It Ends with Us (2024)

Vanaf 8 augustus 2024 in de bioscoop (Sony Pictures Releasing via Universal Pictures International Netherlands)

Blake Lively doet haar (artiesten)naam eer aan. Een sprankelende, soms wat ingetogen, vertederende schittering in haar ogen.

Verder vind ik Hustin uh.. Justin Baldoni enorm goed. Ligt dat aan die best strakke en brede kaak? Tja, ik werd daar een beetje afgeleid .

Nou. Of er geen of juist ruzie/meningsverschil(len)/bonje is (geweest), het vlamt behoorlijk.

Blake is een plaatje, Justin heeft de grootste, meeste troefkaart in zijn hand((en)), en Brandon Sklenar lijkt en kijkt of hij niet op zijn gemak is. Waarschijnlijk net opgedroogd?

Ha, dat zal niet. Maar karakter/personage Ryle is sowieso interessanter.

Ik zat me lange tijd te verbazen over het enorm lage tempo van de film. Niet geirriteerd, maar wel: kom op, wanneer gebeurt er wat? En misschien dat dat de kracht van de film is; ik heb gelezen dat de kritiek op in elk geval het boek was - en ik ben het daar niet mee eens - dat de film huiselijk geweld zou verheerlijken. Het geweld in de film is nauwelijks zichtbaar, en wat betreft dat lage tempo: de film bouwde zich niet clichématig op. Eigenlijk erg fijn.

Bij de jongere versie van Lily zat ik me de hele tijd af te vragen of ze Blake Lively met CGI of make-up jonger hadden gemaakt of dat het een actrice was die heel erg veel op haar leek, en bij de aftiteling bleek dus dat laatste. Ongelofelijk goed gecast. Justin Baldoni regisseert en speelt tegelijk de rol van Ryle, erg knap als je dat kan.

Schitterende kleuren in de hele film - zal waarschijnlijk het production design en de art direction zijn. Heel erg mooi zonder dat het al te glamoreus wordt, wat natuurlijk weer risicovol is met een onderwerp als dit.

Tussen de oorspronkelijke nummers door hoorde ik de hele tijd korte soundscapejes, en ik was totaal niet verbaasd dat dat mede gecomponeerd was door Rob Simonsen, de man achter The House of Tomorrow en ook Love Simon. Heel mooi.

Kleine puntjes van kritiek: het af en toe wat lage tempo dus, en ik vond - daar ben ik het met soom over eens - het personage van Atlas vond ik niet echt uit de verf komen.

Afgerond naar 4,0*. Prima film, zowel losstaand als als boekverfilming.

Even naïeve als manipulatieve vrouw [Blake Lively] met daddy-issues ontmoet op een dakterras een agressieve, notoire rokkenjager [Justin Baldoni] en binnen een paar minuten deelt ze haar eerste seksuele ervaring met hem. Zij zendt tegenstrijdige signalen, hij gaat er gretig in mee, maar in eerste instantie komt er niets van. Een toevalligheden en clichés later eindigt het precies zoals je een kleine 2 uur eerder al had verwacht. Tenenkrommend romantisch pulpmelodrama is bij vlagen onbedoeld grappig, maar de drie hoofdrolspelers nemen deze boeketreeksnonsens volstrekt serieus en daar neem ik (met Maarten Ducrot) mijn hoed voor af. Gebaseerd op een bestseller, wat iets zegt over het gemiddelde literaire niveau op onze aardkloot.

Ik was bang dat het een soort verheerlijking van toxische relaties zou worden maar wat bleek, het is gewoon een verzameling van niet-leuke personen. Vanaf het moment dat het echt goed mis gaat in de relatie tussen Lily en Ryle (wat ik overigens een afschuwelijk irritante naam vindt) is er iets van ernst te vinden in de film en daar is dan ook het enige wat me pakt. Ik vind het goed dat zware thema's als huiselijk geweld, intergenerationeel trauma en (poging tot) misbruik meer bespreekbaar worden gemaakt maar dat zinloze geniksnut en zwoele blikken als inhoudloze tijdsopvulling doen het niet voor mij.

Het beste uit de film zijn voor mij de laatste 10 minuten.

