Juo Ren Mi Mi (2019)

Vanaf 10 oktober in de bioscoop (De Filmfreak)

Maar niet teveel woorden vuil maken aan deze moeizame film.

Droom, (theater) en film in een mooi vormgegeven film. Waar hebben we dit meer gezien met alle cliché's van dien? Want ja, regelmatig word je op het verkeerde been gezet, want dan blijkt een scène toch een droom te zijn of een filmscène in de film. En ja, heden blijkt bij nader inzien toch verleden en andersom. En potdorie... anno 2019 krijgen we ook nog onvervalste mannelijk seksistische taferelen voorgeschoteld (of zijn het dromen?) waarna we tandenknarsend de filmzaal verlaten.

Kon hier niet ze veel mee. Film neemt een veel te lange aanloop.

3

Bijzonder leuke film die aldoor vermaakt en/of boeit. De thematiek is wellicht weinig origineel: het gaat over de filmwereld en dan met name over de (veelal psychisch subtiele) druk op en vernedering van actrices om seksuele handelingen te verrichten waaraan acteurs al eeuwenlang een slechte reputatie te danken hebben. De film gaat m.i. dus niet zozeer over seksuele roofdieren als Weinstein maar over hoe acteurs worden geacht het echte leven, waarvan seks een wezenlijk onderdeel vormt, te tonen waarbij de regisseur bijna totale macht heeft over de acteurs en hoe ver actrices gaan met het verkopen van hun lichaam omdat er sterrendom en rijkdom mee te winnen valt waardoor de scheidslijn tussen film/toneel en prostitutie dun is. De film imponeert doordat de beelden aldoor fraai zijn en de film de psychologische druk op Nina tastbaar maakt waardoor Nina – eenzaam en ver weg van familie en vriendin – alle controle verliest en op een horrorachtige wijze langzaam de hel in wordt gezogen (de film verwijst daarbij nog expliciet naar de film 1408 (2007) - MovieMeter.nl).

Zwaar ondergewaardeerd hier, als je het mij vraagt. En ook in de zaal. Met z'n vieren waren we, terwijl ik twee dagen eerder niet naar Joker kon omdat het uitverkocht was. Stelletje kuddedieren dat we zijn.

Net als hvdriel stoorde ik mij aanvankelijk een beetje aan dat dromen-gedoe, maar uiteindelijk viel alles op zijn plaats en bleek het toch iets ingewikkelder en ingenieuzer in elkaar te steken dan ik dacht. Met terugwerkende kracht vind ik Nina Wu dan ook beter dan ik hem tijdens de film zelf vond.

Hoe het volgens mij zit (megaspoiler-alert): de dromen waren geen dromen, maar flashbacks. En geen gewone flashbacks, maar een soort aangepaste versies van de werkelijkheid. De slotscène laat zien wat er werkelijk gebeurd is. Nina is gedrogeerd en verkracht door de producent, wat haar uiteindelijk de rol opleverde. Omdat ze niet met dat trauma kon leven, begon haar brein allerlei andere versies te tonen van wat er gebeurd was. Versies die eerst ver van de waarheid staan, maar er steeds dichterbij komen. Een concurrent voor de rol is in die versies de belichaming van haar trauma. Pas tijdens (of zelfs na) de laatste scène snapte ik wat er precies aan de hand was. Waarom ze op de set zo angstig was, waarom ze niet van haar roem kon genieten, etc. Nou, dat kwam toch wel even aan.

Verder ook gewoon erg mooi geschoten en zo. Ga dat zien, nu het nog kan.

Helemaal met je eens. Mijn interpretatie is ook dat er geen sprake is van dromen maar van verdrongen herinneringen c.q. onverwerkt trauma die echter langzaam naar de oppervlakte komen waardoor we pas op het eind zien wat er werkelijk is gebeurd.

Waar ik me trouwens vaak over verbaas is dat de programmeurs zo ontzettend goed - praktisch op de kop af - het aantal bezoekers voor elke film kunnen voorspellen. Zelfs als een film briljant is en ook alle critici van alle dagbladen zo'n film de hemel in prijzen dan weten de programmeurs al precies dat alleen Drulko en de Filosoof komen opdagen zodat er maar twee stoeltjes worden neergezet. En omgekeerd weten ze ook wanneer half Nederland komt zodat ze de film vanaf het begin vijf keer per dag in de grootste zaal programmeren. Je vraagt je af waarom die mensen niet ook het weer gaan voorspellen (omdat ook het weer een rol speelt bij de opkomst lijken ze het weer in feite al te voorspellen)...

Ik heb wel eens gehoord dat Gerrit Hiemstra in zijn vrije uurtjes de programma's van alle Nederlandse bioscopen samenstelt.

Stijlvol.

Ik hou doorgaans niet van films over films (of het bredere kunstwereldje), maar wanneer ze het gebruiken om een mindfuck filmpje op te zetten dan is het toch vaak de moeite. Films als Mulholland Dr., Helter Skelter en Perfect Blue deden er allen hun profeit mee, deze Nina Wu ook.

Vooral het eerste en laatste half uur zijn echt de moeite. Prachtig in beeld gebracht, sterk sound design, een paar ongemakkelijke scenes en een geweldige hoofdrolspeelster, die op de één of andere manier compleet één wordt met deze film. Eén van de betere acteerprestaties van de afgelopen jaren, al heeft haar eigenzinnige stijling daar ook zeker mee te maken.

Het middenstuk is een klein beetje hobbelig, omdat daar niet volledig duidelijk is of we nu de drama kant opgaan, of toch echt bij mystery/thriller blijft. Gelukkig gaat het uiteindelijk weer de goeie kant op en weet de film in z'n geheel meer dan genoeg te overtuigen.

4.0* en een uitgebreide review

Op momenten mooi en die laatste scène versterkt achteraf de film wel, maar ja, ik heb liever en sterke film tijdens het kijken. Ik houd niet echt van die films waar dromen en realiteit door elkaar lopen en ik vond het vaak ook een tergend traag ding. Acteerwerk is wel in orde en visueel soms erg mooi, maar ook was de film erg afstandelijk en wist me matig te boeien. 2,5*.

Ke-Xi Wu en Midi Z lieten zich duidelijk inspireren door Mulholland Drive voor dit verhaal van een ambitieuze actrice die worstelt met haar geestelijke gezondheid waardoor realiteit en nachtmerries steeds meer door elkaar gaan lopen. Het feit dat haar dromen overeenkomen met het scenario voor de film waar ze aan werkt maakt het nog ingewikkelder. Prachtig gefilmd en Ke-Xi Wu is fantastisch in de hoofdrol maar heeft teveel momenten die haast gekopieerd zijn uit Mulholland Drive en daardoor (onbedoeld) een sterk gevoel van déjà vu oproepen. Heel erg kan ik dat eerlijk gezegd niet noemen.