Her Smell (2018)

Courtney Love-achtig?

Gaat nooit gebeuren, maar van mij mag Moss de Oscar, wat een rol.

Beklemmend dissonant meesterwerk met een waanzinnig gestoorde Elisabeth Moss, een Sean Price Williams in absolute topvorm (die man wordt in Nederland totaal genegeerd) en een geluidsband (misschien wel de beste die ik ooit heb gehoord) die de gekte tot het maximale versterkt. De rest van de cast is ook geweldig en met enkele bijrollen en cameo's van indiehelden. En dan opeens in een verstild deel van de film Bryan Adams' Heaven op piano (niveautje Britney Spears in Spring Breakers en Neil Young in Post Tenebras Lux); kippenvel. Ter referentie: Cassavetes meets Noé?

Oh ik dacht dat deze in de bios kwam? Of is ie al geweest? Snap er niks meer van...

Denk dat Rvdz en McSavah hem op LIFF hebben gezien Dionne. Maar ik verwacht dat hij nog wel een release krijgt, hoor goede verhalen.

Op zich niet erg als het nog maandje duurt, heb nog niets van deze regisseur gezien en dan kan ik daar nog even verandering in brengen.

Het alternatief dient zich wel reeds aan, zie ik: Her Smell op Amazon Prime

Ik zal wel in de war zijn, maar ik meende echt dat Queen of Earth draaide in Utrecht. Maar ik kan er niet zo snel iets over vinden, dus je zult gelijk hebben.

Dan ga ik ook niet wachten, en kijk ik hem wel thuis.

5 November 2018 (Leiden International Film Festival)

Episode 1037 - Alex Ross Perry, an episode from Marc Maron on Spotify

Fijn interview met Perry op de podcast van Maron maakt mij erg nieuwsgierig naar vooral deze film. Snel opsnorren!

Dank voor dat interview, ga ik snel luisteren.

Heb de film toevallig gisteren gezien. Elisabeth Moss is echt een baas. En dat moment dat Becky Heaven op piano speelt is echt magisch!

Fantastisch geacteerd, met name door Elisabeth Moss maar ook de rest van de cast speelt sterk. Her Smell gaat over Becky Something, frontvrouw van een jaren '90 grunge/riot grrrl band (al klinkt het vrij poppy) - en Becky is een compleet emotioneel train wreck. Manisch, zelf-destructief, ligt continu in de clinch met alles en iedereen en luistert naar niemand behalve haar shaman, grootverbruiker van drugs, en ga zo maar door. Ik weet niet in hoeverre dit werkelijk op Courtney Love gebaseerd is, maar dat is in ieder geval wel de eerste associatie die ik had. Qua gedrag, qua band, qua looks, qua muziek.

Toch is de film niet helemaal mijn ding; in het grootste deel van de film zien we de excessen van Becky, de continue ruzies, zenuwinstortingen, en op een gegeven moment voelde het een beetje als emotioneel ramptoerisme. En zodra Becky eenmaal langzaamaan op het rechte pad lijkt te komen, komen er prachtige momenten voorbij, zoals het al eerder genoemde Heaven op piano, maar het sleept ook best wel en dat heeft er ook mee te maken met dat de film voor mij toch niet helemaal de juiste snaar raakt. Hoe overtuigend er ook geacteerd wordt en hoe realistisch de jaren-90-band-sfeer ook neergezet wordt.

Erg net niet allemaal. Het begint wel goed dankzij de cinematografie vooral, en ook het laatste deel vond ik mooi, maar daar tussenin is het een beetje het bekende liedje. Artiest gaat kapot aan roem, zelfoverschatting en drugs. Het is een type personage dat me nauwelijks interesseert. Ook qua acteerwerk vind ik het niet zo boeiend: dit soort rollen in de overdrive zijn volgens mij helemaal niet zo moeilijk, en in het meer ingetogen gedeelte doet Moss de dingen die ze altijd doet en die ik vooral associeer met The handmaid's tale. Ze heeft natuurlijk wel een enorme presence en draagt de rol met gemak, dat zeker. Wat ik ook wel een serieus pijnpunt vind is dat de muziek echt te matig is om geloofwaardigheid te verlenen aan Becky's status als artiest. Het zegt wel genoeg dat het hier al genoemde Heaven het muzikale hoogtepunt is van de film. (Heel anders dan in Spring Breakers, waar je roze bivakmutsen hebt, een protserig zwembad en een idioot zwierende camera, terwijl hier een statisch shot wordt genomen en elke vorm van geliktheid ontbreekt). Een van de kwaliteiten van Alex Ross Perry als regisseur is dat hij een scene durft te laten voortduren, zo ook hier. Tot slot nog even het einde, dat vond ik sterk. De suggestie van de voorspelling en het dochtertje wordt heel goed ingezet, met Becky die het moment lijkt te herkennen en resoluut weigert zich in haar oude rol te laten terugslepen , pan naar boven en klaar (op de leuke aftiteling na). Heel aardig filmpje dus maar schiet echt in meerdere opzichten tekort om tot meesterwerk te bombarderen.

“I thought you were better than this, but deep down I knew you weren't.”

