On Dangerous Ground (1952)

Prima rollen van Robert Ryan (THE SET-UP) en Ida Lupino (HIGH SIERRA, met Bogey). Ook prachtig camerawerk.

Maar eigenlijk, zoals ook de "3 Godfathers" van John Wayne, meer een film voor de kerstdagen. Dat wel.

(zopas afgegeven IMDB-score 8*. ).

(moderator: mijn 1e verminke post hier kan gedelete worden, thanks.)

Een goede noir die eigenlijk uit twee delen bestaat. Deel 1 speelt zich af in de stad, deel 2 buitenaf. Ryan speelt de "tough cop" die vanwege zijn gewelddadige gedrag min of meer verbannen wordt uit de stad en een zaak buiten de stad krijgt toegewezen. Aldaar vindt hij zijn menselijkheid terug, voornamelijk dankzij een blind meisje (Lupino). Deze noir was destijds redelijk onconventioneel en mede daardoor ook geen succes. Het gaat hem veel meer om het dramatische dan om het thrilleraspect (zoals ook in "In a Lonely Place").

3,5*

Erg genietbare mengeling van drama en film-noir, waarin een blind meisje, wiens onevenwichtige broer een moord heeft gepleegd, het hart van een kille, brutale politie-agent vertedert. Een melancholisch verhaal over eenzaamheid, vertrouwen, bezinning en vergeving dat zijn doel niet mist. Regie, camerawerk, vertolking en muziek zijn allemaal knap. Nog een aanrader, en niet alleen voor de Kerstdagen.

Fav quotes:

"Tell me, how is it to be a cop?" - Mary Malden (blind)

"You get so you don't trust anybody." - Jim Wilson

"You're lucky. You don't have to trust anyone. I do. I have to trust everybody." - Mary Malden

Prachtige scene: de hard-boiled Ryan vs de fragile Ida.

Dus tóch wel!

Ondanks het prima spel van Robert Ryan komt de film wat onevenwichtig over. Dit heeft niet alleen te maken met de nogal abrupte overgang in het verhaal van de stad naar het platteland. Voor mij pakt het hele verhaal niet goed uit, doordat je als kijker een paar maal met het gevoel opgescheept wordt, dat je eigenlijk in het luchtledige hebt zitten grijpen. Twee keer word je op het valse spoor gezet dat de film zou draaien om het in de kraag grijpen van misdadigers.

Achteraf blijkt het getoonde recherchewerk vooral als achtergrondbehangetje te hebben gediend om het ontstaan van een liefdesaffaire te laten zien. De verandering in het karakter van de door Ryan gespeelde politieman komt niet echt goed uit de verf, omdat de losjes in de lucht hangende, drukke wandbedekking met misdaadmotiefjes voor te veel afleiding zorgt.

Niet echt een Film noir en daardoor wel een beetje een tegenvaller, begint nog wel goed in de stad maar op het platteland werd het me toch echt teveel melodrama.

Robert Ryan is wel een geweldige acteur.

Op zich geen slechte film en de manier waarop Robert Ryan de rol van Jim Wilson neerzet is nagenoeg perfect, maar zeker naar huidige maatstaven toch net iets teveel mierzoetigheid in het tweede deel van deze film. Maar voor die tijd was dat waarschijnlijk acceptabel.
De overgang in het verhaal van detective naar drama is wat dat betreft niet direct een probleem.
Slordigheidje: de manier waarop Jim Wilson in de film al direct na de eerste ontmoeting met Marry Malden zijn partner Walter Brent in de steek laat bij diens zoektocht buiten het huis in de sneeuw, is een beetje onwaarschijnlijk; zeker voor een politieman.
Meer nadruk op karakterontwikkeling en minder op te sterk sentiment in de tweede helft, zou de film duidelijk ten goede zijn gekomen.

Een rauw, maar ook wat oppervlakkig en dan weer roerend psychologisch misdaaddrama/karakterportret, waarin een verbitterde, heetgebakerde politieman in de ban raakte van een blinde vrouw en waarin wanhoop en eenzaamheid 'n belangrijke rol speelden. De cast speelde bijzonder goed en de soundtrack was uitstekend.

Psychologische film noir over een driftige politieman met losse handjes, die een louterende ontmoeting heeft met een gehandicapte jonge vrouw. Film moet het meer hebben van de interactie tussen de personages dan van het weinig overtuigende verhaal. Degelijk acteerwerk van Robert Ryan en van Ida Lupino in een voor haar atypische rol.

Ik vond het eigenlijk wel moeilijk om deze film een score te geven.

Toch een 3,5 voor de fantastische acteurs, het goede camera-werk en de locaties.

Het verhaal begint goed met Robert Ryan als een harde politieagent die criminelen te hard aanpakt.

De scenes op het platteland zijn donker en kil en passen perfect bij een film noir, ik vond alleen de relatie tussen Ryan en de blinde Lupino een beetje langdradig.

Overigens liep het met een groot deel van de acteurs niet goed af na de film, zo kwam acteur Charles Kemper , die de dikke agent "Pop" speelde, vlak na de opnames om bij een auto-ongeluk , ook de andere agent met wie Ryan en Kemper door de stad reden , de acteur Anthony Ross, overleed niet lang na de film op 46 jarige leeftijd.

