Shin Seiki Evangelion Gekijô-ban: Air - Magokoro Wo, Kimi Ni (1997)

wonderlijk dat nog steeds niemand deze gezien heeft.....t is een topper hoor en volgens mij niet eens zò onbekend.....

Ik vond het niet zo heel erg losstaand van de bijbehorende serie, want het is alternatief voor de laatste twee delen (25 en 26) van de oorspronkelijke serie. En als je dan eerst even die andere 24 delen moet kijken, dan kost dat toch even. Maar goed, ik vond het einde dat in de film wordt geschetst zeker zo goed als het oorspronkelijke einde van de serie, wat nog een behoorlijk stuk zweveriger is. Maar toch, prima serie, prima film, als je van het genre houd .

Nooit een fan van Evangelion geweest.

Maar toch herinnerde ik me deze film als erg cool. Ben er bij herziening alles behalve laaiend over.

De pluspunten zijn beperkt. Het concept is op zich wel interessant. Veel conceptueel mooie en interessante weirdness.

Maar de uitwerking is zo ongelofelijk pover. Erg overblown, Anno pretendeert (en ik haat dit woord) toch echt enige wijsheid, maar hij heeft het al beter weten verpakken. De animatie is pover, zeker voor iets wat zich als film wil verkopen. Ook de designs (die Eva's, personages, algemeen gebrek aan detail ) zijn erg belabberd. Muziek is verder klassiek en weinig creatief gebruikt.

Maar vooral de personages ... want een bende overdreven zeurkousen. Het enige wat het hoofdpersonage in deze film klaarspeelt is huilen. En dat mag je erg letterlijk nemen. Allemaal zijn ze getormeneerd door een erg moeilijke jeugd, voelen ze zich eenzaam, reageren ze dit af op anderen of op zichzelf. Niet meer dan een stelletje uberpubers, die na twee minuten al erg vervelend geworden zijn. Het goth concept tot hysterische hoogtes gebracht.

Nee, dit doet mij niks. Enkel de live action stukken, en de concepten boeiden, maar ofwel breng je dit met stijl, ofwel met een vlaag relativerende humor (ik zie hier wel een Miike film insteken). Wat nu overblijft is een film die van minuut 1 loopt te zeurend als een misnoegd jong. 1.5*

De film na een paar jaar es herzien. Ik denk dat End of Evangelion één van de weinige animatiefilms is die diep is, maar de kijker weet te overtuigen verder te blijven kijken.

De film is eigenlijk de afsluiting van de serie. De laatste twee afleveringen van de serie spelen zich af in de denkwereld van de hoofdpersonages. Deze afleveringen waren echter zo onduidelijk dat men -onder druk van fans- een film heeft gemaakt die zich ongeveer terzelfdertijd afspeelt, maar dan in de realiteit. Maw: wat je in de film ziet zijn de gebeurtenissen die zich afspelen na episode 24. In de afleveringen 25 & 26 van de serie krijg je dan wat meer "duiding" over het hoe en waarom en de psychologische aspekten.

Terug naar de film. Het eerste wat opvalt is dat de film is verdeeld in 2 delen. Dus als je opeens de endcredits over het scherm ziet rollen moet je niet wanhopen De rest volgt nog.

De film bulkt van actie, afgewisseld met wat rustigere momenten zoals de speelpleinscéne. De animatie is niet echt héél denderend maar voldoende. Ik vond de personages ondanks alle totaal onrealistische nonsens zeer menselijk en realistisch overkomen. De film heeft erg veel mooie momenten zoals het ontwaken van Asuka uit haar depressie en het plaatsvinden van third impact. Het einde ("One more final") blijft ook een tijdje door je hoofd spoken. . Wie echter iets lichts verwacht zal raar opkijken. De film is verbazingwekkend diep en het tempo hoog.

Ik blijf dit één van de meesterwerken vinden van wat de japanse animatie te bieden heeft.

Super. Hoewel het originele einde van de Evangelion-serie meer aanzette tot nadenken, voelde dit toch meer als een volwaardige conclusie. Alles valt op zijn plek, en er is nog genoeg ruimte over om te discussieren, maar je moet toch wel de serie hebben gezien wil je er uberhaupt iets van snappen. Van het begin tot het einde zit de serie namelijk vol met dubbelzinnigheden en het zet je op bepaalde momenten (vooral naar het einde toe) echt wel aan het denken. Bovendien is de conclusie vrij schokkend te noemen, vooral omdat je vanaf het begin - van de serie dus, niet deze 'film' - hebt meegeleefd met de personages en al hun intieme en minder intieme momenten hebt gedeeld, en steeds meer te weten bent gekomen over hun motivaties en innerlijke strijd. Okee, de animatie is niet spetterend maar dat boeit me echt helemaal geen zak bij zo'n meesterlijke serie als dit. Het gebruik van klassieke stukken wanneer de boel echt helemaal explodeert verhoogd het kijkplezier alleen nog maar meer. Ik zie dit ook niet echt als een film, maar meer als twee uitgerekte episodes. Gewoon een van de beste animeseries ooit.

