Fractured (2019)

Best een aardige film. Maar op een gegeven moment hoop je op nog wat twists. Kheb me wel een beetje geërgerd aan de muziek. Ik dacht steeds bij dat piano-spel dat er iets was, waar ik op moest letten. Maar dan was er eigenlijk niks speciaals.

Fractured. Een film die me hard aan The Machinist doet denken wat een andere film is van de regisseur van Fractured, nl. Brad Anderson. In Fractured herhaalt Anderson dus een beetje zijn magnum opus. De manier waarop en de setting zijn wel beduidend anders. Deze keer is het niet Christian Bale die een onderscheidt moet maken tussen realiteit en illusie maar is het Sam Worthington die met zijn bikkelharde kop tegen het canvas duikt. Dat valt nogal letterlijk te nemen.

Je merkt dat Worthington toch de mindere acteur is als je zijn spel vergelijkt met Bale. Hij kan wel een actiefilm dragen maar voor emoties is zijn blik veel te koel. Velen vinden deze film voorspelbaar las ik. Dat vind ik onterecht want Anderson speelt heel goed met twists waardoor ik bleef gissen wat de uitkomst ging zijn. De schrijver van dit verhaal lijkt het zelf niet goed te weten want op het laatst verandert het nog eens allemaal. De twist teveel? Misschien. Ik vermoed het wel eerlijk gezegd. Voor mij althans was die laatste twist niet nodig. Die wordt naar mijn mening ook iets te snel afgehaspeld en dan nog die suggestieve, interpretatieve blik van Worthington op het einde. Die laatste paar minuten waren een beetje téveel van het goede, laat ik het daarop houden. Ruime 3.5* toch. Had een 4 uitgedeeld zonder die laatste twist.

Vond het weer zo een typische Netflix film. Het is kijkbaar maar het is het allemaal net niet. Leuk dat ze zoveel mogelijk eigen producties willen maar op dit niveau gaan ze dat niet volhouden.
De plotwendingen waren er teveel en op het eind sloeg het een beetje door, al weet je binnen een half uur wel wat er staat te gebeuren.

Uiteindelijk blijkt het toch allemaal best voorspelbaar maar de opbouw is uitstekend.
En goed gespeeld van Worthington.
Prima vermakelijk filmpje waar je niet al teveel bij moet nadenken.

Goede sfeer. Vond het wel erg voorspelbaar...
3 *

Ik hou wel van dit soort plots. De film blijkt alleen veel meer een mindfuck te zijn dan ik op basis van de synopsis dacht. Dat is op zich best leuk, maar dan moeten wel alle details redelijk kloppen. Als de film te vaak onlogisch is, zoals hier te vaak gebeurt, dan werkt het ook niet helemaal. Worthington en Rabe zijn wel echt dramatisch in deze film, en ze hebben komisch weinig chemie. Worthington geeft wel alles, maar dat maakt het alleen maar pijnlijker.

Rabe heeft nog wel een beetje de pech dat haar personage door het script totaal niet sympathiek overkomt. Toch wel essentieel voor een film als deze. Verder zijn de dialogen soms ook wel echt slecht, vooral in die gruwel van een openingsscène. Dan heb je als acteur ook niet veel om mee te werken. Met de sfeer en regie zit het wel goed. 2.5* dan maar.

Een beetje wisselende gevoelens bij de film. De film speelt met de realiteit, de beelden zien er ietwat grimmig maar strak uit, de sfeer is passend, dus wat dat betreft is het allemaal in orde. Ik hou overigens van films die met de realiteit spelen, maar hier is de set up dat me toch een beetje dwars zit. Er volgen een aantal twists, maar de film weigert te verrassen. Op een gegeven moment is het duidelijk dat de film twee uitkomsten kan hebben: of wat de hoofdpersoon heeft waanvoorstellingen, of wat hem overkomt is echt en aan het einde van de film zullen we zien wat de makers uiteindelijk besloten hebben. In dit soort films wil ik verrast worden met mogelijkheden die ik niet voorzien had, of ik wil in slaap gesust worden in een andere realiteit waarna de film me confronteert met de werkelijkheid, maar deze film doet geen van beiden. 2,5*.