Ach kijk, er valt weer wat te klagen:

https://www.rtl.nl/nieuws/artikel/5466216/film-it-ends-us-huiselijk-geweld-allesbehalve-romantisch

Niks mis met een tegengeluid/ waarschuwing toch, vanuit mensen die hier dagelijks mee werken of te maken hebben.

‘It Ends With Us’: wereldhit met heibel achter de schermen en pr-ramp voor hoofdrolspeler - NRC

artikel samengevat: mw. Lively wil met de film vooral het merk Blake Lively verkopen.

It Ends with Us wil terecht een problematiek bespreken, maar vergeet die expliciet te benoemen en blijft zeer braafjes en o zo voorspelbaar. Het moet dan ook een film voor een publiek van 9 tot 99 blijven. Daardoor blijft het allemaal nogal vlak en onpersoonlijk. Vooral de dialogen zijn ronduit slecht geschreven, geen enkel gesprek in de hele film voelt aan als een normaal gesprek of wat normale mensen tegen mekaar zeggen. Lively mist net wat power om als sterke vrouw de film te dragen. Het is - nogmaals - te vlak en te slap. Je ontwikkelt doorheen de film ook voor geen enkel personage echt sympathie. De keuze om de geweldpleger naar het einde toe opnieuw te humaniseren vind ik ook bizar. Ik vrees dat Lively ook in de uiteindelijke afwerking van het product te veel mee aan de knoppen het mogen zitten. Mager beestje.

Kan me hier wel grotendeels in vinden. Echter stoorde ik me aan Ryle (weet niet goed waarom, was iets teveel van het perfecte allemaal...). Klopte niet helemaal dat Lily d'r hele leven geen relatie aangaat (en hij ook niet) en dan ineens vrij gemakkelijk zwicht. Uiteindelijk is het ook wel iets te braafjes allemaal vind ik, maar het is wel een aardige wegkijker. Ik had graag meer van de jonge Lily en Atlas gezien overigens

3*

Het doorbreken van de cirkel

De thema's die in It Ends with Us getackeld worden zijn niet de minste, maar de regisseur pakt beide thema’s met verve aan. Wat sommige kijkers als saai kunnen ervaren vond ik juist positief: namelijk de natuurlijke opbouw in het verhaal. Natuurlijk was er sprake van een aantal toevalligheden om het verhaal verder op gang te brengen maar gelukkig werd dit niet te vaak storend.

Wel vond ik het gegeven dat de vader van Lily, Atlas het ziekenhuis in geslagen had er wel net iets te dik bovenop liggen. Evenals het slot en de vredelievende manier waarop het koppel uit elkaar ging toen de baby eenmaal geboren werd. Dit ging net over het randje en vond ik net wat te ongeloofwaardig en gemakkelijk gaan.

Verder heb ik weinig kritiekpunten te benoemen. Blake Lively zet een goede rol neer en haar jonge versie lijkt als twee druppels water op haar. Erg sterk gecast. Brandon Sklenar als Atlas kwam een stuk minder goed uit de verf omdat ik de dynamiek tussen hem en Lively ook een stuk minder sterk vond dan die tussen Lively en Baldoni. Maar dit zijn slechts kleine puntjes.

3,5*

Goeie titel voor een 1e date. Flutfilm verder, meer kan ik er niet over zeggen.

Ik zie wel eens graag romantische films maar dit kon me helemaal niet bekoren.

Het pakte me niet, sleepte me niet mee, het was zeer saai ook.

Zo 2u10 dacht ik het was, nee merci.

Ja zoiets scoort altijd wel bij een breed publiek

Fijne film om naar te kijken

4*

Oef, dit viel niet mee. Ik had door de publiciteit toch wel een aardige film verwacht, maar het is bijna alsof je naar een soort 50 Shades Of Grey zit te kijken. Het boek waar dit op gebaseerd is kan niet meer zijn dan een flutromannetje, of wellicht dat het als boek wat minder simpel en oppervlakkig overkomt.

Mooie succesvolle rijke mensen die elkaar zomaar random tegenkomen, succesvolle restaurants en winkels openen. Het personage van de zus van Ryle die gewoon komt opdagen in haar winkel en haar beste vriendin wordt. Huwelijken, zwangerschappen, het is allemaal nogal bordkarton en zoetsappig.

