Blackbird (2019)

Vanaf 21 januari 2021 in de bioscoop (Dutch FilmWorks)

Wat een cast en een mooie serene film.

Erg goede film. Komt heel dicht in de buurt van hoe zoiets in de werkelijkheid zou kunnen gaan. Best wel een triest verhaal met overwegend ongemakkelijke, emotionele en dramatische, maar ook enkele lachwekkende momenten. Heel goed geregisseerd en geacteerd, zonder uitzondering.

(De titel Blackbird is trouwens tot stand gekomen dmv. een wedstrijd).

Toch wel een paar keer hardop zitten lachen ondanks dat het soms erg ongemakkelijk en confronterend wordt maar dat is natuurlijk ook de bedoeling van de film. Erg goed in beeld gebracht en geacteerd maar hoop dit nooit te hoeven meemaken...

Een Amerikaanse remake van de Deense film Stille Hjerte (2014). Het Deense origineel heb ik niet gezien, maar ik heb achteraf gelezen dat de remake hetzelfde verhaal, dezelfde dramatische confrontaties, dezelfde dramatisch gebeurtenissen en dezelfde personages ten tonele brengt als het origineel. De remake is een heel behoorlijke film geworden. De Deense versie laat ik dan maar aan mij voorbij gaan.

Toch constateer ik dat het de zoveelste Amerikaanse remake is van een succesvolle buitenlandse film. Volgens mij zegt dat iets over de creatieve armoede in de Amerikaanse filmwereld, die zelfs originele films angstvallig uitrust met platgeslagen verhaallijnen die in eerdere films nog van creativiteit getuigden. Ik moet na deze constatering meteen maar eerlijk toegeven dat ik in veel gevallen best van zo’n armetierige film kan genieten. Dat zegt waarschijnlijk iets over mijn kritische instelling die zich tijdens het kijken naar de zoveelste doorsnee film met platgeslagen thema’s en open deuren veel te gemakkelijk laat inpakken. Het zegt overigens ook iets over het vakmanschap waarmee de Amerikaanse film zonder iets nieuws te bieden, de kijker toch weet te fascineren.

Gelukkig bestaan er ook nog steeds uitzonderingen die wel creatieve trendbreuk plegen. Films waarvan je zonder enige schroom en met heuse verwondering kunt genieten. Blackbird hoort natuurlijk niet tot de trendbrekers, maar is wel een film die prettig weg kijkt. Het is een dynamische film. In de film borrelen tijdens een familiebijeenkomst allerhande onderdrukte conflicten, irritaties en pijnlijke herinneringen op. Dat gebeurt altijd in films waar families bijeen komen en is altijd leuk om te bekijken. De conflicten en irritaties zijn (tot op zekere hoogte) herkenbaar en komen in elke familie in meerdere of mindere mate voor. De grote kracht van de film is de herkenbaarheid.

Herkenbaarheid is niet de enige factor die de film bekijkenswaard maken. Het acteergeweld dat in de film speelt is van hoog niveau. Susan Sarandon, Kate Winslet en Mia Wasikowska acteren, zowel op hysterische als op serene momenten, erg goed. Ook de mij onbekende Anson Boon doet het uitstekend. Goed acteerwerk blijkt ook nu weer een belangrijke factor te zijn om je in een verhaal te kunnen inleven. Dat lukt hier goed.

Blackbird is een heel behoorlijke film die op een plezierige manier een zwaar thema behandelt. Met vakkundig geënsceneerde scènes die op de juiste momenten ontroering, ontsteltenis of een lach oproepen. Ik heb me ermee geamuseerd.

Is dit ook in Nederland gedaan met april may june ?

Buitengewone film! Lang geleden dat ik zo'n goede film heb gezien. Sterke cast in een krachtig script.

Nee. April, May en June heeft misschien wel wat overeenkomsten, maar is niet gebaseerd op de Deense film Stille Hjerte (2014).

