Cats (2019)

Wat een logica.

Technisch teleurstellende verfilming van de geliefde musical, al vraag ik me ernstig af wat er überhaupt interessant aan is. Een kat in een zak wordt gedumpt in een vervallen buurt in Londen wordt meteen omringd door “Jellicle Cats” die eerst met z’n alleen een liedje zingen. De rest van de eerste 50 minuten bevat geen enkel verhaal, alleen maar een aantal solonummers waarin de ene na de andere kat wordt bezongen. De retrosound klinkt aanvankelijk veelbelovend, maar zang en muziek zijn bij de uptempo nummers slecht op elkaar afgestemd en de scènes zijn rommelig gemonteerd. Nadat Judy Dench is op komen draven als ‘Old Deuteronomy’ volgt ‘Memory’ – het beroemdste liedje uit de musical, een wereldhit in de versie van Barbra Streisand – en ‘Moments Of Happiness’, de twee best uitgevoerde en tevens veel beter uitgemixte ballads. Dan is het nog ruim een half uur wachten op het (voor kijkers extreem lang)verwachte Jellicle-Ball, want er moeten nog wat katten geïntroduceerd worden.

Regisseur Tom Hooper lijkt meer oog te hebben gehad voor de oren en staarten van de kat dan voor verzorgde cinematografie, want gezien de sets (let in de opening eens op de vele woordspelingen in het decor) had dit een kleurrijk spektakel kunnen worden. Dat is het zeker niet, maar eerlijk gezegd begrijp ik sowieso niet wat er zo leuk is aan het bronmateriaal. Balletdanseres Francesca Hayward is uitstekend in de hoofdrol, maar Rebel Wilson moet eens ophouden het vrolijke, klungelige dikkertje uit te hangen.

Vind je dat niet dan? Als ik deze film kijk dan ben ik al op iets slechts ingesteld. Als ik me al twee jaar lang op the Rise of Skywalker verheug en hij valt tegen, ondanks goede elementen, dan zit ik daar meer mee. Lijkt me juist een ontzettend logische redenering.

Rise kan je nog eens opnieuw bekijken, aan je cijfer te zien heb je ondanks alles best genoten. Cats zul je nooit meer bekijken. Dat schijnt troep te zijn. Dus nee, niet veel logica in je verhaal.

Dat is helemaal niet mijn punt. Of ik iets kan herkijken of niet.
Als ik een film ga kijken met de verwachting dat ik 4,5* wil uitdelen en vervolgens een niet verder kom dan een mager zesje.. Dat is een gevoel dat je niet in cijfers terug ziet. Dus zo zwart/wit moet je er niet naar kijken.

Als ik een leerling in de klas heb die altijd vieren haalt, en die haalt vervolgens een zes. Dan vind ik dat een knappere prestatie dan iemand die altijd achten haalt. Je moet alles in een context kunnen plaatsen. 3 sterren voor een Star Wars film is voor mij gevoelsmatig echt een ramp. Als ik hier anderhalf ster voor zou uitdelen, dan is mijn avond niet verpest. Want ik ging al met die instelling kijken.
Laatste voorbeeld: ik haal met vrienden meer lol uit een herziening van the Room dan uit the Rise of Skywalker. Ondanks dat het een strontfilm is.

Als "primaire reactie" snap en herken ik het wel. Maar als je eenmaal over de teleurstelling heen bent en je bekijkt de film misschien nog een keer, zal het uiteindelijk wel meevallen, denk ik

Snelle achtergrond van mijn kant: onbekend met de musical, geen musicalliefhebber (maar wel een kattenmens) en Les Miserables van dezelfde regisseur vond ik een redelijk lange kwelling om uit te zitten.

En toch heb ik me erg vermaakt. Hiervoor moest ik mezelf door een redelijk aantal matige songs heenzetten, accepteren dat alle bewegingen geseksualiseerd zijn (fijn voer voor Furries) en het gegeven maar voor lief nemen dat de musical redelijk verhaalloos is (en wat er aan verhaal is, is absurd), maar uiteindelijk begon er een vorm van fascinatie te ontstaan die tot het einde van de film aanhield. Verhip, ik herkende kennelijk een lied (Memory) en ineens begon ik iets te voelen bij sommige momenten! Grizelda's character wekte medelijden op, het met volle overtuiging gebrachte lied van Gus (Ian McKellen had er zin in) was prachtig, Idris Elba's Macavity was ieder moment dat hij in beeld was een genot om te zien, Memory is stiekem best een mooi en treurig lied en Taylor Swift (die ik niet kan uitstaan) overtuigde gewoon nog in de glorieuze villainsong.

Hier tegenover staan een aantal verschrikkelijke keuzes die al vanuit de musical fout gaan (de enorme hoeveelheid opsommende liedjes van de stereotypes kat) of vanuit de casting (Rebel Wilson heeft echt genoeg domme dikkertjes rollen op haar naam staan), maar qua aankleding, performances en complete absurditeit van het geheel kan ik niet anders dan applaudisseren. Een financiële flop en een mislukt experiment, maar dat Hooper in ieder geval een experiment neerzet pleit in zijn voordeel.

Nu kan ik me verder lastig voorstellen dat mensen dit als musical dan wel te trekken vinden boven zo'n film als dit, maar dat zal wel aan mij liggen. Als je dit als slechtste film ooit ziet, mag je jezelf gelukkig prijzen dat je nooit erger hebt gezien, want ik heb nog meuk als Surf II, Wizards Of The Lost Kingdom, Plan 9 From Outer Space, Fetih 1453 of American Ninja V uitgezeten. Probeer dat dan maar eerst eens aan. Meow!

Een dilemma drong zich aan bij het kijken van deze film. Had ik niet zo'n (extreem) mooie vrouw, had ik vrijwillig de kat van de buren mijn ogen uit laten krabben.
Ik weet dat punten geven zonder aan het einde te raken 'not done' is op deze site, maar ik denk dat tot de helft geraken al een prestatie an sich is om deze film met een ster te kunnen belonen.

?

Ik had een uur nodig om er aan te wennen. De tweede helft overtuigde mij dat dit toch een brok bijzondere cinema is. Kan niet wachten tot hij op 4K blu ray uitkomt om m met een flesje rode wijn te herzien.