Wat het hoofdthema huiselijk geweld betreft, ook daar kon ik niet zo in meegaan. Het verhaal probeert te laten zien dat de cyclus zich meestal voortzet (tenzij deze verbroken wordt), door flashbacks te laten zien naar het huwelijk van Lily’s ouders, maar echt werken vond ik dat niet. Het is misschien wat cru om te zeggen, (alsof het erger had moeten zijn om geloofwaardig te zijn), maar ze is al uit de relatie voordat ze goed en wel in zijn greep zit. Ik wil niet zeggen dat alle gevallen van partnergeweld altijd hetzelfde zijn, maar het is in deze film allemaal wel wat a-typisch en ik vond het weinig raakvlakken hebben met hoe zoiets in het echte leven eraan toegaat.

Eigenlijk de enige goede scène vond ik die op het einde met de baby, waarin ze hem weet te overtuigen dat ze moeten scheiden. Maar zelfs dat weet de film te verpesten, doordat het na de woorden ‘It Ends With Us’ natuurlijk meteen had moeten eindigen voor extra impact. Nee, in plaats daarvan miemelt de film nog even door met wat zoetsappige beelden en een happy end met Atlas. Blegh, ik had nog bijna 2,5* gegeven door dat einde, maar voor straf krijgt het toch 2*.

Ik heb eerst het boek gelezen, daarna de film gekeken. Het boek vond ik veel beter dan de film. Raad dus ook iedereen aan om het boek te lezen ipv de film te kijken.

Vooral het stuk dat ze net bevallen is en wil scheiden van Ryle. Bij het boek kreeg ik tranen in mijn ogen en bij de film dacht ik, is dit het?

Ik vind dat ze te veel weg hebben gelaten in de film vergeleken met het boek.

Dik aangezette maar tegelijkertijd verrassend meeslepende film die boeketreeks-achtige romantiek combineert met intens drama over traumaverwerking. Het resultaat is zoals valt te verwachten aan de onevenwichtige kant, maar de sympathieke personages en de zelfverzekerde regie van Justin Baldoni (hier tevens één van de hoofdrolspelers) slepen dit uiteindelijk toch naar een ruime voldoende. Het script steekt daarnaast best vernuftig in elkaar.

Aangename verrassing welke volledig wordt gedragen door de onweerstaanbare chemie tussen Blake en Justin. De seksuele spanning druipt er van af en hoewel de film soms traag en fragmentarisch is, vond ik het verhaal toch boeiend genoeg om van begin tot eind geïnvesteerd te blijven kijken.

Met de leesclub op pad

Het boek Nooit Meer (It Ends with Us) lazen we een aantal jaren geleden met mijn leesclub. Unaniem waren we het erover eens dat het een fantastisch en sterk geschreven boek is. Extra leuk was dat mijn leesclub op dat moment één jaar bestond, en de Nederlandse uitgever van het boek aanwezig was om nog wat leuke feiten met ons te delen en in gesprek te gaan over het verhaal. Het kon dan ook niet anders dan dat we als leesclub tezamen de film zouden gaan kijken. Zodoende hielden we op 9 augustus 2024 op drie plekken na een volledige rij bezet in de bioscoop. Wat ik van de film vond vertel ik je vandaag.

It Ends with Us

Blake Lively speelt Lily Bloom; een volwassen vrouw die in Boston een bloemenwinkel opent. Ze ontmoet daar Ryle Kincaid, een neurochirurg die direct voor haar valt. Terwijl we in het heden zien hoe hun relatie ontvouwt, zien we in het verleden hoe Lily verliefd werd op een dakloze jongen. Atlas. Terwijl haar relatie met Ryle scheuren begint te vertonen en begint te lijken op de slechte relatie die haar moeder met haar vader had, komt ze Atlas weer tegen. Zal ze net als haar moeder eindigen, of zal ze voor zichzelf op kunnen komen?

