The Ministry of Ungentlemanly Warfare (2024)

Een erg vermakelijke oorlogsfilm, dat ook nog gebaseerd is op ware feiten tijdens de tweede wereldoorlog. Zoals de tagline voor de film aangeeft: "Discover the first special forces mission in history."
Guy Ritchie gaat dan zoals sommige al hebben gezegd in de richting van Tarantino's Inglorious Basterds, maar met deze heb je terminste wel als basis een waargebeurde verhaal.

Truth is often stranger than fiction
Operation Postmaster was de eerste special forces missie, en verliep in Januari 1942 in de buurt van wat we nu kennen als Kameroen en Equatoriaal-Guinea. Tijdens de oorlog zat die eiland onder Spanje (neutraal), maar hun vonden het ook prima dat Duitse U-Boats daar gingen voor hun onderhoud. Dus dan krijgen we andere regels toch?

In het echt was dit toen allemaal gedaan door 62 Commando van het Britse leger, ook bekend als de 'Small Scale Raiding Force (SSRF)', een group special forces die door Churchill waren opgezet rond 1940/1941 lang voordat de Amerikanen mee deden in de oorlog. Ze werden getraind in de Schotse Hooglanden, en dan op missions gestuurd. Tijdens dit periode waren er ook twee Nederlanders die deel waren van 62 Commando onder Gus March-Phillips; een Jan Hellings die de naam John Holling gebruikte, en er was ook een Dutch Lieutenant Henk Brinkgreve. Tijdens de oorlog hadden ze ook sommige soldaten uit andere landen die de commando training hadden gevolgd.

Operation Postmaster was een success, en ze gingen verder met andere missions, maar dan in September 1942 tijdens Operation Aquatint zijn de meeste leden van 62 Commando gestorven tijdens een mission in de Calvados regio van Frankrijk! - niemand weet met zekerheid wat er met Jan Hellings/John Holling was gebeurd nadat hij als gevangene was genomen, maar Gus March-Phillips stierf in die actie

Guy Ritchie heeft met 'The Ministry of Ungentlemanly Warfare' een vermakelijke oorlogsfilm gemaakt.

Ik vond de films van Guy Ritchie altijd wel de moeite. Een combinatie van actie, zwarte humor en kleurrijke figuren met over de top scènes. Maar sinds de overbodige remake van Aladdin heeft hij geen goeie film meer gemaakt. The Ministry of Ungentlemanly Warfare is het verhaal van de echte spion die denkelijk als voorbeeld diende voor James Bond. Al zie je verder niet veel Bond in deze film en laat ons hopen dat dit niet de richting is die de Bondreeks verder wil gaan.

De film moet het vooral van actiescènes hebben. Scènes die leuk zijn, maar ook niet echt zo geweldig. Tussendoor werkt het niet, geen enkele acteur speelt hier sterk en het script en dialogen zijn te zwak. Jammer, want hier zat wel wat in. Maar het mocht wat ruwer en de humor iets pittiger.

Flauwe boel.

Het begin is nageaapt van Guns of Navarone, de rest van Inglorious Basterds - maar dan zonder alles wat die films leuk of indrukwekkend maakte. Met de geschiedenis heeft het ook allemaal niet zo heel veel te maken, en wellicht het ergste van alles: de actiescenes lijken er gewoon niet op. Maar dan ook echt helemaal niet. Niet alleen in dat het er af en toe absoluut niet uitziet, maar narratief klopt er ook al geen steek van.

Het enige wat nog een klein beetje werkt is het segment van het feestje en de rol van Eiza González daarin. Voor de rest is het gewoon prut.

Voor vrijdagavond viel de keuze op deze Ritchie die weliswaar niet op hele hoge cijfers kan rekenen maar toch de interesse trok, dus kopen op Pathe en lekker kijken, waar het blijkt om een verhaal met een ware kern te gaan, maar iedereen ook vast wel beseft dat het in de handen van Ritchie behoorlijk vet aangezet gaat worden en zo geschiedde.

Een groepje renegades eerste klas vergelijkbaar met Inglorious Basterds en de A-Team wordt opgetrommeld voor een speciale opdracht a la The Guns of Naverone. Voegt daar nog een toefje James Bond aan toe met de ingrediënten als Ian Fleming en een dame die als Bondgirl niet zou misstaan en je bent al een heel eind met het recept waar ook nog een soundtrack bij zit die aan de betere spaghetti western doet denken. En dat is opzich een hele mix waarvan je kan afvragen of het allemaal niet een beetje to much is, en het moet dan ook onmiddellijk gezegd dat de film zich niet kan meten met de beteren van Tarantino, die zich wel het beste laat lenen voor een vergelijking. Maar maakt dat veel uit? Nope, want The Ministry of Ungentlemanly Warfare is een kostelijke film die in mijn ogen absoluut slaagt en waarschijnlijk komende zaterdag weer op het menu staat voor een leuk avondje.

