Plaire, Aimer et Courir Vite (2018)

Vanaf donderdag 16 augustus in de bioscoop (Cinéart)

allerlei verwijzingen naar Vondelpark maar volgorde van verhaal ??

Franse films kunnen nogal theatraal zijn en Plaire, aimer et courir vite is er zo één. Jacques (Pierre Deladonchamps) is een schrijver uit Parijs die lijdt aan aids en door magere hein op de hielen wordt gezeten. Om te ontkomen aan de repetities van een door hemzelf geschreven toneelvoorstelling in Rennes gaat hij naar de plaatselijke bioscoop om daar vervolgens de veel jongere student Arthur (Vincent Lacoste) tegen te komen. De twee vallen ogenblikkelijk voor elkaar en er ontwikkelt zich een relatie van aantrekken en afstoten.

De film fladdert in mijn beleving te veel van scene naar scene, irriteert bij vlagen en is soms weinig geloofwaardig. Door het gebruik van de nodige humor (die soms ook goed uit de verf komt) lijkt de regisseur de film lichtvoetig te willen laten zijn, ondanks de zware kost die wordt opgediend. Dat is begrijpelijk, maar de keerzijde is dat er te veel wordt weggelaten, omdat het vooral niet te heftig mag worden. In plaats daarvan worden er enkele nogal dramatische scenes opgevoerd, die niet weten te raken. De soms oeverloze en pretentieuze dialogen maken het er niet beter op. Een sterk punt in deze film is voor mij vooral de chemie tussen Jacques en Arthur, die van het scherm spat. Maar dit weet de film in zijn geheel niet te redden.

Pierre Deladonchamps zet een fraaie vertolking neer als Jacques Todelli, een homoseksuele schrijver in het Parijs van 1993, die 'met iedereen naar bed ging die hem aan succes kon helpen' en daarbij met HIV is besmet. Terwijl Jacques er fysiek nog goed aan toe is ziet hij anderen ten onder gaan aan de verschrikkelijke gevolgen van AIDS, maar mede met hulp van Arthur [Vincent Lacoste], een jonge student met wie hij een affaire begint en zijn eveneens homoseksuele buurman Mathieu [Denis Poladydès] probeert hij zoveel mogelijk de dag te plukken, ook al wordt hij geplaagd door schimmen uit zijn verleden.

De keuze om geen stilistisch onderscheid te maken tussen Jacques' realiteit en diens fantasie of herinneringen is nogal eens verwarrend, omdat personen soms opeens verschijnen of verdwijnen uit een scène. Bovendien duurt de film onnodig lang en is vooral het laatste halfuur, waarin al snel duidelijk wordt hoe de film gaat eindigen, een zware zit. Maar de drie hoofdrolspelers voorzien hun karakters van een warmte en authenticiteit die de film de middelmaat zeker doet ontstijgen.

Film is te lang en bijwijlen saai, maar de inkijk in de wereld van deze mensen met hun onderlinge relaties, hun zwakheden, voorkeuren, liefde, trouw en ontrouw, is toch wel open en cru gesteld en straalt een zekere eerlijke en natuurlijke benadering uit.

Scènes volgen niet altijd elkaar evident op, wat het het ook wat hoekig maakt.

Hoogtepunten zitten er niet in tenzij dan misschien deze waarbij het jongetje, het gekibbel van zijn vader met één van zijn partners beu is, en beleefd vraagt om de kamer te mogen verlaten...Een indroevige, veelbetekende scène.