Ik wilde een reactie typen en las toen dit. Hier sluit ik me helemaal bij aan. Snap de relatief goede score van deze film hier dan ook niet. Je weet vanaf het begin waar deze film naartoe gaat en de “hints” die je erop wijzen dat hij zich alles inbeeldt, liggen er veel te dik bovenop. Alle verweven verwijzingen naar zijn drankmisbruik, de dood van zijn eerste vrouw en zijn actuele verlies van zijn tweede vrouw en kind worden continu aangehaald in wat voor ‘subtiele’ hints door moeten gaan - denk aan de tv-fragmenten die hij in het ziekenhuis ziet of de advertentie over “what really matters in life”. Al met al zit je dus bijna anderhalf uur te kijken naar een film die je allerlei hints wil geven naar een uitkomst die je al-lang voorziet. Daarmee is deze film niet alleen afgezaagd, maar ook enorm oninteressant en voorspelbaar. Ik had het een veel interessanter einde gevonden als uiteindelijk blijkt dat Joanne en zijn dochter helemaal niet bestaan en dat ze alter ego’s zijn van de zwangere Abbey, zijn eerste vrouw.

Oh, en dan nog één ding: dat einde, was dat nodig? Hij die een patiënt die een transplantatie ondergaat aanziet voor vrouw en dochter en haar meeneemt, terwijl hij ook fijn even de OK opblaast en en passant een beveiliger doodt en een verpleger neerschiet? En bij het wegrijden zien we de lijken van vrouw en dochter in de kofferbak? (Die, overigens, niemand, ook niet de politie, even gecheckt heeft...) Ik vond het een wat overdadig en onwaarschijnlijk einde voor een thriller die grotendeels verhaalt vanuit zijn verdraaide werkelijkheid en die er vanuit gaat dat de echte werkelijkheid doodnormaal is, om vervolgens op het einde ervoor te zorgen dat ook de echte werkelijkheid krankzinnig en onwaarschijnlijk is...

Precies dit.

Vond het wel een goede film, echt een spannende mindfuck, edge-of-the-seat zoals ze in Trumpland zeggen.
Je kan al snel een paar theorieën gaan opmaken dat is waar, maar ik werd alsnog aan het twijfelen gezet moet ik toegeven. Ben het eens dat de hints er soms erg dik op liggen en dat de kijker lomp gemanipuleerd wordt. Zo is vooral de scène waarbij de dokter met Peri praat (en haar ook bij naam noemt) en dan nog een gesprek voert met de moeder een grote blunder vind ik. Duidelijk gemaakt om je als kijker in één richting te dwingen. En hoe kun je ook anders als het op die manier getoond wordt? Beetje geforceerd hier en daar maar ik kan er mee leven en het belangrijkste is dat ik er een leuke avond mee heb gehad.

Spannende film, spijtig van het einde, had beter geweest als het einde duidelijk was wat er gebeurt of is het misschien zo gemaakt dat er een 2 film van komt.

Degelijke thriller die tot het slot voldoende weet te entertainen door verschillende mogelijkheden, al lijkt de meest voorspelbare verklaring ook de clou van het verhaal te zijn. Als je alles op een rijtje gaat zetten, is dat gezien het verloop van het verhaal misschien ook wel de zwakte van de film omdat je dan toch op wat teveel hints terug valt zoals de dokter die met kind en moeder praat, de vergeten controle van de agenten in de auto van Ray, het alcoholverleden, .... En toch weet de regisseur je te manipuleren dat je gaat twijfelen of het ziekenhuis aan organenhandel doet of gewoon dat moeder en kind helemaal niet bestaan en dat Ray volledig door draait. 7/10

Eerste helft vd film wat traag...maar op een gegeven moment kwam t op gang en was t zeer beklemmend.

Vooral prettig om te zien dat de politie het slachtoffer geloofde en er alles op alles zette om het uit te zoeken...meestal wordt er niet veel gedaan. Pluspunt!

Op zoek naar de waarheid

Het gegeven dat er met je als kijker gespeeld wordt met meerdere realiteiten die door elkaar lopen wordt al snel duidelijk. Fractured heeft daarbij wel een aantal verassingen in petto die je mogelijk niet ziet aankomen, maar uiteindelijk is het verhaal te langgerekt en voelt de openbaring van de laatste plottwist teveel als een kunstgreep aan om nog echt indruk te kunnen maken.

Ook ergerde ik mij aan een aantal overige zaken zoals een aantal belabberde effecten. Bijv. de opengesneden lichamen op de transplantatie afdeling die te overduidelijk uit de computer kwamen en met momenten vond ik het camerawerk ook wat amateuristisch ogen. Fractured kijkt in zijn geheel wel redelijk prima weg en wordt nooit heel saai, maar steekt in zijn geheel nooit ergens bovenuit. Het verhaal lijkt ook binnen een redelijk korte tijd in elkaar gedraaid en geschoten. Althans, dat gevoel kreeg ik erbij. Net zoals bij veel door Netflix geproduceerde titels overigens. Ze dienen zicht echt meer te gaan focussen op de kwaliteit, in plaats van de kwantiteit, want op filmgebied is een echt sterke Netflix original behoorlijk zeldzaam.

2,5*