Joy (2015)

"Als je maar goed je best doet en je door niets en niemand laat tegenhouden."
Daar zit 'm natuurlijk de angel. Hoe leuk het voor Joy ook afloopt, je ziet eigenlijk vooral dat je meer kans hebt op een winnend lotto-lot dan at je zo'n kruisvaart zou kunnen overleven. Zelfs als doorbijter bijt je hier 9 op 10 keer in het zand. Slotsom is toch dat bijna niemand het kan maken, zie maar naar de zus (en de pa) die plots iets hadden, van 'he, dat kunnen wij toch ook?' Niet dus.

Verder vond ik het wel oké, maar niet fantastisch. Ik zag hier vooral drama in, de humor ontging me volkomen. Vond ik ook niet zo erg. Lawrence is een goede actrice. En De Niro heeft me toch weer verbaasd met deze verrassende low-key vertolking van de vader. Vond dit net een allesbehalve De Niroklus van hem.

Van Cooper zal ik helaas nooit echt fan worden. Vind 'm maar een banale, oninteressante kop hebben.

Behoorlijk vervelende film. En als ik had geweten dat het van de regisseur van Silver Linings Playbook was (met dezelfde acteurs) had ik 'm niet eens opgezet. Ik ben waarschijnlijk de enige die een hekel heeft aan Robert de Niro.

Het sfeertje was weer ongeveer hetzelfde als in Silver Linings Playbook. De karakters zijn niet leuk, en het is allemaal wat vreemd en gekkig maar ook net weer te weinig gekkig om de film echt een heel eigen gezicht te geven.

Eigenlijk is Jennifer Lawrence het enige dat het nog kijkbaar maakt, plus het stuk in het midden van de film met het verkopen van de producten op het verkoopkanaal. Had best meer uitvindingen willen zien, als ze blijkbaar zoveel verzonnen heeft, maar die weg wordt helaas niet ingeslagen. In plaats daarvan wordt er veel te veel gefocust op het gedoe met haar familie, een vreemde keuze, want op zich is het onderwerp van die teleshoppingwereld best wel leuk. Met een andere insteek en wellicht een andere regisseur was het misschien best nog iets geworden.

2,25*

Jennifer Lawrence komt er goed uit met een Golden Globe en een Oscarnominatie maar "Joy" valt uit als een al te lange film, die bepaald niet echt raakt, maar wel een inzicht geeft in de harde commerciële wereld, waarbij succes afhangt van veel inzet, volharding en de capaciteit om op zakelijk vlak even hard terug te slaan.

Deze film is voor mij toch wel een tegenvaller, had er meer van verwacht.

Gelukkig doet Jennifer Lawrence het heel goed en redt ze de film nog een beetje, want als je tegenwoordig op Robert de Niro moet rekenen, vergeet het, de man zou beter stoppen met filmen.

Wanneer je op TV een infomercial ziet voor een zwabber, sta je er niet bij stil wat daar allemaal aan voorafgaat. Joy Mangano (°1956) bedacht de superzwabber, waarna ze hemel en aarde moest bewegen om het idee verkocht te krijgen. Meer dan over huishoudelijk gereedschap gaat dit over ondernemerschap en hoeveel doorzettingsvermogen en financiële risico's er soms nodig zijn.

Jennifer Lawrence is weer op dreef als het energieke type met een doel voor ogen, al lijkt ze me stoerder dan de echte Joy. Leuke nevenrollen zijn er voor De Niro, Rossellini en Cooper. Die zus was nogal stereotiep slecht en de grootmoeder stereotiep goed. Niet erg geloofwaardig is wanneer Joy een oplichter met één gesprek weet te overtuigen om een pak geld terug te betalen. Al bij al is dit een boeiend kijkstuk met een origineel onderwerp.

Goeie film over een moeder die haar uitvinding op de markt probeert te krijgen. Simpelweg een onderhoudend en tevens waargebeurd verhaal, alhoewel het allemaal niet echt verrassend is. Het hele proces wat de vrouw doorloopt, komt prima over. Een fijne soundtrack en ook een fijne cast, maar het is Jennifer Lawrence in de titelrol die hier de film in haar eentje weet te dragen.

“Don't ever think that the world owes you anything, because it doesn't. The world doesn't owe you a thing.”

Ook de derde samenwerking tussen regisseur David O. Russell en Jennifer Lawrence levert weer een meer dan vermakelijke film op. O. Russell heeft met onder andere Three Kings, Silver Linings Playbook, The Fighter, American Hustle en nu Joy films gemaakt die verschillend zijn qua onderwerp en opzet, maar ook veel gemeen hebben.

De films van O. Russell zijn altijd bijzonder sfeervol door de schitterende cinematografie, vlotte montage, het aangename tempo, de herkenbare personages en de passende muziek. Zelfs films over de Irak-oorlog, twee mentaal en psychisch gebroken mensen en boksen hebben bij O. Russell een luchtige en positieve vibe. Ook Joy is in alles weer een echte O. Russell film. Lawrence speelt Joy, een vrouw vol met ideeën maar ook met een nogal aparte gezinssituatie. Lawrence weet moeiteloos de kijker in te pakken met haar charismatische en gepassioneerde acteerwerk. Joy heeft een revolutionaire mop uitgevonden en wil deze aan de man/vrouw brengen. Geldproblemen, louche zakenmensen, Tell Sell reclames, patent discussies, contract disputen en persoonlijk leed, het komt allemaal voorbij. Maar de film behoudt (met uitzondering van één of twee scènes) ten alle tijden zijn luchtige toon. Wanneer Bradley Cooper ten tonele verschijnt komt er wat meer focus en wordt het ook echt een film over Joy, en haar lange weg naar de top.

