La Llorona (2019)

Venice: Jayro Bustamante’s ‘The Weeping Woman’ Wins Venice Days Award – Variety

Beetje jammer alleen dat ze het zijn tweede film noemen. Erg benieuwd hierna naar Temblores vorige week.

Absoluut meesterwerk. De manier waarop hij het geweldadige politieke verleden weet te combineren met een 'ghost story' tot een film waarin wordt afgerekend met een sterk patriarchale elite in Guatemala is ontzettend inventief. En daarbij is de cameravoering ook nog eens briljant.

Lekker dan.

En hoelang mag ik nog wachten? ik heb net vorige week zijn vorige film in de bios gezien

Volgens mij nog niet aangekocht, maar hij trekt wel meer aandacht dan Temblores, o.a. door Venice Days te winnen en op meer festivals te zien te zijn.

Sterke film van Bustamante die trouwens aanwezig was in de zaal tijdens het Filmfestival Gent. Een film die de tragische burgeroorlog oprakelt te Guatemala ten tijde van de jaren 80 die vooral de inheemse bevolking hard trof. De film start met de veroordeling van de fictieve generaal Monteverde, gebaseerd op de werkelijke persoon Efraín Ríos Montt. Wegens gezondheidsredenen werd zijn veroordeling teniet gedaan door het Hof. Wat volgt zijn wakes en protesten voor de woning van de familie van Monteverde.

Monteverde is intussen een oude aftakelende man geworden, lijdend aan de ziekte van Alzheimer. Wroeging heeft hij niet, nooit gehad overigens en ook zijn familie steunt en verzorgt hem. De focus van de film ligt bij zijn familieleden hoe ook zij lijden onder de situatie en de zware morele erfenis moeten dragen van het regime waarvoor Monteverde verantwoordelijk was. Ik moest hierbij af en toe denken aan die bejaarde voormalige nazibeulen die af en toe nog in het nieuws opduiken.

Bustamante had het niet onder de markt om zijn film uit te brengen, gaf hij ook aan tijdens zijn bespreking. Hij gaf een eigen twist door iets mysterieus - de mythe van La Llorona - of een likje “horror” toe te voegen aan de film. De film herbergt daarom een zekere spanning. De achtergrondgeluiden zijn beklemmend en komen van de protesten op straat, maar ook de priemende ogen van de menigte dringen tot je door. Sterke acteerprestaties ook en prima cinematografie/montage. Knappe film en zeker een aanrader! Dikke 4,0*!

Chilling song bij de aftiteling van deze film. Het derde deel uit zijn drieluik samen met Ixcanul en Temblores. Zeker een regisseur die ik zal blijven volgen.

De film komt begin 2020 in de Belgische zalen.

Idem! Temblores liet ik tot mijn spijt links laten liggen in de zalen omwille dat ik toen op korte tijd al wat films zag over homoseksualiteit.
Ixcanul haal ik vandaag via de lokale bib. Ben ik eveneens erg benieuwd naar, zeker als je weet dat Ixcanul een aantal jaar terug de grote vogel afschoot op het FF te Gent.

En hier wordt het dus mei 2020; dat duurt nog even. Gelukkig vallen er nog genoeg Centraal- en Zuid-Amerikaanse films te ontdekken voor me.

7 mei inderdaad, dat staat ook vermeld in de net geuploade trailer.
Gezien de omstandigheden wel een optimistische datum, we zullen zien...

Ja, ik ga daar niet van uit voor het gemak. Dan kan het alleen maar meevallen.

Wordt dit echt enkel Rialto en Eye?

Een lege huls was het, ik had al veel moeite om door de saaie brei heen te komen en dan gebeurd er eigenlijk niks bijzonders spannends of interessants een erg lineaire film was het.
Met moeite afgezien nou vooruit dit word een krappe...

* * *

Sterk visueel en spannend drama dat met de nodige subtiliteit is uitgewerkt. Wraak van een moeder die langzaam je lichaam insluipt. Kleine parel.

Vrij saaie en redelijk spanningsloze film, zelfs qua drama minnetjes.

Zwaar en donker drama dat na een uur redelijk begint aan te slepen. Een bejaarde en zieke generaal wordt vrijgesproken voor zijn genocidaire misdaden maar de bevolking komt voor zijn woning protesteren en de generaal en zijn familie zitten binnengekluisterd. Dat is nog niet het enige : de dementerende generaal hoort 's nachts gehuil van een vrouw . Toch gaat het niet zozeer over de generaal zelf en zijn geweten, want doorheen de film betuigt hij geen woord van schuld noch spijt.
Het was al snel duidelijk dat Bustamante de folkloristische figuur "la llorona" gebruikte als allegorie voor het verdriet van Guatemala en van het volk. Soms lijkt het in sommige scènes in de richting van een bovennatuurlijke thriller te gaan om het allemaal wat sexier te maken voor het publiek, maar de regisseur blijft uiteindelijk liever bij de moeilijke verwerking van de politieke trauma's van zijn land. Geen ramp maar ook niet veel soeps.

Mooi en sfeervol, alleen werkt de genremix niet altijd even goed.
Er zijn genoeg pluspunten, zoals de cameravoering met trage zoom outs en een dwalende camera, de sfeervolle beelden in het huis, de scenes met de mysterieuze Alma en de spiedende generaal, en net als in Ixcanul het gebruik van de inheemse taal.

Ik vond de scenes dat de oude vrouw als het ware de misdaden die tegen Alma en haar kinderen werden gepleegd beleeft niet zo sterk, net zoals dat de ontdekking dat Alma een geest was veel te voor de hand liggend was. Bovendien gaan spanning en mensenmenigtes vaak niet samen, als thriller komt La Llorona dan ook wat minder uit de verf. Wel wat aardige scenes in het huis maar tot een echte climax komt het eigenlijk niet. Misschien ging ik met verkeerde verwachtingen kijken want dit is bovenal een drama over de omgang van een volk met een nationaal trauma, gezien door de ogen van de schuldigen.