Want wat een heerlijke opening vol branie en uitbarsting van bruut geweld. Het kan allemaal niet droger qua humor en cooler qua opmerkingen en dialoog, is Gus geweldig in zijn geconfisqueerde leren SS jas en pet, is die zogenaamd Deen Alan Ritchson, in werkelijkheid een Amerika, een beest en geweldig in de actie scènes als hij zijn mes hanteert maar is de Mexicaanse Gonzales niet minder vet met haar schietvoorstelling. En zo gaat het maar door met strakke oneliners, vette karakters, heerlijke schietpartijen, droge humor, wordt er heerlijk geschmierd, is het allemaal typische Engels en des Ritchies en straalt het er af dat de cast ontzettend veel lol gehad heeft tijdens het maken van de film.

Tot slot nog zo'n onwijs droge dialoog tussen Marjorie en Mr. Herron dat de uitkomst van de oorlog, Duits of Engels, in beide gevallen een ramp voor het eten betreft om tenslotte nog maar eens aan te halen dat de soundtrack geweldig is. Afijn het mag duidelijk zijn dat dit mij wel lag, verraste de film me op fijne wijze en vermaakte net zo. Een fijne film dus en mogelijk op erg korte termijn al een cijferverbetering.

The Ministry of Ungentlemanly Warfare. Grote namen, veel bombarie, maar ik vond er eigenlijk niet zoveel aan.

Een team van schier onoverwinnelijke, quasi-criminele commando's, die orders negeren alsof het een cheesy jaren 80 Lethal Weapon actiefilm is, moeten een opdracht uitvoeren.

De opbouw naar de climax gaat allemaal zo gemakkelijk dat het amper spannend wordt. Ook het plot met de undercover agente, die moet aanpappen met de nazi-leider ter plaatse, kon me niet boeien. Het voelde als een heel slap aftreksel van Landa en Von Hammersmark in Inglorious Basterds. Til Schweiger (die in enkele jaren ineens heel oud is geworden) heeft ook nul charisma.

Ik heb ook geen idee waarom deze film het stempel "komedie" heeft gekregen. Er zitten amper grappen in. Het neermaaien (Cavill) of met messen openrijten (Ritchson) van talloze jonge, Duitse dienstplichtigen was ook alles behalve humoristisch. Gelukkig kun je nog wel een beetje lachen om niet-Duitse acteurs die vreselijk slecht Duits spreken. Op Til Schweiger en één figurant aan het begin van de film na, spreekt iedereen steenkolenDuits alsof ze in Die Hard zitten. Wederom een onbedoelde knipoog naar de jaren 80?

Wat hebben we verder nog? Oh ja, een Churchill die ongelooflijk slecht gecast is. Van achteren, met sigaar en hoed, lijkt hij nog goed, maar van voren is het een schertsvertoning met amateurtoneel makeup - en dan heeft hij nog niet eens een woord gezegd. De stem van Rory Kinnear (die overigens wel steengoed is als prime minister in de serie The Diplomat) lijkt ook helemaal niet op Churchill. De hele vertoning lijkt meer een soort flauwe persiflage. Nee, dan liever Oldman (Darkest Hour) of desnoods Lithgow (The Crown).

Tot slot is de hand van Ritchie hier, wederom, niet in te herkennen. In de inmiddels bijna stokoude films Lock, Stock and Two Smoking Barrels en Snatch toonde hij een vlotte, onconventionele en originele visuele stijl. Allerlei leuke visuele kwinkslagen en montagetrucs: een attractie op zich. Elke keer hoop ik weer op zoiets, maar hij is het kwijt, of hij probeert het niet eens meer. Het zijn tegenwoordig allemaal generieke films. Cash grabs.

Het kijkt wel lekker weg en heeft enige kwaliteit door grote sets en veel stunts, maar met Ritchie hoop je toch op meer dan een onbedoelde jaren 80 Chuck Norris film zonder Chuck Norris.

2 sterren

Tja. Kijkt lekker weg, maar meer kan ik er ook niet van zeggen. De personages zijn leuk, de setting heeft potentie, het plot is minstens zo veelbelovend, maar er wordt niks mee gedaan. De met zorg gekozen ingrediënten zijn in de handen geduwd van een chef-kok die de recepten niet goed genoeg kent om het geheel uitmuntend te maken.

En dan vind ik Ritchie niet eens een verkeerde regisseur. Hij heeft door de jaren bewezen dat hij prima uit de voeten kan met grote en kleine budgetten, maar tegelijkertijd kan ik hier helemaal niks mee. De juiste spanning is compleet afwezig. Deze Dirty Dozen, Inglourious Basterds of hoe je ze ook wil noemen krijgen een missie en... klaren die. En dat is het.

Je kunt deze film vergelijken met een mop:

Komt een man bij de bakker. Zegt die man: Doe mij maar een bruinbrood. Bakker draait zich om, pakt het brood en zegt: Dat is dan €2,50. Man rekent af en zegt: Tot ziens.

Het gebrek aan humor in bovenstaande is net zo groot als de afwezigheid van spanning in deze film. De cast en hun personages verdienen beter. Dit hoorde met kop en schouders uit te steken boven de middenmoot, maar stak juist z'n bakkes in het zand, leek wel.