblijft is een grauwe, onsmakelijke bedoening. Alsof het over echte mensen gaat. Want echte mensen doen soms heel rare dingen. Maar dat levert hier nog geen mooie film op.

Troep. Meer kan ik er niet van maken. En aan de acteurs ligt dat niet. Het lijkt er toch vooral op dat de regisseur zich hier een voorstelling van gemaakt had die hij niet waar kon maken.

Teveel hooi op de vork. Van de man die ons La Reine Margot (1994) gebracht heeft. Onwaarschijnlijk. Maar dat is deze film ook.

Grauwe film, koude beelden; wat nog benadrukt wordt in een trage, bijna beklemmende start waar je als kijker niets meer doet dan feiten observeren.

De confrontatie man / minnaar is goed uitgewerkt, en het zijn wat mij betreft hun gesprekken die de film dragen.

Jammer daarentegen zijn de nevenverhalen en -gebeurtenissen die geen enkele meerwaarde hebben. Het draait alleen om Jay, Claire en Andy. Intimacy had een half uur minder lang mogen duren.

Huh ? Als Kerry Fox, generatiegenote van mij, in real life doet wat ze in de film doet, is ze hier elke woensdagnamiddag welkom.

Net als Madecineman vroeg ik mij na afloop af: “Waar heb ik nou naar zitten kijken?” Een warrige film over mensen, die met zichzelf overhoop liggen, rijkelijk gevuld met onsamenhangende dialogen en —om de boel op te leuken?— een handvol expliciete seksscènes. Dat is het wel zo’n beetje. Zonde van mijn tijd dus.