Nowhere (2023)

Een overlevingsdrama van Bijbelse proporties. Of zoals de hoogzwangere Mia (Anna Castillo) probeert weg te komen van Faraonische autoriteiten die overbevolking aanpakken met kindermoorden. Als Mozes in een rieten mandje drijft ze naar een betere toekomst en als Noach heeft ze een ark om hoop te bieden na de zondvloed. Er zit zelfs een snufje Jonas en de walvis in de steeds opduikende walvissen, die het doorzettingsvermogen symboliseren van een gelovig mens. Hoop houden in iets dat groter is dan de mens zelf, zelfs in de meest barre omstandigheden. Toch komt 'Nowhere' (2023) het best tot haar recht in de hyperrealistische sfeerschetsen van mensenhandelaren, vluchtelingenstromen en publieke executies.

Dit is dan mijn eerste film van 2024 en tevens mijn laatste tijdens de kerstvakantie. Overlevingsfilms op zee zijn er al genoeg, maar een overlevingsfilm in een container op zee is volgens mij nog nooit gemaakt. Wie zin heeft in een echte survival-film, inclusief Spaans temperament met actrice Anna Castillo in de hoofdrol, zit goed in een meedogenloos avontuur die je niet in de koude kleren gaat zitten. Of soms zelfs zonder kleren in het geval van Anna Castillo.

In de nabije toekomst breekt de onrust uit in Spanje. Er is een oorlog gaande en de hoogzwangere Mia (Anna Castillo) en haar echtgenoot Nico (Tamar Novas) proberen het land te ontvluchten. Vrouwen en kinderen zijn hun leven namelijk niet meer zeker in Spanje, waar er niet genoeg is voor iedereen. In Ierland kan men nog wel een normaal leven leiden, dus koopt Nico in een Spaanse haven wat douaniers om, zodat hij met Mia een container kan betreden.

De twee blijken niet de enige verstekelingen, want meer Spanjaarden wagen de oversteek over de oceaan. Maar net voordat alles in kannen en kruiken is, worden Mia en Nico van elkaar gescheiden. Hierdoor en omdat iedereen in Mia's container wordt geëxecuteerd bij een militair checkpoint door smeerlap Gil (Tony Corvillo), belandt Mia zielsalleen in een container op een containerschip op de Atlantische Oceaan. Tot overmaat van ramp valt haar container na een zeestorm ook nog eens van het containerschip. Vanaf dat moment is ze op zichzelf aangewezen.

"Nowhere" is een vrij heftige film waar geen mensenleven zeker is, dus een fijne popcornfilm is dit zeker niet. De tegenslagen stapelen zich snel op voor Mia en alles wat fout kan gaan, gaat ook fout. De filmtitel is opzicht ook ironisch, want Mia drijft natuurlijk heus wel een bepaalde kant op, net als het verhaal, dat overduidelijk draait om menselijke veerkracht. De hoogzwangere vrouw begint al snel te inventariseren waar haar container mee is gevuld (onder meer sterke drank, verpakte oordopjes, verpakte televisies, verpakte hoodies, verpakte Tupperware vershoudbakjes, wat eten en drinken, een aansteker, wat plakband en een boormachine) en ook begint ze manieren te vinden om regenwater te verzamelen en gebruikt ze gaten, ontstaan door kogels, om naar de horizon te kunnen kijken en zeewater te lozen.

En omdat Mia hoogzwanger is, gaat ze ook nog eens in de container tijdens een storm bevallen en dat werd best fraai en bijzonder weergegeven. Niet alleen zie je dan de borsten van Anna Castillo, die al haar kleren uittrekt en daarna in teugels gaat hangen om te kunnen bevallen, ook zie je de onderwaterbevalling van het kind, te weten een dochter, expliciet in beeld. En naderhand krijgt het kind ook borstvoeding en krijg je moedermelk uit één van de borsten te zien. Het meest onsmakelijke moment in de film is overigens als Mia de moederkoek (die ze ook in eerste instantie bewaart in een Tupperware vershoudbakje) gaat opeten bij gebrek aan eten.

Mia groeit als persoon en weet steeds beter te overleven, waardoor ze zich niet laat kisten door de talloze tegenslagen, zoals een flinke wond aan haar been (die ze hecht met onderdelen van een televisie en ze gebruikt de sterke drank om de wond te steriliseren) en de container die uiteindelijk toch zinkt. Onwillekeurig vraag je je als kijker ook af hoe je het er zelf vanaf gebracht zou hebben in die situatie. Ik zou waarschijnlijk al na een paar dagen het loodje hebben gelegd, maar Mia is gelukkig een stuk inventiever.

Misschien wel een beetje te, want vissen vangen met een net gemaakt van oordopjes is wel heel erg vergezocht. En er zitten wel meer ongeloofwaardige gebeurtenissen in "Nowhere", zoals telefoons waarvan de accu's erg lang mee gaan en die zeewater bestendig zijn en ook blijkt er op de oceaan gewoon telefoonbereik te zijn, die zich voor het grootste deel afspeelt in een zeecontainer. Pas na circa 65 minuten weet ze zich uit de container te boren (met een accuboor welke toevallig in de container lag), te zagen (met een zakmes met zaag) en te trekken (als sardientjes in blik). Ondanks dat is de Spaanse film toch goed voor enkele memorabele en spannende scènes. De ontknoping is opzicht vrij voorspelbaar en bevat ook de nodige dramatiek, maar vond ik wel mooi.