Remake van het Bille Augusts The Silent Heart over een dodelijk zieke moeder en grootmoeder [Susan Sarandon] die haar familie en haar oudste vriendin [Lindsay Duncan] uitnodigt voor een laatste familiefeest voor ze een einde maakt aan haar leven. Onvermijdelijk komen familierelaties onder een vergrootglas te staan in een niet bijster origineel drama, dat profiteert van de imposante en sterk spelende cast.

Goudeerlijke film die niet de originaliteitsprijs zal winnen maar me wel de volle speelduur bij de les wist te houden en me op het einde zelfs wist te ontroeren. Fijn, relaxt drama met aangename club acteurs.

4,0*

Goeie film waarin een familie tijdens een weekend bij elkaar komt om afscheid te nemen. Mooie personages ingevuld door een uitstekende cast. Verhaaltechnisch zijn er een aantal verrassingen die ietwat geforceerd aan doen. Desalniettemin een mooie, ingetogen film die tegen het einde zeker weet te ontroeren. Net geen 4.0 sterren.

Hoog drama gehalte, met een kleine glimlach tussendoor..

3.0 ***

Wat een mooie ontroerende film.
geweldige cast, en beetje bij beetje begrijp je ook elk personage wel met zijn/haar standpunt.
Ik dacht op een gegeven moment dat de oudste dochter dus niet de vader had waarvan zij dacht dat het haar vader zou zijn, i.v.m. de affaire van vader vroeger, die twist bleef uit.
Desondanks mooie film die met liefde is gemaakt, en dat straalt er vanaf.

Genre waar ik niks mee heb, naast de 'sportfilm', dus met tegenzin opgezet, eigenlijk alleen voor Susan Sarandon.

De clichés zijn weer niet van de lucht, ik heb niets tegen clichés, vaak zijn ze onvermijdelijk en ook handig misschien, soms, maar als het er allemaal zo dik bovenop ligt, hoeft het voor mij niet. De ongemakkelijke stiltes, de familiewandeling over het strand mag natuurlijk niet ontbreken, steeds die quasi-diepzinnige gesprekjes tussen familieleden en dat er nog heel veel niet is uitgesproken.

Dit dacht ik allemaal vóór de scène met de joint, want vanaf dat moment vond ik het ineens wel goed worden. De uitbarsting van Mia Wasikowska die daarna kwam..

Het einde was gelukkig ook niet suikerzoet.

Vreselijk leeg huis dat zo uit VT Wonen lijkt te komen. Dan zou ik ook dood willen.

Degelijke kleding die hoort bij een fatsoenlijke welgestelde familie.

Mooi gespeeld, gaandeweg behoorlijk aangrijpend en tot nadenken stemmend familiedrama, een remake van de deense film Stille Hjerte uit 2014. De eersteklas cast weet wel raak met de prima dialogen en scherpe humor van het script en tilt het gebeuren met gemak naar een hoger niveau. Fijn ook dat de film de aanvankelijk gekozen koers vast weet te houden en nergens kiest voor de makkelijke uitweg.

Dit mooie drama eens bekeken en viel heel goed mee. Op de doos stond er nog dat er nog onopgeloste conflicten waren, maar gelukkig was het niet allemaal drama. Het verhaal was al de moeite, maar de cast deed het ook uitstekend. Mooie film.

Hollywood-versie van Christian Torpe’s beklijvende screenplay over de spanningen in een gezin in verband met de aanstaande euthanasie van een moeder.
Prima film, maar de Deense versie uit 2014 van regisseur Bille August, die ik een maand geleden gezien heb, schat ik toch net iets hoger in vanwege het acteerwerk.

Geen verrassing om te lezen dat dit een remake is van een Deense film. Deed me o.a. nogal aan Festen denken, qua opbouw, stilering én inhoud. En in dit geval ook een vleugje Simon van eigen bodem.

Veel meer dan dat wordt het helaas ook niet. De film is uit 2019 en verre van opzienbarend meer op het gebied van deze thematiek.

Gelukkig kijkt het prima weg en heeft het de beschikking over een bovengemiddelde cast. Moet wel eerlijk zeggen dat ik na ongeveer een uur pas doorhad dat Kate Winslet de oudste dochter speelde!