Redelijk.

Niet geweldig goed allemaal, net zoals in Silver Linings Playbook bevat ook Joy een aantal karikaturen en 'gekke' personages. Dat is dan vaak hit-or-miss, in vergelijking met de bovenvermelde film is het hier iets te vaak miss.

Maar al bij al gaat de speelduur toch gestaag om, Jennifer Lawrence doet het best oké, al heb ik het gevoel dat ik bij haar nu alles wel gezien heb - ik ben benieuwd of ze in de toekomst nog kan verrassen. Verder enkele bekende gezichten in de bijrollen - Bradley Cooper en Robert De Niro lijken de vaste waarden van regisseur David O. Russell. Beiden hebben wat nietszeggende rolletjes.

Qua toon blijft Russell niet steeds consequent, ik weet eigenlijk nog altijd niet of het nu een feelgoodfilm moet zijn. Daarvoor bevat het toch iets te veel aparte scènes met tegenslagen, het nogal abrupte einde verandert daar m.i. niet veel meer aan.

3

Dat is nou niet echt een film die uitnodigt om te kijken, tenminste voor mij. Maar ik zie dat de film toch vrij goed gewaardeerd word. Misschien moet ik er dan toch maar eens een keer wat tijd voor maken.

aparte film omschrijving, tot einde van de film zit ze alleen maar in de schulden en is haar tot dan enige uitvinding nog steeds niet succesvol, verhaal had meer potentie ondanks het sterke acteerwerk van jennifer lawrence.

Ik vind er ook geen flikker aan.

Oké.

Ik ken Russell eigenlijk meer van zijn aparte woede-uitbarstingen dan van zijn films, en ik neem aan dat dat voor menig filmliefhebber hetzelfde is. Veel heb ik namelijk nog niet van hem gezien, en Joy keek ik ook niet omdat hij het had gemaakt. Nee, ik keek deze film gewoon doodleuk voor Lawrence, die ik erg graag zie acteren.

Voor iemand die op dat moment 25 was straalt ze dan ook behoorlijk, want haar acteertalent valt vanaf de eerste minuten al te merken in een film die zich uitstrekt over een totale duur van 120 minuten. Aangezien het een biografie is die als doel heeft te inspireren is die speelduur dan ook gerechtvaardigd, en Joy weet alle minuten te benutten, al voelt de introductie gedurende het eerste halfuur wel wat lang aan.

Wat ik vooral mis is meerwaarde vanuit de regie. De kleuren zijn fris, de inrichting voldoende, maar dit moet wel een film zijn waarin ik de hele film lang de gedachte had die "hoe zou het eruit zien als ze net wat meer inspanning hadden gedaan" luidt. Zeker de allereerste scene had veel beter gewerkt als bijvoorbeeld een lange take, maar Russell moet er weer nodig in knippen.

Verder vond ik het ook allemaal iets te afstandelijk om te raken of te charmeren. Het acteerwerk is goed, maar de personages missen toch wat persoonlijkheid en vorm (buiten Lawrence om) om sympathie op te wekken. Echte chemie voelde ik dan ook niet, terwijl Cooper en Lawrence juist een sterk duo kunnen vormen. Het voelt aan alsof Russell de twee gewoon aan boord nam en daarmee klaar dacht te zijn, maar het tegendeel is waar.

Het kijkt best aardig weg en elke minuut draagt wel bij aan het verhaal. Verder ook positief verrast door de sterke combinatie tussen drama en komedie, die samen erg in balans blijven. Hierdoor laat Russell zich nooit te veel gaan. Anderzijds vond ik het allemaal ook wel kaal, waarmee ik bedoel dat het me met hetzelfde gevoel achterliet die ik had toen ik de film startte: niets.

Film die de moeite van het bekijken waard is, ook een prima verhaal. Kijkt lekker weg.

Leuk als portretten van een ambitieuze vrouw die weet wat ze wil en van een dysfunctionele familie (soms op het randje van karikaturaal), matig als drama, ondanks het geïnspireerde spel van Jennifer Lawrence – het raakt mij persoonlijk niet genoeg om het doorzettingsvermogen en de wilskracht van het titelpersonage invoelbaar te maken en een gevoelige snaar te laten raken. De vele grote namen in de bijrollen voelen daardoor ook een beetje onderbenut aan, alsof je daarvoor ook wel minder bekende (en minder goede) acteurs en actrices had kunnen gebruiken als die rollen toch niet zoveel impact in het geheel hebben.

Het grootste deel van de film is eigenlijk iedereen rond Joy die zegt dat ze het niet kan, niet goed doet, niet mag dromen, haar probeert te bedriegen, ... Veel 'joy' is er niet te bespeuren in deze Joy. Het genre zegt hier 'Biografie/Komedie', maar van komedie is weinig te bespeuren. Pas als Bradley Cooper in beeld komt valt het nog wat mee, omdat Jennifer Lawrence dan ook meer schittert. Het werd haar 4e Oscarnominatie, al verbleekt deze prestatie toch wel tegenover de 3 vorige films waar ze een nominatie voor kreeg. Het bracht haar wel een 3e Golden Globe op. Geen idee wat de insteek is van deze film. Want de zo gezegde boodschap dat iedereen het kan maken, komt er alvast niet uit. Eerder geluk hebben dat je van iedereen tegenwind krijgt.

Ik heb deze film na 20 minuten uitgezet. Had het gevoel dat ik in een slecht Woody Allen toneelstuk was belandt.

En ook ik ben geen Robert de Niro fan. Lijkt wel of hij in elke film hetzelfde typetje speelt.