Verliefd

Net als in het boek werd ik in It Ends with Us samen met Lily verliefd op zowel Ryle als Atlas. Waar de film behoorlijk gepromoot wordt met het thema huiselijk geweld, was dit met het boek niet direct bekend. Dit maakte dat het boek nog veel harder binnenkwam. De acteurs weten echter te overtuigen en we hebben het zeker niet droog gehouden in de bioscoop. Op een gegeven moment hoorde je één iemand sniffen, waarna de rest dacht: o, gelukkig, ik ben niet de enige. Waarna je vervolgens de hele rij hoorde sniffen, haha. Zeker de scène op het einde in het ziekenhuis liet de tranen over mijn wangen stromen. Ik ben blij dat ze dat deel van het boek sowieso behouden hebben, want dit was in het boek ook al zo sterk.

Controversie

Jammer vond ik dat Ellen niet voorkwam in de film. Er was wel een kleine knipoog, maar als je het boek niet hebt gelezen, is het je misschien niet eens opgevallen. Ook vind ik het jammer dat er niet wat meer aandacht lag op Lily’s ouders en de impact die het had op Lily. Ik kan me niet exact herinneren hoe het in het boek ging, maar er missen enkele stukken die het verhaal net wat dieper zouden laten gaan.

Wat ik erg goed vond aan It Ends with Us, is de casting van de jonge Lily. Bizar hoeveel zij ook Blake Lively lijkt. Niet alleen qua uiterlijk, maar zelfs tot in de donkerheid van haar stem. Dat er zoveel controversie is rondom de film, en dan met name over wat er achter de schermen is gebeurd, vind ik jammer. Het thema is juist wat dit verhaal zo sterk maakt. Het is jammer dat dit overschaduwd wordt door alle commotie.

Eindoordeel

Het was natuurlijk al jaren geleden dat ik het boek heb gelezen. Bewust heb ik er ook voor gekozen om het boek van te voren niet te herlezen. Ik zou dan namelijk veel te veel letten op alles dat afwijkt van het boek. Hierdoor heb ik op en top kunnen genieten van de film. It Ends with Us is hartstikke sterk, dankzij de goede basis van het boek, het sterke thema, en sterke acteurs. Vergeet je zakdoekjes niet, want die ga je geheid nodig hebben. En als je het boek nog niet gelezen hebt; ook die is zeker de moeite waard.

Het thema is interessant, de uitwerking van dik hout zaagt men planken.
Wat een eng ventje die Justin Baldoni. Zo'n persoon die niet zou misstaan in Hallmark films. Zo bordkartonnen nep.
Blake Lively en Brandon Sklenar weten de film nog enigzins te redden.
Wat een idiote wending dat ze haar belager in haar huis laat komen. Why????

Mooi romantisch drama. Het verhaal zit mooi in elkaar en combineert romantiek met drama. De uitwerking is goed geslaagd. Het is tegen boekenreeks achtig aan, maar net niet te zoet en sterk gecombineerd met het drama. Het werken met korte flashbacks werkt ook perfect. Het confronterende einde komt wel binnen. Het acteerwerk is erg goed, met een prima Lively. Visueel erg fraai met mooie beelden en romantische settings. Mooie film. 4.0

Maar Blake lively's karakter is niet even bordkartonnen nep ? , kijk eens naar de de hele film en merk op dat er geen enkel moment is te bespeuren waar er ook maar een miniscuul negatieve karaktertrekje van Lively's karakter te ontdekken is .

Dat zie je bijna altijd in die zogenaamde films over huiselijk geweld , de vrouw is altijd het onschuldige slachtoffer en de man altijd het monster die ondanks de tragische ervaring uit zijn jeugd ( dat excuus word hem dit keer dan gegunt , al is vergeving uiteraard uitgesloten ) zal moeten boeten .

Hoeveel van dit soort drama's hebben we niet voorbij zien komen uit de jaren 80 en 90 alleen al ,en altijd was het thema eenzijdig hetzelfde , vrouw onschuldig engeltje en de man kwaadaardige dader .

Ik trap niet meer in deze zoetsappige eendemensionale herkauwing van elke keer maar weer hetzelfde verhaaltje .

