Da 5 Bloods (2020)

Oké er zijn een paar leuke momenten en de film zal de beste bedoelingen hebben maar het politieke statement die door je strot werd geduwd was vooral vermoeiend. Daarnaast zijn veel van de situaties al lang van te voren te voorspellen. Verhaaltechnische was dit helemaal niet zo sterk. Een combinatie van makkelijk cliché en overdreven schoolmeesterachtige verwijzingen naar hoogtepunten en vooral dieptepunten uit de historie van zwart Amerika. Het idee van de emotionele reden om terug te keren naar Vietnam was beter dan al die in dialogen en beelden verwerkte geschiedenislessen. Die ongenuanceerde in your face-boodschap deed me denken aan een citaat van Mahatma Gandhi; 'Al onze onenigheden ontstaan doordat de één de ander zijn mening wil opdringen' Da 5 Bloods is duidelijk een film met een boodschap, alleen werkte het hoe deze werd uitgedragen op mij onvoldoende.

Spike Lee toont aan nog steeds een gepassioneerde, betrokken en relevante stem te zijn in de bewustwording van Afrikaans-Amerikaanse cultuur en de strijd voor gelijke behandeling voor alle Amerikanen. Vijf zwarte soldaten aan het front in Vietnam sluiten in 1971 een pact wanneer ze een enorme hoeveelheid goud vinden. Ze begraven het en spreken af dat ze na de oorlog de buit opeisen en de opbrengst besteden aan 'The Black Cause'. Eén van hen [Chadwick Boseman] overleeft de oorlog niet en dus is het aan de vier overgebleven 'Bloods' om het goud op te sporen. De hereniging van deze Vietnamveteranen dwingt de mannen om hun oorlogsverleden onder ogen te komen en dat zorgt voor onderlinge spanningen die zich uitvergroten wanneer ze hun goud vinden.

Zoals altijd steekt Lee van het begin zijn sociaal-politieke boodschap niet onder stoelen of banken, maar die boodschap heeft deze keer meer weerklank omdat hij het conflict in Vietnam vanuit verschillende perspectieven bekijkt. De toost met enkele Vietcong-veteranen, Melvins ontmoeting met zijn onwettige dochter, het familieverhaal van de gids en de ontmoeting met de opportunistische Desroche [Jean Reno] zijn daar voorbeelden van, maar let ook op de ondertiteling wanneer een groep Noord-Vietnamese soldaten in een flashback door de jungle loopt. Cudo's ook voor de propagandateksten van Hanoi Hannah [Veronica Ngoh], die 50 jaar nadien nog steeds erg effectief blijken te zijn, maar ook onderstrepen hoe moeilijk en hoe belangrijk het is om eenheid te bewaren in een tijd van conflict.

Het acteerwerk is uitstekend over de hele linie, maar Delroy Lindo torent boven iedereen uit als de verbitterde veteraan die een lange, pijnlijke weg moet bewandelen voor hij zich kan verzoenen met zijn verleden en met zijn zoon [Jonathan Majors]. Het feit dat Boseman enkele maanden na de première stierf aan de gevolgen van darmkanker maakt de slotscène extra ontroerend. De vele verwijzingen naar John Hustons meesterwerk The Treasure Of The Sierra Madre zijn overigens veelzeggend en vermakelijk.

Ik ben nooit helemaal wild van Spike Lee zijn werk, maar dit vind ik toch wel een van zijn meer beklijvende films. Alleen die geschiedenislesjes zijn wel weer een tikkeltje vermoeiend, vooral ook omdat het voor negentig procent beelden zijn die iedereen kent. Voor de rest zie je toch vooral het vakmanschap. Lee's wat speelse stijl werkte nu heel goed voor me en maakte de lange speelduur nooit een probleem. De tot de kijker gerichte monologen konden me ditmaal bekoren, en ik vond het ook een aardige keuze om in de flasbacks gewoon dezelfde acteurs zonde make-up of digitale bewerking te gebruiken.

Over de acteurs gesproken, die zijn wel echt het hart en het cement van de film, in het bijzonder Lindo, die een complex personage op onvergetelijke manier speelt. Het verhaal is ook erg sterk (en vol verrassingen), maar zonder de energie van kameraadschap en gedeelde trauma's onder de vier veteranen had de film niet gewerkt. Met Peters en Whitlock Jr. heb je ook wat fijne bekende gezichten uit The Wire, en Majors (fenomenaal in The Last Black Man in San Francisco) maakt ook veel indruk. 3.5*.

