Il Generale Della Rovere (1959)

Een prachtig en intrigerend gegeven, zoals je al uit de paar bovenstaande regels kunt aflezen. Een een erg sterke rol van filmregisseur Vittorio de Sica.

Let op, filmliefhebbers, als je deze film in handen krijgt !

Hier een mooiere (maar Duitse) poster..

http://www.unzeit.de/poster/Falsche_General_Der/Falsche_General_Der_150.jpg

Criterion brengt de film uit in maart en lijkt 2009 echt tot Rossellinijaar te willen maken.

Binnenkort ook te koop in een box met twee andere 'Italiaanse meesterwerken' van Lime Light Pictures.

Rossellini en de Sica..wat wil je nog meer,een zeer goede film?Akkoord.IMHO is deze film minstens gelijkwaardig aan RCA of Paisà,zij het dat de vergelijking niet geheel opgaat natuurlijk:dit was geen amateuristische non-budget productie maar een klassiek opgezet en gefinancierd drama.Neo-realistisch kun je het ondanks de standaard thema's van oorlog en de strijd om te overleven ook niet geheel noemen aangezien de cast uit professionals bestaat,maar vooral ook door de klassiek-narratieve opzet en de vrijwel afwezigheid van sentimenteel gesnotter .R. vermijdt hier zijn voorliefde voor het episodische,en dat kan hij ook doen omdat hij de weergaloze (anti)held als verbindende schakel heeft.Bovendien houdt R. zich grotendeels aan de eenheid van plaats,i.c. Genoa en het cachot.

Ook heeft IGDR als pluspunt dat we niet meer worden getrakteerd op de zwart-wit tegenstellingen uit de eerdere neo-realistische oorlogsfilms:deze film is volstrekt moreel ambigu,en dat geldt niet alleen voor de aan Accattone herinnerende anti-held de Sica,maar ook voor Bessemer die niet wordt neergezet als standaard demonische SS-er en evenmin als standaard goede Duitser.Deze 2 figuren worden als echte mensen tegenover elkaar en de kijker geplaatst.

De film had gemakkelijk kunnen vervallen tot sentimentaliteit en pathetiek,zeker tegen het slot.Hoewel ronkende retoriek niet ontbreekt,is het echter slot buitengewoon indrukwekkend .We zien hoe mensen juist in grenssitaties boven zichzelf kunnen uitstijgen,en dit wordt zeer overtuigend gebracht.Dit itt het geforceerde en clichématige dat het humanisme en optimisme van R's andere films nogal eens aankleeft.

Overigens maakt Rossellini ook hier weer gebruik van documentary footage b.v. tijdens de bombardementsscènes.

Spaarzame,goede,dreigende soundtrack.

Aardige film, helaas niet de volle 2 uur spannend..

Dit mag dan geen van de bekendste zijn van Rosselini, ik vind het wel een van z'n beste. Het geeft een realistisch beeld van het Italiaanse verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar dankzij de professionele acteurs en de klassieke dramatische opbouw is het ook meeslepend. Vittorio De Sica speelt een kleine oplichter, een antiheld die op het einde alsnog een ware heldendaad stelt. SS'er Müller (Hannes Messemer) komt charmant over, maar is een huichelaar. Hij is geen stereotiepe nazi die staat te brullen, maar als het eropaan komt is hij de wreedheid zelve. In het eerste uur zitten ook een paar interessante vrouwelijke personages, waaronder Olga (Sandra Milo), een ex-minnares die in een oriëntaals bordeel werkt en onze oplichter als enige doorziet.

De sfeer in de gevangenis is grauw, maar je kunt meeleven met de broederlijkheid tussen de verzetslieden. Door het spel met valse identiteiten krijg je een vleugje komedie binnen deze voor het overige zwaarmoedige oorlogstragedie.

Martin Scorsese vermelde het al in zijn docu 'mi viaggio in Italia' : Rossellini is in feite puur Hollywood drama. Ook hier, een minder bekende maar voor mij wel één van de betere Rossellini films. Sterk drama waarin opbouw (schetsen van het hoofdpersonage), het narratieve (verzet in de oorlog), het contra punt (zijn gevangen neming) en dilemma (de nazi's helpen of het verzet ?) perfect zijn gestructureerd. Nochtans een vrij sobere vorm maar de film zit inhoudelijk zeer goed in elkaar. Het neo realisme was al een tijdje uitgedoofd maar Rossellini laat zeker de maatschappelijk en sociale gevolgen van een oorlog zien. Alleen zijn de locaties nu sets (gebouwd in het beroemde cinecitta) en werkt Rossellini met professionele acteurs. Zonder ooit sentimenteel te worden, zien we hoe langzaam het hoofdpersonage (De Sica, zeer overtuigend) opportunistisch met de nazi’s meewerkt om een collaborateur te ontmaskeren maar langzaam begint hij de waarden van de verzetslui en zijn eigenwaarde te omarmen in een consequente vertelling met een sidderend eindbeeld als gevolg.