Taking Off (1971)

Een wat onbekende film van Milos Forman die er nog niet opstond.

De eerste film die Forman maakte in Amerika. Was destijds behoorlijk leuk, maar lijkt me nu erg tijdgebonden en verouderd. Een scene bijvoorbeeld waarin verontruste ouders ook es een poging doen om een stickie te roken... dat is sindsdien te vaak vertoond.

Scenarioschrijver Buck Henry speelt een van de hoofdrollen. Hij is de man van The Graduate, Catch-22 en dergelijke successen.

Zijn laatste script, Town and Country, was een grote flop. Daar kon je aan zien dat zijn humor niet meer werkt zoals 30 jaar geleden. Zo gaat dat, jammer genoeg. De Tand Des Tijds, die ook knaagt aan wat leuk is/was.

Ik was gisteren bij een screening van deze film en Milos Forman was er ook bij. In de Q&A na de film werd gevraagd of de grote scene 'echt' was. Zijn antwoord: Nee, gewoon tabak.

Er is nog geen DVD omdat de muziek-rechten erg ingewikkeld zijn. (niet Tina Turner, maar alle amateurs die hun eigen composities zingen in de film... ze zijn heel moeilijk om op te sporen)

I have trouble with my windpipe

Nadat ik Liefde van een Blondje van Milos Forman had gezien kwam er weer een regisseur bij waar ik wel eens wat meer van wou gaan kijken. In het opzoeken wat voor films Forman nog heeft gemaakt kwam ik deze Taking Off tegen, maar het is blijkbaar niet makkelijk om aan een DVD te geraken wegens allerlei rechten, al zou er in 2011 een DVD gereleased zijn door Park Circus. Ik was dan ook aangenaam verrast dat ik dit op het grote scherm kon gaan aanschouwen.

Taking Off is een ietwat speciale film. Het opent met een soort van talentenjacht waarbij er regelmatig gecut wordt naar de beslommeringen van een man. Hij zit bij een hypnotiseur, hij is bij zijn vrouw en vrienden, ... Het is Forman zijn 5e film, zijn eerste Amerikaanse, maar het oogt allemaal nogal slordig en stroef. Het is in ieder geval iets waar je wat aan moet wennen, maar eenmaal Jeannie verdwijnt wordt het wel erg leuk. Je krijgt een soort van Woody Allen vibe en de beslommeringen die daarop volgen blijven meer als 40 jaar na datum nog overeind staan. Hier en daar wat gedateerd, de joint scène gaat wat te lang door, maar over de gehele lijn erg geslaagd. Het komt allemaal tot een climax in een spelletje strippoker en dat vormt een waardige climax. Altijd leuk, want meestal wilt dit soort films wel eens met een sisser eindigen.

De stukken van de talentenjacht zitten doorheen heel de film geweven. Lijkt niet zo interessant, maar a) in het algemeen is het fijne muziek en b) je kunt hier en daar wat beginnende sterren spotten. Zo heeft Kathy Bates haar eerste rolletje (hier nog gecrediteerd als Bobo Bates) en ook Carly Simon maakt nog een kleine opwachting. Ike en Tina Turner spelen nog een ietwat prominentere rol trouwens. Het is echter niet enkel de muziek die dit de moeite waard maakt. Een groot deel van de score is ook te wijten aan een schitterende Lynn Carlin en Buck Henry als de ouders van Jeannie.

Erg aangenaam verrast eigenlijk. Forman was sowieso al een regisseur om wat meer van op te zoeken, maar dit bewijst nog eens waarom. Mooi meegenomen als je een fan bent van de muziek die hier wordt gespeeld, maar zelfs zonder dat kan je hier wel iets mee denk ik.

Dikke 4*

Aardige film waarin een echtpaar op zoek gaat naar hun weg gelopen tienerdochter. Het duurt even voordat de film op gang komt vanwege de door het verhaal heen gemonteerde auditie-scenes (die overigens een voor mij wat onduidelijke positie innamen in het geheel). Hierna volgen wel een aantal vermakelijke scenes. Een prima tijdsbeeld van dit Amerikaanse regiedebuut van Milos Forman.