Spaceman (2024)

Maar dat zeg ik ook niet...als ik een film opzet lijkt me die op één of andere manier interessant, poster genreaanduiding of plot. Maar dit komt nooit door een aanbeveling van een recent. Tja wat blijkt als ik moeite heb om een film uit te kijken en hier op MM een lage waardering geef het telkens weer de recensenten zijn die laaiende enthousiast zijn Vandaar dat als ik iets heb gelezen/gezien waarvan de critici lovend zijn, ik het direct overslaat omdat ervaring leert dat zodra ik de film aanzet de verveling binnen kortste keren heeft toegeslagen.

Oh dat is goed mogelijk hoor...maar ik hou me ook niet zo heel nauwkeurig aan het aantal sterren...geef vaker gewoon 4 Maar dat was ook niet de vraag The Oceanic Six vroeg of vond dat recensenten een andere smaak hadden dan het publiek wat films betreft, Dus ik antwoorde bevestigend want ze prijzen een bepaald soort films aan en ja af en toe zit daar ook best weleens iets tussen wat samenvalt maar over het algemeen zijn die recensies meer voor een klein clubje kijkers relevant!

Er zit verschil tussen filmkenner en filmliefhebber. Dat laatste zijn we op deze site denk ik allemaal. Die eerste groep is kleiner. En dan nog is het niet feitelijk vast te leggen wie een kenner is. Maar goed, andere discussie.

Mijn punt is meer dat ik vaak recensenten films topcijfers zie geven die het publiek niet geeft. En ja, soms komen ze wel overeen ja, zoals Oppenheimer of Barbie. Zou ook gek zijn als dat nooit zo is. Maar de zogenaamde kenner rekent films in mijn ogen vaak af op technische zaken of originaliteit etc, de gewone kijker of het vermakelijk is. Daarom liggen superheldenfilms vaak onvoldoendes te krijgen in de pers, terwijl het publiek er van smult.

Je hebt soms geen idee wat er allemaal gebeurt in de wereld . Soms is hij mooi, soms knalt het verdriet door je gevoel. Zou er meer zijn dan we weten. Weten anderen dat juist wel. Is alles voorbestemd, worden we aangestuurd. Zitten we in een RPG. Wie speelt met ons, bespeeld ons. Wij, de Speler. Is tijd de grootste vijand. Acteren wij niet allemaal dat we leven? Een rol die gemaakt is, vullen we in. En als de tijd stopt, het lichaam op is, waar komen we dan terecht? Is er een achterdeur. Elke voorbije seconde is al geschiedenis.

Bijzondere film. Fraaie soundtrack. Adam Sandler (Uncut Gems) kan dus echt spelen.

Haha, das een beetje OOR en serieuze muziekmedia vergeijken met bagger als de top 40 want dat is populairder.

De waterplanten in de rivier op het einde waren m.i. een hommage aan Tarkovski!

Ik denk niet dat deze film gaat scoren op NetfliIx.

Nee dit werkte helaas niet voor mij. Ik kon hier niet veel mee.

Probeert een beetje te nadrukkelijk Solyaris na te doen. Alles is jaren 70 grauw en dan is er nog de depressieve en grotendeels afwezige echtgenote.

Het bijzondere wezen stoorde me ook. Het heeft overdreven veel ogen en zegt tot vervelens toe steeds skinny human tegen Sandler. Ik vond het maar een wazig wezen en veel te nep overkomen. Dat komt mede ook door de te melige stem van Paul Dano. Hij klinkt zo stoned als een garnaal.

De suspension of disbelief werkt hier niet voor mij in deze film.

De film lijkt heel veel diepgang te suggereren, maar het kwam op mij over als een platte pannenkoek.

Het einde is nog wel aardig.

Vreemde, bijzonder trage science fiction-film over een tsjeschische astronaut (Adam Sandler) die op een missie naar Venus een existentiële crisis doormaakt. Goed gemaakt, met leuk retro production design en mooie visuele effecten, maar de plot stelt bijzonder weinig voor en Sandler's personage is erg eendimensionaal en saai. Gelukkig maakt Paul Dano één en ander goed als het maffe ruimtewezen dat opeens aan boord verschijnt. Al met al een flinke tegenvaller van regisseur Johan Renck, wiens vorige wapenfeit de magistrale miniserie Chernobyl was.

Als je de titels 'Chernobyl' en 'The last of Us' ziet staan op de CV van een regisseur, verwacht je veel van de beste man. Nu begint de film wel aardig, en Sandler in een serieuze rol heeft mij positief verrast, maar al met al is het maar een relatief magere film; het heeft weinig om het lijf, en is erg zweverig. Nu zijn de interacties die Sandler en het wezen Dano hebben wel prima. Dit smaakte wel naar meer, maar het verhaal stelt het niet veel voor.