Weer overtuigd! Iets minder dan zijn voorganger, omdat ik minder verrast was. Veel van hetzelfde, hoewel er meer rust en terugkerende thematiek is dan in het vorige deel. Weer een uitstekend gebruik van audio en uitstekende muziek. Maar ik geloof vooral niet dat er veel films zijn die beter ge-edit zijn dan deze, Kitano Takeshi wellicht uitgezonderd. Ongelofelijk wat een prachtig ritme. Zowel verhaal, kleur als geluid harmoniëren en blijven stromen.

Helemaal fan!

Onbegrijpelijk. Redelijke doorsnee TV anime dit. Misschien eens wat meer van die serietjes proberen?

Nee absoluut niet, geen serietjes voor mij. Dit is hélemaal TOP!

Mochizuki Rokuro dit is het alternatieve einde voor de Japanse tv-serie Neon Genesis Evangelion. Om er iets van te kunnen snappen zul je toch eerst de tv serie moeten zien in plaats van te praten over hoe artistiek de films wel niet zijn. Je weet niet waar je het allemaal over hebt, wat ik uit deze quote kan opmaken:

'Nee absoluut niet, geen serietjes voor mij. Dit is hélemaal TOP!'

Na de serie ook maar deze film bekeken om het Evangelion hoofdstuk af te sluiten.
Het viel me nog enigszins mee, al had ik graag gezien dat Eva 01 compleet berserk gaat, want dat zag er in de serie wel gaaf uit.
Het tweede deel is nogal kaleidoscopisch, hetgeen ik eigenlijk wel leuk vind. De animatie was wel redelijk, in ieder geval beter dan in de serie.
De personages waren helaas weer behoorlijk pathetisch met hun gejank. Het leek soms wel alsof je toeschouwer van een psychotherapeutische sessie bent.
Aan het filosofische gehalte hecht ik weinig waarde, het komt een beetje over zoals Harry Mulisch zijn boeken schrijft: een samenraapsel van in elkaar geflanste ideeën, waarbij zaken weggelaten worden om voor verwarring te zorgen zodat men het als diepgaand ziet.
Ondanks de lage verwachtingen, toch best een aardige film.

Na de serie dat ik de serie af had gekeken dacht ik laat ik maar de film gaan kijken, wat ik eigelijk niet zo handig vind als je een serie maakt eindig het dan ook bij de serie en niet met een film maar terug naar de film. Ik vond de film geweldig het verhaal rond de Angels is niet nieuws maar wat bij het meeste verbaasde aan deze film is dat het redelijk diep gaat je kan het zelfs een beetje vergelijken kwa diepgang met de ghost in en shell films. Maar wat ook niet slecht was aan deze film was de animatie en de muziek ja mensen vinden Shinji de hoofd personage een zeurkous maar ik had daar niet zo last van ik vind dat ze met deze film de anime serie perfect hebben geeindigd. 4,5

In navolging van Death and Rebirth hier ook maar even een bericht bij plaatsen.

Deze film beslaat eigenlijk hoe aflevering 25 en 26 zou moeten zijn geweest, want in de serie wordt er na aflevering 24 niet meer op ingehaakt. Dit had o.a. te maken met het budget, ik had begrepen dat een sponsor zich na een gewelddadige aflevering had terug getrokken. Vandaar dat de laatste paar afleveringen er zo afgeraffeld en simplistisch uitzien.

Maar om terug te keren naar de film, ik vind het op zich wel een waardige afsluiting van Neon Genesis Evangelion in zijn geheel met genoeg ruimte voor eigen interpretatie en een einde die nog wel even door je hoofd zal blijven spoken.

Dikke 4,0 sterren.

Een goedmakertje van aflevering 25 en 26 die door heel het Evangelion fandom werd uitgekotst. En ik moet met alle eerlijkheid ook zeggen dat ik die reactie kan begrijpen. Het was een goedkope manier om de serie een beetje goed af te sluiten, maar het voelt zo goedkoop. Je verloor door het zeer abstracte einde de feeling met Shinji (als je die al had, want dat medeleven begon ik langzaam maar zeker ook te verliezen in Shinji. Hij begon steeds meer een irritant mietje te worden). Nu blijkt de situatie zo in elkaar te steken dat een sponsor zich had teruggetrokken. Ja, dan moet je maar creatief zijn.

Een jaar na dat verwarrende einde hadden de producers toch wat yen bij elkaar weten te sprokkelen en een waardige afsluiter te maken voor de serie. Nu is de grote hamvraag: is dat gelukt? Allereerst wil ik vermelden dat ik de animatie geen probleem vind. Normaal zal ik mij daaraan storen, maar ik vind die houterige bewegingen en die doffe kleuren juist iets sfeervols brengen aan de film. Die rauwe kantjes miste ik nogal bij de gladgestreken remake en dan merk je pas hoeveel invloed een beetje sfeer kan hebben op een film.

