Big Night (1996)

Mooie film

vond er niet zo veel aan

De manier waarop al dat lekkere eten in beeld wordt gebracht doet je watertanden...

Heerlijke film; Het lekkere Italiaanse eten doet je zeker watertanden. Mooie discussies over de smaak van de Amerikanen en porties en de mooie rol van de Kok die perse Traditionele Italiaans gerechten klaar wil maken. De tweede keer dat ik hem zag vond ik hem nog beter.

FisherKing says it all.

mooie kleine film, italiaanse temperament.

You will not get spaghetti with your risotto.

Ooit weleens een keertje gezien. Complimenten voor de kok(s). 3 sterren

Ik krijg er honger van als ik er terug aan denk. Er wordt een sublieme maaltijd geserveerd met een ziel. Het is waarschijnlijk een erg leerrijke film voor startende restaurants. Doch ik vond de film weinig boeiend. Misschien moet ik hem - zoals FisherKing - ooit eens herbekijken.

Had me zo verheugd op deze film. Mijn verwachting ging uit van een tweede Como agua para chocolate of Chocolat: een feestelijk culinaire film. Het viel echter een beetje tegen. Die paar maaltijden maken de film niet beter dan de gemiddelde komedie.

Heerlijke, pretensieloze film. Leuke, realistische personages en een lekker rustig tempo. Vooral de laatste scene is een klein juweeltje.

Ook ik had er veel van verwacht, maar moet concluderen met slechts 2 woorden: dodelijk saai. 1*.

Geheel mee eens! De slotscene was de crème de la crème voor fijnproevers.

De film is mooi door z'n eenvoud en details. De relatie van de twee broers heb ik zelden zo mooi en treffend gezien als in deze film. Een heerlijke (letterlijk en figuurlijk) film.

4,0*

Komt een beetje langzaam op gang. Er zit knappe regie in, maar het is allemaal net wat te saai. Acteerwerk is buitengewoon goed, dat wel. Maar ik zag het doel maar niet in de film. En het einde van de film is bijzonder irritant...

Niet erg bijzonder,,
maar wel erg vermakelijk,,
en lekker^^

Het acteerwerk is echt geweldig. Heb echt een zwak voor de italiaanse manier van praten. Heel mooi hoe op het einde de broers elkaar toch weer accepteren. Het (verplichte) relatie-gedeelte kon mij niet veel boeien. Ging uiteindelijk ook nergens heen,, apart eigenlijk.

De film heeft geen spanningsboog, origineel plot of knettergekke hoofdpersonages nodig om te boeien. Een bijzondere prestatie!

*3,5

Vandaag weer eens gezien na een x aantal jaar en ik moet zeggen, wat een heerlijke film.

Geweldige rol van Tucci alleen vind ik Shalhoub wat tegen vallen terwijl ik hem normaal toch een klassebak vind.

Geweldige scene met het grote diner, waar ik af en toe toch water in de mond voelde lopen.

Nee, ik vond hem behoorlijk tegenvallen. Ik vond de dialogen tussen de broers, maar eigenlijk de meeste dialogen wel, behoorlijk saaien langdradig.

Dit soort films moeten het eigenlijk vooral van de sfeer hebben en dat vond ik in deze film nou ook niet echt heel erg goed uit de verf komen. Zal misschien persoonlijk zijn maar ik werd er niet warm of koud van.

De verhaallijn over de relatie tussen de ene broer en zijn vriendin vond ik ook niet echt veel toevoegen aan de film.

Het acteerwerk was op zich wel goed maar alles kwam op mij nogal sombertjes en saai over.

Nee, helaas, deze film heeft mij niet gepakt.

Leuke film met goede acteurs en mooie passende Italiaanse muziek. De sfeer zit er goed in en het verhaal is ook best leuk evenals Minnie Driver en Isabella Rossellini. Ik kreeg er overigens ook hunger van

Mooie film met gevoel gemaakt, helaas zijn de dialogen nogal plat en is het mooiste stukje het einde waarin niet gesproken wordt. Heerlijk zoals die man daar een eitje staat te bakken en zonder een woord te zeggen het weer goed maakt met zijn broer, heel erg mooi!
Nog een pluspunt was de muziek, het gaf de film net dat beetje extra.

Sfeervolle familie aangelegenheid, alsof je zelf naar een klein italiaaans restaurant gaat om daar lekker verwend te worden, deze kleine simpele, verrukelijke, milde, bitterzoete, subtiele film over eten. De broederlijke spanningen worden zodanig neegezet, dat ze niet verzanden in cliché's. De laatste scène (in stilte) is om door een ringetje te halen.Op het script, de regie en het spel valt weinig aan te merken. Tucci en Shalhoub gaan uitstekend samen.

Mooie film over twee Italiaanse broers die een weinig succesvol restaurant runnen in de Verenigde Staten, ondanks de kookkunsten van Primo, de oudste van beiden. Acteerwerk is goed, net als de aankleding en het verhaal. Interessant is ook het serveren van timpano, een bijzonder en zeldzaam gerecht.

Heerlijke filmpje,heb deze eindelijk gewatcht toen ik vorige week met griep op mijn nest lag.

Totaal pretentieloze film,bewust erg klein gehouden maar simpelweg heel erg leuk.

Het was aangenaam kijken,ik vond de interactie tussen de twee broers echt leuk.

Daarnaast deden de muziek,omgeving/aankleding en het voedsel wat voorbij kwam de rest van het werk.

Lekker zondagochtend met een kater op de bank filmpje

Wat een heerlijke film ik ga hem zeker meer keer kijken ,een zalige film,..