Daar komt nog eens bij dat ik de shots tussendoor van Lenka eentonig vond en niet weinig toevoegde aan de film en het gevoel. Des te meer dat je uitkijkt naar de scènes met Sandler, ondersteund door de bijna spirituele muziek... Sandler, de muziek en het visuele aspect trekken de film net naar een voldoende.

Wat een merkwaardige film. Geen idee waar het toe moest leiden.
Een ruimtespin (volgens mij een hersenspinsel van Jakub) en een kosmonaut in dialoog. De dialogen waren uiterst saai.
Waarschijnlijk had het allemaal een diepere betekenis. Kon mij niet echt raken.

Pfoeh, dit was een zware dobber voor ons. SF fanaten van het 1e uur maar deze deed toch echt pijn aan onze ogen. We waren vol spanning maar die kwam maar niet, ook dat geneuzel met het tijdelijk huisdier begrepen wij niet echt. We hebben hem wel, zij het knarsetandend, afgekeken want anders is er geen mening mogelijk.

Wij geven een schamele 1.5*

Groetjes ook namens grandma

En wat vond ik er nou van:

Het is geen science fiction film geworden met laser guns en spaceships met de nodige explosies. Het is een klein verhaal geworden over een astronaut op een solo missie naar Venus om daar een vreemde, paarse wolk in de ruimte te bestuderen. Genaamd de Chopra-wolk. Ondertussen omdat hij al ruim een half jaar alleen reist in een soort van identiteit crisis terecht komt. Waarbij een spinachtige buitenaards wezen (ingespoken door Paul Dano) hem te hulp schiet. Naast de missie zijn de problemen van Jakub Prochazka (Adam Sandler) en Lenka (Carey Mulligan) zijn vrouw de rede dat het wezen wilt helpen, en duidelijk een connectie heeft met de Chopra-wolk. De eenzaamheid van Jakub is erg goed in beeld gebracht. Ook het alleen zijn van Lenka. Het wezen speelt een mooi spel van achterhalen waar Jakub fout is gegaan met Lenka. Daarna word het ineens behoorlijk zweverig qua verhaal. Aanrader? Als filmhuis film (wat dit duidelijk is) wel. Wil je een actie volle science fiction film dan niet.

Adam Sandler vond ik prima in deze film, een keer wat anders dan een komedie en doet dat na behoren. Ik snap ook wel wat deze film wilt zeggen, en ergens proberen ze iets te doen wat goed zou kunnen werken. Maar het komt bij mij niet over. Of het nu aan het buitenaards wezen lag, het thuisfront van de hoofdrolspeler of de traagheid doordat alles op het schip afspeelde. Dat weet ik niet.

Daarom kom ik niet hoger dan 2*.

Als liefhebber van Sf was het toch wel wat doorbijten.

Het ruimtespinachtige wezen was visueel niet overtuigend. Maar de conversaties boeiend. Dikke pluim voor Richter.

Een hele aparte trage film. Eigenlijk Adam Sandler onwaardig. 2 sterren voor de moeite.

Tsjechië is zijn verwikkeld in een ruimterace met Zuid-Korea om als eerste de Chaprawolk bij Jupiter te bereiken. Jakub [Adam Sandler] is ruim zes maanden onderweg tijdens een solo-expeditie onder leiding van Tuma [Isabella Rossellini] en staat op het punt zijn doel te bereiken, wanneer zijn echtgenote Lenka [Carey Mulligan] in een opgenomen bericht aankondigt dat ze de relatie beëindigt. Tuma blokkeert de verzending van het bericht en houdt Jakub aan het lijntje. Het toenemende gevoel van eenzaamheid en isolatie wordt doorbroken wanneer Jakub ontdekt dat een spinachtig wezen genaamd Hanus [Paul Dano] aan boord is gekomen. Is Hanus echt of een hersenspinsel? En is hij een reddingsboei of een gevaar voor de expeditie? Sander toont opnieuw een uitstekend dramatisch acteur te zijn, maar het scenario van Jaroslav Kalfar en Colby leent iets te nadrukkelijk ook klassiekers als Solyaris en Gravity en daar kan dit nimmer aan tippen.

Waarom moeten mensen hier elke keer het plot helemaal herhalen?

Helaas, dit deed het hem niet voor mij. Sandler doet het op zich niet slecht, maar dat hij een goede acteur is heeft hij wel vaker bewezen. Het probleem dat ik had met deze film ligt toch wel voor 80 % bij Dano. Sowieso begrijp ik niet waarom in een dergelijke rol een acteur wordt gecast met zo'n herkenbare stem- vanaf het moment dat ik zijn stem hoorde had ik meteen Dano voor me. Zijn stem paste ook totaal niet- al kun je je afvragen welke stem wel had gepast. Ik vond de spin erg lelijk ontworpen en qua bewegingen, interactie, schaduwen vond ik het er best slecht uitzien voor een film uit 2024. Het deed me denken aan een eindboss uit een computerspel van 15 jaar geleden. Inhoudelijk vond ik het ook niet overtuigen, ik verloor vrij rap m'n interesse, eigenlijk vanaf de entree van Dano. En best leuk om vroegere gevierde actrices als Olin en Rossellini weer eens terug te zien, maar ook wel een beetje treurig dat het van die nietszeggende rolletjes zijn. De muziek vond ik nog wel redelijk geslaagd.