Het begin was sterk, heel sterk. De mentale instorting van Shinji werd perfect in beeld gebracht. Dat de film begint met die scene waarin hij masturbeert boven het door coma uitgeschakelde lichaam van Asuka was enorm gewaagd en dat maakt de kijker scherp. Vooral omdat Shinji zoiets doet in combinatie met zijn angst en verdriet, maakt dat die scene enorm intens. Vervolgens wordt het hoofdkwartier aangevallen. Weer zo'n sterk moment in deze film. Er wordt met respect omgegaan met al het bloedvergiet en het grote aantal doden. Verscheidene hoofdpersonages vinden de dood of storten ook mentaal in. Een pandemonium hoort wel in zo'n film die naar een climax toewerkt en als kijker zit je op het puntje van je stoel. Asuka ontwaakt uit haar coma (helemaal fris en wel en klaar om tegen een peloton angels te vechten. Lang leve de logica), maar haar wil om zich te bewijzen tegenover de mensen om haar heen is te groot. Zij verliest het gevecht en de dood van de Eva wordt gruwelijk in beeld gebracht. Het staat symbool voor haar psychologische afgang. Haar hulpeloosheid en haar nietszeggende pogingen. Ze denkt alle wezens te hebben gedood, maar een voor een komen ze weer tot leven en vermorzelen haar. Een geweldige symboliek waardoor je als kijker zelf ook uit het veld wordt geslaagd. Ondanks dat Asuka een geweldige trut is, heb je wel met haar te doen op een of andere manier.

Tot hier ging het goed, heel goed zelfs. De film streefde af op een dikke 4* of zelfs een 4,5*. Helaas weet de film dit niveau niet vast te houden. Wat volgt is namelijk hele vage symboliek waardoor je als kijker je toch weer een beetje genaaid voelt. De transformatie van Lilith tot een grote Rei is zo abstract, dat het niet past in het verloop van de rest van de film. Want al het abstracte vond plaats in de hersenen van Shinji of Asuka. Er is dus een verklaring voor de keuze van die beelden. Hier niet en de kijker blijft verward achter.

Er is niets mis met een zeer abstract einde, maar de opbouw stuit me zo tegen de borst. Na het geweldige begin (die je eventueel ook kan gebruiken als climax) kom je met een totaal willekeurige climax. Dat hele symbolisme zagen we niet terug in de serie en daardoor is die wending totaal niet logisch.

Ik geef de film toch nog een 2,5 * voor dat uitstekende begin, maar het einde heeft veel punten gekost.

Heeft het zin de twee films te bekijken zonder de serie te hebben gezien of is de serie een must?

Die intro muziek heb ik miljoen keer gedraaid in de jaren 90.

De serie ken ik niet en dit was dus ook vrij lastig te volgen. Deels ligt mijn score daaraan, anderzijds vind ik dat een film ergens wel volgbaar zou moeten zijn zonder achtergrond van een serie verder. Visueel op enkele momenten oké (in die speeltuin in een soort pointillisme, en een kort stukje met real life beelden) maar vaker erg karig. Het begin is nog enigszins verhalen en op hoofdlijnen wel te volgen, maar het slot gaat zo diep de symboliek in waar ik echt helemaal niets mee kon (in het algemeen heb ik daar sowieso weinig mee) en geeuwend naar heb lopen kijken. 1,0*.

jammer dat dit op de argeloze kijker - zoals ik - wordt losgelaten als een film want in feite is dit zo ver ik het begrepen heb een alternatief einde van een tv reeks. Het duurt een tijdje vooraleer je de groten lijnen van het verhaal door hebt en wat de functies van de personages zijn. Maar zelfs dan blijft het rommelig en onsamenhangend. Vertelstructuur is van de hak op de tak, personages zijn niet uitgetekend, er is geen tijd voor diepgang, alles moet snel vooruitgaan . Ik hoop dat de tv episodes meer diepgang hebben want wat we nu zien is een huilebak en een zeer onsympathiek schreeuwerig meisje die blijkbaar de helden van het verhaal zijn. Dan nog een filosofisch einde deels dromen en deels de relatie tussen Asuka en Shinji beschrijft. Maar de film kent ook goede momenten. Het filosofisch einde kent een sterke montage met pakkende beelden waar je fascinerend naar kijkt maar na een tijd verlies je wel alle houvast. Voor zover je die al had. Nog meer plus ; een zeer sterke start met die onwennige sfeer in het ziekenhuis én het beeld van asuka die door robots als aasgieren wordt opgegeten, is beste wat we zien. Rest is middelmatig en als film helaas overbodig .

Exact!!

Dit staat gewoon tussen de films in de Netflix-app. Ik dacht, laat ik maar weer eens een Japanse animatie proberen. Af en toe buiten mijn comfortzone is goed. Maar dan begin ik dit te kijken en kan ik er echt geen touw aan vastknopen. Als dit als film is verschenen, waarom begint het dan niet met een enigszins heldere samenvatting van de achtergrond, zodat je erin kan komen? Nu is het, wat hier boven al gezegd is, een hak-op-de-tak film die voor een nietsvermoedende kijker, ik dus, niet te volgen is.

Ligt dat aan het gegeven dat het aansluit op de serie of (ook) aan de film zelf? Ik heb nu twee episodes van de serie gezien en vind die narratief net zo goed van de hak op de tak springen met soms vage karakteriseringen.