Het romantische verhaaltje eromheen is uiteraard even eendemensionaal , de knappe chirurg maar uiteraard nooit de normale vuilnisman , magazijnmederwerker of loodgieter , hier kan je goed zien dat het verhaaltje uit een vrouwelijke fantasiepen komt .

Wat een geweldige film. En wat was Blake Lively weer oogverblindend.. Maar ze zet met name een ijzersterke rol neer. De jonge Lively was inderdaad erg goed gecast, bijna eng die gelijkenis. Een zeer sterk einde ook.

Mooie film. Wel nogal gladjes gemaakt maar wel knap gemaakt.

Het hele verhaal wordt rustig verteld met tussendoor mooie beelden van Boston en Maine. Voor de een zal het allemaal te slap zijn. Maar ik vond dat het hele verhaal realistisch gebracht werd zonder dat je direct door had waar het eindigde en hoe. Als je helemaal blanco deze film instapt ervaar je hem denk ik anders dan als je weet waar de film overgaat. Dan smaakt het zoet(vooral het eerste uur, maar dat was denk ik een bewuste keuze) net iets lekkerder en zorgt het bittere, ruwere gedeelte van de film voor iets meer balans. Ik heb wel genoten van deze film.

Zoals gezegd smooth en mooi gemaakt. Soundtrack bij vlagen goed, acteerwerk goed, paar echt mooie scenes, mooie beelden, en een toch origineel gekozen script en scenario(ik weet niet of het script en scenario het verhaallijn van het boek volgt) maken het een prettige kijkervaring. Een dikke 8.

prachtige film.

Jammer dat deze film alleen in de belangstelling kwam vanwege de ruzie ( en de komende rechtszaken)

want aan het acteerwerk lag het echt niet. dit is supersterk, en je zou denken dat er ook achter de schermen een goede chemie zou zijn.

ik dacht dat het een romantische komedie zou zijn, maar gelukkig was dat het totaal niet.

hoe dan ook een zeer mooie ontroerende film die meer respect verdient dan de ruzie van de acteurs waar het nu momenteel alleen maar over gaat.

Amai wat een mooie vrouw is Blake Lively toch, en daar maakt deze film dankbaar en vakkundig gebruik van.

Dat is dan ook wel zo’n beetje het positieve nieuws, want narratief vond ik het allemaal niet zo sterk. Vooral omdat het onderwerp niet beslist heel overtuigend wordt verteld - het blijft allemaal wat abstract en luchtledig, je zou juist met zo’n onderwerp iets meer verwachten. Vooral omdat er toch bepaald wel meer films en series over zijn, ik noem maar even een Maid (2021).

Wellicht dat de productie werd dwarsgezeten door wat nu in de media wordt uitgesponnen - de hooglopende ruzie tussen Lively en Baldoni. Nee, daar wordt het geen betere film van, ook achteraf niet.

Mooiste moment: de scène waarin de titel van de film wordt uitgesproken.

En die kop van die neurochirurg beviel me meteen al niet.

Blij dat ik volledig blanco de film gekeken heb... Hij boeide me van a tot z

Ik was verbaasd dat het een Amerikaanse film was, totdat die knokpartij kwam die er zonodig in moest... Kan me haast niet voorstellen dat alle Amerikaanse mensen zo zijn, alhoewel het wel het land is wat tientallen oorlogen gevoerd heeft om de economie te laten draaien, maar dat is een ander verhaal.. Die jaloezie is ook vreselijk altijd bij die amerikanen...

De gevoelens waren regelmatig erg diep, gefilmd althans... Zowel de romantiek was diep alsook het drama was heftig... Al was het dan weer super Amerikaans / orthodox dat een echte relatie begint met het ontmoeten van ouders... Huhhh ik snap dat niet zo omdat ik nooit afhankelijk van hen was voor goedkeuring of zo.. Is toch mijn relatie?

Ik wou de film bijna een 5 geven omdat ik weinig kritiek kon vinden in eerste instantie... Juist vanwege de diepe gevoelens die goed uitgebeeld werden... Maar ik ben blij ook andere recensies hier te lezen, bijv. van JessicaD die ook het boek gelezen had... Maar ook andere..