Het was of ik zelf in de set meespeelde

Mooi in zijn eenvoud. Vooral de laatste scene. Heb er met plezier naar gekeken. De prachtige traditie met al haar zware werk is vandaag de dag helaas verloren gegaan door mensen als Pascal (gespeeld door een geweldige Ian Holme trouwens) en robotisering. Eten wordt niet meer met liefde gemaakt maar het draait allemaal om geld. Echt goed eten bestaat ergens nog wel, maar er moet goed gezocht worden. In Nederland bijvoorbeeld zijn er maar 3 authentiek Japanse restaurants en de rest wordt door Chinezen gerund.

Wat een prachtig acteerwerk tussen Tony Shalhoub en Stanley Tucci, heerlijk om naar te kijken.

Oeps, aangepast.

Zou wel kandidaat geweest zijn om Louis Prima aan tafel te vervangen...

De lange, indrukwekkende, stille scène in het slot, met beide broers aan de keukentafel met een sober roereitje is zowat waarover het gaat: de innerlijke gehechtheid tussen beiden, ondanks de vele meningsverschillen, disputen tot schermutselingen toe, die in feite grotendeels het gevolg zijn, ondanks het aanwezige talent, van het floppen van hun restaurant.

Eén en ander zorgt er onderweg wel voor dat er plaats is voor humor en goede cinema zoals de enscenering en regie van de party en al is het allemaal niet echt diepgaand, toch gaat er wel aandacht naar wat karaktertekening.

Goed camerawerk, goede muziek...of stilte en sublieme vertolkingen van beide hoofdpersonages.

Genietbaar.

Primo – man van weinig woorden, man van principes, man die zweert bij wie en wat hij liefheeft.
Secondo – het spiegelbeeld van de eerstgeborene?
Secondo – veel woorden, weinig principes.
Secondo – veel geblaat, weinig wol, doch het abstracte verlangen om “het te maken” in dat Amerika van hem, ongeacht de prijs die hij daarvoor moet betalen.
Wie is Secondo eigenlijk? Niet de opportunist die Pascal is, niet de epicuristisch-vrijgevochten Gabriella, niet de hondstrouw-frivole Phyllis, niet de immer zwijgzame Cristiano die er het zijne van denkt...
Secondo is Primo minus het neurotische, minus het dogmatische, minus het fanatisme…maar wat blijft er dan nog over?
Secondo wil heel erg heel veel: iemand zijn, iemand worden, iemand hebben. De relaties die hij aangaat, zijn secundair aan dat verlangen. Wie kan echter van hem houden, wetende dat hij zelf niet houdt van wie hij is, wetende dat zijn blik niet op het hier en nu rust, maar op iets en iemand in de toekomst. Wie kan, wie wil, wie zou voor zo iemand zorgen, iemand die denkt niet te zijn, wel te "zullen zijn"...?
Niemand anders dan: Primo – eerstgeborene…de laatste die altijd zal overblijven, onvoorwaardelijk.

Netjes uitgekiende psychologie (twee gebroeders als januskop) in deze ‘Big Night’, met af en toe gewaagde close-ups, swingende cameravoering, ja zelfs jazzy experimentjes…maar de film heeft een ritme dat een toeschouwer vandaag niet meer verdraagt, en de hele prent baadt in een low-budget aandoende, oubollige sfeer met een tempo dat te gezapig kabbelt.

Kortom, not my cup of tea. Laat die timpano daarentegen maar komen!

2,75*

Het regiedebuut van Stanley Tucci, dus deze wou ik zeker meepikken. Doordeweeks werkje dat niet zo bijzonder is, maar redelijk wegkijkt. Centraal staan twee broers die een Italiaans restaurant runnen. De zaken staan er echter niet zo goed voor en de film is een voorbereiding op mogelijks het laatste avondmaal.

In zijn geheel stelt het allemaal niet zo heel veel voor en stijgt het amper boven het maaiveld uit. Interessant is wel de setting en de sfeer binnen het restaurant. De stress en voorbereidingen die een diner vooraf gaan. Fijn om enkele gerechten van dichtbij geprepareerd te zien. Leuk ook om de kibbelende broers met elkaar in de clinch te zien gaan.

Leuke slotscène ook waarbij iedereen harmonieus samenzit om gezellig een eitje te eten. Ondanks alles in dat de rijkdom die ze samen bezitten. Niet goed, niet slecht, beetje verouderd. Goed om eens mee te pikken, maar ook niet meer dan dat.

Zoutloze film over twee Italiaanse koks die er maar niet in slagen om hun restaurant succesvol te maken. Wederom een American dream die niet uitkomt. Het einde vond ik best bitter.

Kon me niet echt boeien doordat ik al "gastronomische" films gezien heb die veel beter waren dan deze. Morgen weer vergeten vrees ik. Wel zou ik graag ooit zo'n timpano eten... dat zag er verdomd lekker uit.

In velerlei opzichten een heerlijke film, met een betoverende Minnie Driver, een adembenemende Isabella Rossellini tegenover een sobere setting, zeg maar een houterig interieur, zelfs voor een familie-restaurant, maar met een Italiaanse keuken die tot aan de hemel reikt. De acteurs dragen met verve de ingetogen boodschap, die je van verre ziet aankomen: The American dream is a very Big Lie. Alles van waarde vraagt toewijding, historisch besef en vanzelfsprekend "brood voor de Engelen." Aan het eind van de rit is wat overblijft niks meer dan verkruimelde vrijheid.

Leuke setting, maar daarmee is alles gezegd. Ik vond de film stuntelig, amateuristisch, oubollig, geforceerd, fake... Deed mij eerder denken aan het restaurant van FC. De Kampioenen dan aan een volwassen film.

Niet mijn soort film, heb hem uitgekeken maar had hier veel wilskracht voor nodig.