It Ends with Us (2024)

Vanaf 8 augustus 2024 in de bioscoop (Sony Pictures Releasing via Universal Pictures International Netherlands)

Blake Lively doet haar (artiesten)naam eer aan. Een sprankelende, soms wat ingetogen, vertederende schittering in haar ogen.

Verder vind ik Hustin uh.. Justin Baldoni enorm goed. Ligt dat aan die best strakke en brede kaak? Tja, ik werd daar een beetje afgeleid .

Nou. Of er geen of juist ruzie/meningsverschil(len)/bonje is (geweest), het vlamt behoorlijk.

Blake is een plaatje, Justin heeft de grootste, meeste troefkaart in zijn hand((en)), en Brandon Sklenar lijkt en kijkt of hij niet op zijn gemak is. Waarschijnlijk net opgedroogd?

Ha, dat zal niet. Maar karakter/personage Ryle is sowieso interessanter.

Ik zat me lange tijd te verbazen over het enorm lage tempo van de film. Niet geirriteerd, maar wel: kom op, wanneer gebeurt er wat? En misschien dat dat de kracht van de film is; ik heb gelezen dat de kritiek op in elk geval het boek was - en ik ben het daar niet mee eens - dat de film huiselijk geweld zou verheerlijken. Het geweld in de film is nauwelijks zichtbaar, en wat betreft dat lage tempo: de film bouwde zich niet clichématig op. Eigenlijk erg fijn.

Bij de jongere versie van Lily zat ik me de hele tijd af te vragen of ze Blake Lively met CGI of make-up jonger hadden gemaakt of dat het een actrice was die heel erg veel op haar leek, en bij de aftiteling bleek dus dat laatste. Ongelofelijk goed gecast. Justin Baldoni regisseert en speelt tegelijk de rol van Ryle, erg knap als je dat kan.

Schitterende kleuren in de hele film - zal waarschijnlijk het production design en de art direction zijn. Heel erg mooi zonder dat het al te glamoreus wordt, wat natuurlijk weer risicovol is met een onderwerp als dit.

Tussen de oorspronkelijke nummers door hoorde ik de hele tijd korte soundscapejes, en ik was totaal niet verbaasd dat dat mede gecomponeerd was door Rob Simonsen, de man achter The House of Tomorrow en ook Love Simon. Heel mooi.

Kleine puntjes van kritiek: het af en toe wat lage tempo dus, en ik vond - daar ben ik het met soom over eens - het personage van Atlas vond ik niet echt uit de verf komen.

Afgerond naar 4,0*. Prima film, zowel losstaand als als boekverfilming.

Even naïeve als manipulatieve vrouw [Blake Lively] met daddy-issues ontmoet op een dakterras een agressieve, notoire rokkenjager [Justin Baldoni] en binnen een paar minuten deelt ze haar eerste seksuele ervaring met hem. Zij zendt tegenstrijdige signalen, hij gaat er gretig in mee, maar in eerste instantie komt er niets van. Een toevalligheden en clichés later eindigt het precies zoals je een kleine 2 uur eerder al had verwacht. Tenenkrommend romantisch pulpmelodrama is bij vlagen onbedoeld grappig, maar de drie hoofdrolspelers nemen deze boeketreeksnonsens volstrekt serieus en daar neem ik (met Maarten Ducrot) mijn hoed voor af. Gebaseerd op een bestseller, wat iets zegt over het gemiddelde literaire niveau op onze aardkloot.

Ik was bang dat het een soort verheerlijking van toxische relaties zou worden maar wat bleek, het is gewoon een verzameling van niet-leuke personen. Vanaf het moment dat het echt goed mis gaat in de relatie tussen Lily en Ryle (wat ik overigens een afschuwelijk irritante naam vindt) is er iets van ernst te vinden in de film en daar is dan ook het enige wat me pakt. Ik vind het goed dat zware thema's als huiselijk geweld, intergenerationeel trauma en (poging tot) misbruik meer bespreekbaar worden gemaakt maar dat zinloze geniksnut en zwoele blikken als inhoudloze tijdsopvulling doen het niet voor mij.

Het beste uit de film zijn voor mij de laatste 10 minuten.

Ach kijk, er valt weer wat te klagen:

https://www.rtl.nl/nieuws/artikel/5466216/film-it-ends-us-huiselijk-geweld-allesbehalve-romantisch

Niks mis met een tegengeluid/ waarschuwing toch, vanuit mensen die hier dagelijks mee werken of te maken hebben.

‘It Ends With Us’: wereldhit met heibel achter de schermen en pr-ramp voor hoofdrolspeler - NRC

artikel samengevat: mw. Lively wil met de film vooral het merk Blake Lively verkopen.

It Ends with Us wil terecht een problematiek bespreken, maar vergeet die expliciet te benoemen en blijft zeer braafjes en o zo voorspelbaar. Het moet dan ook een film voor een publiek van 9 tot 99 blijven. Daardoor blijft het allemaal nogal vlak en onpersoonlijk. Vooral de dialogen zijn ronduit slecht geschreven, geen enkel gesprek in de hele film voelt aan als een normaal gesprek of wat normale mensen tegen mekaar zeggen. Lively mist net wat power om als sterke vrouw de film te dragen. Het is - nogmaals - te vlak en te slap. Je ontwikkelt doorheen de film ook voor geen enkel personage echt sympathie. De keuze om de geweldpleger naar het einde toe opnieuw te humaniseren vind ik ook bizar. Ik vrees dat Lively ook in de uiteindelijke afwerking van het product te veel mee aan de knoppen het mogen zitten. Mager beestje.

Kan me hier wel grotendeels in vinden. Echter stoorde ik me aan Ryle (weet niet goed waarom, was iets teveel van het perfecte allemaal...). Klopte niet helemaal dat Lily d'r hele leven geen relatie aangaat (en hij ook niet) en dan ineens vrij gemakkelijk zwicht. Uiteindelijk is het ook wel iets te braafjes allemaal vind ik, maar het is wel een aardige wegkijker. Ik had graag meer van de jonge Lily en Atlas gezien overigens

3*

Het doorbreken van de cirkel

De thema's die in It Ends with Us getackeld worden zijn niet de minste, maar de regisseur pakt beide thema’s met verve aan. Wat sommige kijkers als saai kunnen ervaren vond ik juist positief: namelijk de natuurlijke opbouw in het verhaal. Natuurlijk was er sprake van een aantal toevalligheden om het verhaal verder op gang te brengen maar gelukkig werd dit niet te vaak storend.

Wel vond ik het gegeven dat de vader van Lily, Atlas het ziekenhuis in geslagen had er wel net iets te dik bovenop liggen. Evenals het slot en de vredelievende manier waarop het koppel uit elkaar ging toen de baby eenmaal geboren werd. Dit ging net over het randje en vond ik net wat te ongeloofwaardig en gemakkelijk gaan.

Verder heb ik weinig kritiekpunten te benoemen. Blake Lively zet een goede rol neer en haar jonge versie lijkt als twee druppels water op haar. Erg sterk gecast. Brandon Sklenar als Atlas kwam een stuk minder goed uit de verf omdat ik de dynamiek tussen hem en Lively ook een stuk minder sterk vond dan die tussen Lively en Baldoni. Maar dit zijn slechts kleine puntjes.

3,5*