Ja het klopt dat de rol van Lily iets te smetteloos was... Zeker met zo'n verleden zijn er allerlei verwondingen.... Wat ik heel erg miste achteraf, toen het dramatische verleden naar voren kwam was het gesprek over behandeling / therapie / persoonlijke ontwikkeling daarover... Zulk (complex jeugdtrauma) drama schreeuwt om aandacht.... Natuurlijk doen velen dat niet en goede hulp is zeldzaam want de duisternis aankijken en belichten is geen standaard houding bij de meesten... Maar ik had graag wat meer gesprek gezien...

Ook leken de beide carrières totaal los van elkaar te bestaan.. Weinig wederzijdse interesse...

Wat ik ook erg miste was het verhaal achter Riley... Wat is er gebeurd dat hij zo door kon slaan.... Dat lijkt me nog het meest interessant... Beiden beschadigd en beiden leven vanuit overlevingsmechanisme.. waarbij Riley wel erg de narcist leek die mensen gebruikt uit minderwaardigheid of zo... Het had wel wat meer naar voren mogen komen dat juist zulke mensen elkaar aantrekken.... Teveel passie uit compensatie?

De titel van de film klopt natuurlijk niet.. Het verbreken van een relatie lost het probleem niet op.. Dat is tig keer te simpel.. Dan zie je ook het gemis in de film : er wordt bij hem niets opgelost en bij haar niet.. Haar rol is te smetteloos... Ik las hier zelfs manipulatief

Maar ondanks alle mogelijke kritiek (en de foute pr en de rechtszaken) toch een zeer hoge waardering omdat de film je bij de kladden heeft... Bij de gevoelsmens in ieder geval... ☺️

It Ends with Us is niet meer dan een romantisch drama met slechts enkele aspecten van misbruik. Nergens doet de film recht aan wat de werkelijke slachtoffers van huiselijk geweld meemaken.

Het narratief had zo uit de koker van een stuiverroman kunnen komen: de jonge vrouw die naar een grote stad verhuist, toevallig een neurochirurg ontmoet, uit het niets een succesvolle bloemenzaak opzet - waarin, uiteraard, de zus van de neurochirurg komt werken.

Lily draagt Louboutins, designerkleding, en met haar perfecte lokken lijkt elk shot eerder op een commercial dan een filmscène. Ook esthetisch ziet alles er te perfect uit. Die perfectie had juist een schril contrast kunnen vormen met ongebreideld huiselijk geweld, maar daar heeft men niet voor gekozen.

It Ends with Us richt zich niet op de ontwikkeling van huiselijk geweld. Het laat niet zien hoe geleidelijk aan iemands grenzen steeds verder worden verlegd door middel van manipulatie, denigratie, en het continue verbreken van valse beloften. Het toont niet hoe slachtoffers volledig worden afgebroken tot ze nog maar een schim van zichzelf zijn.

Iemand die moet leven met fysiek geweld bevindt zich in een hel. In werkelijkheid is het geen glamoureuze, romantische film waarin het hoofdpersonage na enkele uitspattingen vastberaden - en heel makkelijk - uit de relatie stapt. Dat scenario is gewoonweg te luchtig en te ongeloofwaardig, net als het clichématige Hollywood einde.

Volledig blind in gegaan en gelukkig maar. Het verhaal wordt goed opgebouwd en je zit als kijker af te vragen vanwaar de titel. Je meent dat het over de rivaliteit tussen de twee mannen zal gaan en dat Lively uiteindelijk de ware gaat kiezen. Althans dat leek het idee, maar het draait heel anders uit en het gaat meer over het huiselijk geweld binnen een familie die zich verrassend verder zet naar de volgende generatie. Die zag ik toch niet aankomen en vandaar dus ook de titel om er een einde aan te maken binnen de familie. Mooie beelden van Boston en Maine, muziek was wat minder goed gekozen. De emoties en vertolkingen worden goed gebracht door de cast waardoor de film best wel enkele ontroerende scènes bevat. Uiteraard zijn er redelijk wat toevalligheden en wordt er toch voor een clichématig einde gekozen. Maar ach, het mag ook positief eindigen. Blake Lively zorgt met haar performance voor een meerwaarde, net zoals de rest van de cast. 7/10