Spike Lee wil te veel vertellen. Ik las dat dit script al ouder is, en de hele rassenthematiek door Lee erbij is gevoegd. Dat is te merken, want je krijgt het idee naar meerdere films te kijken die niet bij elkaar passen en geen van de losse onderdelen wordt goed uitgewerkt. De pacing is ook niet altijd even goed en veel scènes verzanden in saai geneuzel. Qua sfeer wel oké, visueel vind ik dit vaak mooi, die intro is sterk en de film kent zeker goede momenten en heerlijke muziek van Gaye, maar eigenlijk is dit gewoon als film mislukt. 2,0*.

Goede film als gekleurde man kon de film mij wel bekoren. De film is niet realistisch 4 zwarte mannen gaan naar vietnam.graven de stoffelijke resten van hun maatje op en vinden daarnaa direct het goud heel onrealistisch de aanwezigheid van Boseman in sommige flashbacks vindt ik heel sterk. Aangezien hij ons pas geleden is ontvallen sterke film heb er van genoten wel een lange zit.

Zeer politieke film weer van Spike Lee, maar hoewel ik de boodschap in zichzelf kan waarderen is het verder teveel broddelwerk: slecht geschreven, ongeloofwaardige plotontwikkelingen, boordevol clichés, en bovendien vond ik het acteerwerk van de meeste acteurs bedroevend (al lijk in in dat laatste alleen te staan?).

De film kijkt best vlot weg, de 2,5 uur zijn zo voorbij, maar ik ergerde me vaak aan bovengenoemde minpunten. Is het luiheid misschien van Spike Lee? Films maken kan hij, maar gezien de pretentie van het concept is het onbegrijpelijk dat hier niet meer moeite in is gestoken. En dat is erg jammer, want in zichzelf is het idee om een epos a la Apocalypse Now te maken met daarin het 'zwarte' geweten van de VS verwerkt een concept met potentie. Helaas doet Lee dit met lange halen snel thuis, en ondermijnt hij zo zijn ambitie. (Het optreden van 'Ride of the Valkyries' is nog aardig als verwijzing, maar de PTSS-verschijnselen bij de veteranen en ook de woede van de Vietnamese (klein)kinderen over de 'GIs' zijn echt té cliché)

Als ik even een Hollywoodbril opzet en de vele clichés accepteer, kan ik dit voor het grote publiek misschien nog wel aanraden, omdat het wellich nog interessante nuances biedt - bijvoorbeeld de 'zwarte' MAGA-stemmer die vooral onder een enorm schuld en gevoel van miskendheid gebukt blijkt te gaan). Maar zelfs voor dat grote publiek moet 'de andere kant van de oorlog' al geen nieuws meer zijn, en ook die overbekende flashbacks van tv-beelden uit de Vietnam-oorlog. Zelf knap ik behoorlijk op de voorspelbaarheid van het geheel af.

Voor mij een gemiste kans dus als film, maar wie weet wat het voor een groter publiek kan doen.

Weinig toonvast. Bij vlagen is 'Da 5 Bloods' (2020) geniaal als deconstructie van Vietnamfilms en een pamflet over de 'vergeten' geschiedenis rond zwarte soldaten. Zoals Spike Lee zo overduidelijk inhaakt op Hollywoodconventies om de kijker ervan te doordringen dat er een heleboel niet klopt aan de overleveringen. Mijn favoriete scène is de getormenteerde jungle-monoloog waarmee Paul (Delroy Lindo) een indringend relaas houdt over zijn oorlogstrauma. Zijn enige vrijheid ligt nog in die overzichtelijke wildernis van doden en niet-doden, als een nu waar ten minste geen pijn wordt gevoeld. Op eenzelfde manier vind ik het sterk hoe gestorven legerleider Norman (Chadwick Boseman) een monoloog houdt over de legitimiteit om het gestolen goud toe te eigenen. Zo cliché en toch weer zelfreflexief in een BLM-context. Maar tegelijkertijd zijn het rake schoten hagel in een film die nodeloos uitweidt met leuterdialogen en vergezochte plotwendingen. Lee probeert wel erg ambitieus Hollywood's verknipte relatie met Vietnam bij elkaar te brengen in één film. Met als gevolg dat 'Da 5 Bloods' (2020) tonaal alle kanten op slingert en zelf een beetje absurd wordt. Hier had meer ingezeten met een strakker script.