Spaceman was het proberen waard en het heeft narratief echt wel wat inhoud. De setting met de ruimtevaart en de dialogen met de spin daar kon ik maar niet doorheen kijken. Het ging mij allemaal wat te ver. Los daarvan zijn de ellenlange discussies veelal slaapverwekkend.

Ik schaam me er gewoon voor dat ik zo gemiddeld afwijk van de meeste berichten, maar ik vond deze film echt heel heel goed.

Toch wel bijzondere film over een eenzame astronaut. Jakub Procházka is miljoenen kilometers ver weg van huis op een baanbrekende missie, maar door eenzaamheid belandt hij in een existentiële crisis. Spaceman resulteert in een hallucinante therapiesessie, waarin een bijzonder sterk acterende Adam Sandler de grens tussen waan en realiteit steeds meer verliest. Helaas mist het plot wel de nodige diepgang en loert gezapigheid op de loer. Maar dat wordt op fraaie wijze gecompenseerd door de hypnotische soundtrack en visuals.

3,5 * Zwierige treurnis

Behalve de spin oninteressant, traag.

Ik vond dit een wat irritante film, gemaakt met veel van de eigenheimers humor die we wel vaker hebben gezien bij Adam Sandler. De overdreven grote en cartooneske spin noemt Sandler steeds "tiny human", waarbij ik steeds in mijn hoofd de opgezette piepstem van Sandler hoor, die dit waarschijnlijk bedacht heeft. Maar het voegt niets toe en maakt het een beetje kinderachtig. De gesprekken tussen Sandler en de spin zijn ook niet erg hoogstaand, terwijl dat wel het doel is (denk ik). 1,5 ster.

Zeer overtuigend sciencefictiondrama van regisseur Johan Renck, die kan rekenen op een uitstekend spelende Adam Sandler. Ondertussen is hij bezig aan een soort opmars om zijn luie komedieverleden weg te poetsen en Spaceman weet hem daarbij zeer goed op weg te helpen, al had hij dat niet zonder de meeslepende muziek van Max Richter kunnen doen. Het tempo is weliswaar laag en het gebrek aan explosieve sequenties tussendoor kan wellicht te veel vragen van de minder geduldige kijker, maar ik heb de gehele film lang geboeid naar de vordering gekeken. Renck weet zich bovendien goed raad met het visuele aspect en vind altijd wel een manier om mooie scenes te presenteren. De dromerige toonzetting leidt verder gelukkig absoluut niet af van de emotionele kern en ik zou oneerlijk zijn als ik beweerde dat het einde me niet raakte. Ik vond dit een erg mooie en vooral eigenzinnige film waar Netflix wat mij betreft trots op mag zijn.

Spaceman is een enigszins esoterische science fiction-film die thema’s als eenzaamheid en de menselijke behoefte aan verbinding verkent tegen de overweldigende achtergrond van het heelal.

Centraal staat de spin, die ik interpreteerde als een hallucinatie van de spaceman. Deze verschijning is zowel griezelig als aandoenlijk en lijkt een symbool te zijn voor de herinneringen en emoties van de astronaut. Dit geeft het verhaal een poëtische gelaagdheid die mij wel wist te boeien.

Visueel en thematisch past de film in het rijtje van introspectieve sci-fi die niet alleen de raadselachtigheid van de kosmos, maar ook het menselijke innerlijk, eenzaamheid en menselijke relaties onderzoekt. Ik denk hierbij onder andere aan films als 2001: A Space Odyssey, Contact en Ad Astra. Een kanttekening is de muziek, die voor mij hinderlijk was door mijn aftandse tv. De speakers resoneerden zo hevig dat het wat afleidde van de film.

De eerste keer dat ik de film wilde kijken haakte ik af omdat er gewoon gesprekken gevoerd werden met iemand 500.000.000 km verderop. Er zou elke keer minstens 48 minuten (wanneer het signaal met lichtsnelheid door de ruimte zou gaan) tussen bijv.elke vraag en antwoord moeten zitten.Ik hou van scifi, maar ik moet wel nog het gevoel hebben dat iets mogelijk zou kunnen zijn. Maar uiteindelijk toch maar besloten om er opnieuw aan te beginnen. En gelukkig maar. Een heerlijk sfeertje en achteraf toch blij dat ik de 2de keer heb doorgezet.