Sterke film met een weergaloze acteerprestatie van Elisabeth Moss. Wat een actrice. De beste scene in de film is die waarin ze voor haar dochtertje achter de piano het nummer ‘Heaven’ van Bryan Adams speelt. Triest (door wat er zich allemaal heeft afgespeeld in dit gezin) maar hartverwarmend tegelijk.

Her Smell voelt het eerste uur door het indringende en beklemmende camerawerk aan als een slechte droom, en je ziet bijna letterlijk de zweetdruppels en de transpiratie door alle drugs in het lijf van Becky. Alle andere acteurs en personages spellen tweede viool, maar door het acteerwerk van Moss stoort dat geen moment. Het einde is ook waanzinnig sterk gedaan, en je ziet aan alles dat Becky helemaal klaar is met dit leventje.

De manager/tweelingbroer van Rooie Jos slaagt wel in de muziekindustrie!

Uitstekende film over een eens succesvolle rockchick die ver van haar voetstuk gevallen is. Lange, goed opgebouwde scenes. De chaotische eerste helft en de tegendraadse soundtrack onderstrepen goed waar het hoofdpersonage zich bevindt. De alternatieve rock-scene van midden jaren '90 waarin de film zich afspeelt wordt goed weergegeven. Elisabeth Moss weet de film met gemak te dragen.

Niet meteen de rise & fall van een muzikant, maar meteen richting fall. Eigenlijk is het feit dat dit een rockster is, misschien wel minder van belang. Het gaat niet over de muziek of een carrière. Tegelijk hoort het wel thuis in dat wereldje natuurlijk. We zien een rockband die het blijkbaar zeer goed doet. Dat horen we toch aan het gejuich en de aanbidding van de frontvrouw Becky Something. Ondanks alles behandelen ze haar als een grote ster, omdat er veel van afhangt. De carrière en reputatie van iedereen rond haar hangt samen met het feit dat vooral Becky zo bekend is. Ze geraakt dus ook met alles weg natuurlijk. Ze is een hel voor de mensen rond haar en het is als kijker afwachten tot de bom barst.

De muziek is hier bijzaak en zelfs vrij slecht gedaan. Ik begrijp nooit waarom de band zo'n succes had. Daarvoor zijn de liedjes niet goed genoeg en is de zang te flauw. Er is niet veel aandacht aan besteed bij deze film, al dan niet bewust. Op zich stoort dat ook niet, omdat we praktisch heel de film een band zien die toch niet goed is door de verslaving van de frontvrouw. Door het genre en de levensstijl is het vergelijk met Courtney Love snel gemaakt, maar je ziet dit bij wel meer bands natuurlijk. Ik las ook een verwijzing naar Axl Rose. Al was Axl niet de zanger met de grote verslavingen (niet dat hij een brave jongen was), maar joeg hij om andere redenen zijn bandmaten weg door een gelijkaardig egocentrische houding.

De filmstijl heeft veel weg van Gaspar Noé, maar dan net niet. Visueel is het zeker geen Noé maar dat wordt goedgemaakt met een passende soundtrack. En vooral het acteerwerk trekt de film omhoog. Het is opvallend hoe weinig nominaties bij filmprijzen Elisabeth Moss kreeg. De film zelf won zeer weinig prijzen, waarvan ironisch genoeg één bij Internet Film Critic Society voor Most Underrated Film.

Elisabeth Moss is niet de eerste aan wie ik zou denken voor deze rol, maar ze doet het fantastisch eigenlijk. Met grote dank aan de score komt ze gewoon griezelig over vaak. Ook zingt ze niet onaardig. Vooral door haar is deze film de moeite waard. Op een gegeven moment vind je die Becky wel een wat vermoeiend figuur worden, maar in het laatste bedrijf betaalt dat zich uit, en de film heeft ook mooie dialogen en een erg geslaagde manische en claustrofobische sfeer. Het is ook wel echt een beetje een acteursfilm, waarin de hele cast zich van zijn beste kant laat zien en de scènes lekker uitgesponnen worden. 3.0* ruim.

Muziek belabberd, camerawerk belabberd, verhaal ok. Personages irritant, veel geouwehoer. 2x speed is aan te bevelen.

R U Kidding Me? Maar dan gespeeld door een beginnend tienerbandje. Dat is de eerste indruk die je krijgt van rocktrio Something She waarvan Rebecca [Elisabeth Moss] de gitarist en leadzangeres is onder het pseudoniem Becky Something. Becky probeert een comeback te maken nadat ze gebroken heeft met haar voormalige bandleden, maar haar impulsieve, onuitstaanbare gedrag maakt haar ook nu een ramp om mee te werken. Een uur lang kijken we naar de misdragingen van een egocentrische rockster in opnamestudio's en kleedkamers. De dialogen worden veelal overstemd door de irritante soundtrack die klinkt alsof je voor de deur van een repetitiehok of concertzaal staat maar waarschijnlijk bedoeld is om de verwarring in Becky's hoofd schetsen. De tweede helft van de film, waarin Becky eindelijk over enige zelfreflectie blijkt te beschikken, is beter maar deze karakterstudie is gebaat bij getrainde muzikanten en een centraal personage dat niet het gros van clichés van de gevallen rockster de revue laat passeren.