Spannend maar toch wel een heel eenvoudige thriller over de keiharde politieman (à la Sean Penn in "Colors", dacht ik) die door omstandigheden tot een zekere inkeer komt, de liefde vindt en een hart in zijn leven steekt.

Spijtig dat de film het niveau van het begin niet aanhoudt.

Goed acteerwerk.

De eerste helft verliep wel naar verwachting, de tweede helft ontwikkelde zich helaas tot een vrij simpel en zoetsappig verhaaltje.

Goeie film waarin een harde agent uit de stad een klusje krijgt op het platteland. Het cynisme van het hoofdpersonage straalt er vanaf, en de omschakeling komt wellicht iets te snel. Desalniettemin worden de personages goed neergezet werkt de combinatie tussen thriller en drama hier uitstekend. De spanningsverhogende muziek van Bernard Herrmann is meer dan effectief.

Ben het grotendeels met scorsese hierboven eens , al had er wat mij betreft wat meer tijd genomen mogen worden om de transformatie van Jim wilson wat geloofwaardiger te laten overkomen .

Nu leek het allemaal toch wat gehaast te gebeuren en met wat meer tijd en wat meer diepgang had de film

nog beter kunnen zijn .

Ik miste ook wat achtergrond van het hoe en waarom Jim nou zo kil geworden was .

Al met al toch een goede film .

Eerste half uur was een prima film noir, inclusief hard boiled agenten, een guur nachtelijk grootstedelijk straatleven en dames van laag allooi.

2de helft met de verwikkelingen rondom de blinde Lupino boeide ook mij een stuk minder.

Knappe studie over eenzaamheid waarin het personage van Ryan centraal staat. Regisseur Ray schetst vanaf het begin Ryan als een obsessieve eenzaat (klein appartement bij zijn avondeten misdaad profielen te bekijken) die zeer snel zijn beheersing verliest. Hij moet immers in een stad alle verderf en gespuis dulden (jonge prostitués, corrupte bouwheren, opportunistische klikkers). Daarna schakelt de film over naar een plattelands winter landschap waarin Ryan samen met de vader van het vermoorde meisje op zoek gaat naar de moordenaar. Fotografie in beide delen is uitstekend. De nachtelijke zwart wit in de stad der zonden, het winter avond licht op de vlaktes, de sneeuw als contrast met isolatie en open vlaktes. Bij de ontmoeting van Lupino gaat Ray verder met zijn studie en het blinde meisje ‘ziet’ (voelt) hoe Ryan ongelukkig is. Ook Ryan is blind (blind voor het goede, blind voor gevoelens) en dankzij Lupino zal dit veranderen. Zoals hier meermaals aangehaald, is het jammer dat het plot en personages niet op elkaar zijn ingespeeld. Vreemd om de vader van het vermoorde meisje een nog meer opgejaagde en verbitterede personage te maken. Ryan is wel verplicht om de goede cop te spelen, iets wat niet echt met zijn personage past. Het drama is niet gemotiveerd (Bond ontdekt dat de dader een kind is en is in eensklaps in rouw over de dood van de dader, Ryan had beloofd om de dader levend te pakken maar een ongeval zorgt voor een andere wending dat nooit consequenties voor Ryan heeft). Regisseur Ray was wel onstabiel tijdens de draai periode en sommige scenes werden opgenomen met Lupino als regisseur waardoor misschien die onevenwichtigheid in verhaal en in personages verklaart.

Nicholas Ray! Dit was prachtig. On Dangerous Ground is wel een topper in Rays oeuvre. Waar Born To Be Bad een lollige over de top-film is, daar is On Dangerous Ground een prachtige karakterstudie van een politieagent. Eentje die anders is dan zijn partners die gezinnen hebben. Hij woont alleen. Heeft enkel zijn baan. Met een vrij minimaal plot. Het eerste half uur is een schets van zijn karakter en schijnt niet in het boek te zitten. Het schetst de persoonlijkheid n het dagelijks leven van Jim Wilson. Tjokvol prachtige details. En prachtige acteurs all over. Naast de prachtige (en zwaar onderschatte) Ryan ook een klein rolletje voor Ed Begley daar ben ik ook altijd blij mee.

Dan komt het tweede deel, De stijl van de film verandert. De omgeving is leeg in plaats van Ryans karakter. Twee mensen die hij daar leert kennen. De vader van het vermoorde meisje en Mary Malden. Twee mensen die hem confronteren met zijn leven en zijn kijk daarop. In de film leidt het nu tot een andere Wilson. Maar dat is een wijziging van het oorspronkelijke script. De film was eigenlijk cynischer. De scene voor de overgang naar het tweede deel waarin Jim Wilson tekeer gaat tegen een verdachte was voorzien voor het einde van de film. Geen catharsis dus. Malden wordt gespeeld door de altijd fantastische Ida Lupino in deze film die toch al een cast heeft om van te smullen.

Maar het is vooral een Nicholas Rayfilm en Jim Wilson een typisch Ray-karakter.