Het acteerwerk van Anna Castillo is opzicht veelzijdig genoeg om je als kijker op het puntje van je stoel te houden. Hoewel er een moment komt dat Mia’s handelingen aanvoelen als een herhaling van zetten. Maar haar doorzettingsvermogen roept in ieder geval bewondering en sympathie op. Buten Anna Castillo moet je het verder doen met baby Noa, die vooral huilt en van de borst drinkt, en Tamar Novas als echtgenoot Nico. Hem zien we in het begin van de film nog fysiek in beeld en daarna horen we hem alleen nog via de telefoon diverse keren. Dat laatste had van mij niet gehoeven en het was beter geweest als hij in de andere gezonken container had gezeten.

"Nowhere" is misschien iets aan de lange kant en dat het verhaal nogal abstract blijft (geen idee waar de wereldcrisis nu precies om draait) is ook min of meer een gemis. Maar als je de ongeloofwaardigheid loslaat en geduld hebt, zie je best een aardige Drama / Thriller film met een meeslepend verhaal.

"I know something for a fact.”
“What?”
“That I love you more than yesterday.”
“But less than tomorrow.”

Tja, normaal gesproken ben ik best wel fan van dit soort survivalfilms, al zijn de laatste twee films die ik met dat thema heb gezien niet bepaald heel sterk gebleken. De laatste film die ik namelijk zag was “Fall” en deze Spaanse op zee survivalfilm biedt eigenlijk net zo weinig, of misschien net zo veel? Ik zag deze film vorig jaar al wel eens voorbijkomen en omdat ‘Theunissen’ hem laatst ook had gezien en hier zijn mening had gepost was ik toch wel erg nieuwsgierig naar deze film, volgens mij sloeg ik hem toen over omdat het de horrormaand was, en daarna was de film toch door mij wel vergeten.

Wat eigenlijk direct op valt is de wazige basis waar deze film op leunt. Het achtergrondverhaal draait namelijk op een Spaanse economie die valt en waar vrouwen en kinderen hun leven totaal niet meer zeker zijn, je ziet op het begin zelfs hoe die vrouwen vast kwamen te zitten en zelfs nog vermoord werden, al vond ik de scene in die container wel keihard waar de vrouwen achter die wand geliquideerd werden.

Goed, het hele survivallen op zee vond ik prima, en ik vind dat ook best een leuk thema al zeg ik het zelf, ik kan daar vaak wel gewoon van genieten en de meeste survivalfilms raken mij wel. Wat mij dan weer irriteerde was het feit dat ze ging bevallen in die container, het kindje de navelstreng om haar (ik meende dat het een dochtertje was) nek had en duidelijk verstikt was (omdat het kindje niet meer schopte in de buik) maar, op magische wijze wel tot leve kwam, en goed beviel in die container. En dat is eigenlijk het moment waar de film bij mij stuk liep en ik er ook totaal niet meer van kon genieten.

Als je, je gewoon focust op het doel van de film is het nog wel redelijk maar, daar is ook wel alles mee gezegd. Acteerwerk is ook prima, alleen was het ook niet zo moeilijk omdat je, je eigenlijk maar focust op één persoon. Nee, ik heb me totaal niet goed vermaakt met deze film, en na vijfenveertig minuten was ik er persoonlijk ook wel klaar mee, en dan moet je al gauw nog een uur zitten, en dat is taai.

Wat een oversentimentele flutfilm zeg.

Na een best sterk begin met de vluchtelingen die bruut vermoord werden en man en vrouw van elkaar gescheiden raakten, zit je plots met een verhaal waarin een zwangere vrouw alleen in een container op zee moet overleven. Dat is nog best een aardig thema, maar het is echt totaal onrealistisch en vooral irritant om te bekijken. Ik kan echt zo slecht tegen huilende baby's en daar moet je dan nog een uur naar gaan luisteren. Los daarvan, knap dat je midden op zee nog telefoonbereik hebt of dat de batterij van de telefoon überhaupt niet leeg is na een paar dagen. Doe mij dat toestel, ik maak het in de praktijk minder mee. Maar ook zichzelf verplegen als een volleerd dokter na haar beenwond ging nergens over en dan zwijg ik nog maar over die idiote scène met de walvis.

Los van dat was dit gewoon een film zonder enige spanning en da's een prestatie gezien het onderwerp. Een enorme storm, haaien, net niet gered worden. Ze hadden er zoveel dingen in kunnen stoppen waardoor dit wel aardig om te kijken was geweest. En nog een enorme ergernis is de soundtrack, met van die sentimentele jankmuziek om nog eens even te willen versterken hoe erg het allemaal wel niet is. Zo cliché. En dan duurt de film ook echt nog eens zeker 20 minuten te lang.

Dit was echt zonde van mijn avond.

1.5*

Mooie film, als je in staat bent om je echt in te leven en niet vanuit een afstandje naar de film te kijken. Niemand weet wat je in degelijke situatie zelf zou doen, ongeacht je dappere poging om vanaf je bank daarin te verplaatsen. Ik nodigen je uit om het te zelf te ervaren.

De film verloor mijn aandacht na de geboorte van de baby