The Outfit (2022)

Originele soort van maffiafilm die het verhaal vertelt vanuit het oogpunt van een gedistingeerde en eerder saaie kleermaker. Alles speelt zich af in zijn winkel en moet het vooral hebben van de dialogen en het sfeertje in zijn atelier. Leuke plottwist. Verder niet zo speciaal, maar wel leuk om te zien. Alsof je naar een soort van verfilmd toneelstuk zit te kijken. 3,5*

Redelijk. Op 1 locatie met plotwendingen.

Een toneelstuk als film, dat vergt acteerwerk. Het gesproken woord is hier dan ook leidend. De vocabulaire van Mark Rylance lijkt wel een NLP trip. Zijn continue beheersing over de informatiestroom die hij deelt op de juiste momenten zijn geweldig. De uiteindelijke plot na vele wisselingen is goed bedacht.

Niet mijn ding. Niet goed, niet slecht. Ik vind het net een boek wat verteld wordt. Voorspelbaar ook. Af en toe door gezapt.

Ook mijn punt. Het was 1956. Maar deze was groter dan een cassette Professionele opname apparatuur zal er wel geweest zijn. Volgens mij was Philips de eerste met cassetterecorder voor de consument.

Sfeervolle die aangenaam kabbelend begint maar op het einde nog wat twists kent. Flink contrast met de rustige start van de film. Heb hier wel van genoten vooral van het eerste gedeelte.

Regisseur Graham Moore doet een gooi naar de prijs van "Film met de meeste miscasts", want buiten de overtuigende rol van Mark Rylance past werkelijk niemand in het verhaal van The Outfit. Uiteraard lopen er hier een aantal grote namen tussen, maar geen die in het personage passen die hen wordt toebedeeld. Zoey Deutch, Johnny Flynn en Dylan O'Brien zijn op die manier allesbehalve goed neergezet, ondanks diens oprechte pogingen om dat wel voor elkaar te boksen. Moore werkt verder met een strakke visuele afwerking, maar evenzeer met een scenario dat te geforceerd op zoek is naar plotwendingen. Op die manier komt slechts een zeer gering gedeelte van de inhoud daadwerkelijk overtuigend over, maar de ambitie van de schrijvers kan niettemin geprezen worden.

Ik zou hebben durven wedden dat de film gebaseerd was op een toneelstuk, maar dat is volgens mij niet het geval. Het heeft er wel alle karakteristieken van: een beperkt aantal spelers, alles speelt zich of in een paar (binnen) ruimtes en de film leunt op de sterke dialogen. Het resultaat is dan ook een ingetogen film die sommige saai zouden kunnen noemen. Of een film die rustig voortkabbelt. Ik kan vaak niet zo goed tegen saaie, langzame films, maar deze bleef me volledig boeien: sterk acteerspel, goed in elkaar gezet verhaal en interessante & onverwachte plotwendingen. En de plotwendingen zitten mooi verspreid door de film (niet aan het einde één grote plotwending waarbij de voice over even het verhaal moet uitleggen). Moet wel zeggen dat het toch echt Mark Rylance is die de film naar dit hoge niveau tilt. Ja, een sterke film. Eigenlijk geen kritiekpunten. Voor mij 4 sterren waard.