Duck Butter (2018)

Aangekocht door Netflix.

EDIT; vanaf 2 juli te zien

Er wordt wel erg veel diepzinnig gepraat, psychologisch geanalyseerd en onverantwoord gehandeld in deze film. Hoewel hoogdravend klinkend, is het meeste dat wordt gedeeld en getoond tijdens het samenzijn van de twee hoofdpersonages in de basis tamelijk algemeen en juist helemaal niet diepzinnig. Hoeft ook niet, hoor, maar houdt de pretenties dan bescheiden en frisjes. Nu is het meeste niet interessant of prikkelend, maar doorzichtig en leeg. Afknappertje.

In de dialogen wordt onvermoeibaar gezocht en gevist naar persoonlijk drama, dat de levens van de beide hoofdpersonages ingrijpend heeft bepaald en nog bepaalt. Het opgerakelde drama is bijna steeds vergezocht. Het klinkt vermoeid en onecht. Egocentrisch ook. Slechts een enkele gedeelde ervaring roept iets op. Iets van inleving of mededogen of verbazing. De meeste uitwisselingen en psychologische interpretaties klinken echter als gezemel en doen niets. De emotionele uitbarstingen die onderdeel van het gezemel zijn, voegen ook amper intensiteit aan een scène toe. Daarvoor lijken ze teveel op obligaat theater.

Al die dingen maken van het verhaal een lusteloos geheel. En van de film een slepende ervaring. Twee jonge vrouwen met issues bijeengebracht gedurende een tijdspanne van 24 uur. Klinkt leuk, maar valt niet mee. De situaties en gesprekken zijn te nadrukkelijk geregisseerd. Ze missen spontaniteit. Evenals de seksuele activiteiten die steeds de kroon vormen op de verbale interacties. Ik zag ook daar maar weinig emotie.

Vreemd genoeg zijn juist de momenten waarop niet wordt gesproken de momenten die zorgen voor de meeste impact. Een uitwisseling van een blik, een heimelijke zucht, het nuttigen van iets eetbaars, een slok wijn, een stille traan, een mijmerende pose. Die zaken zeggen meer dan het inspiratieloze geleuter. Ik kreeg bij de stille beelden vrij gemakkelijk een gevoel. Het camerawerk is dan ook best in orde.

Van de meeste andere dingen in de film werd ik niet blij.

Vergeet ik nog bijna te vermelden dat de film humorloos is. Komedie staat wel als genre genoteerd, maar dat is dus nonsens. ik zag het in ieder geval niet voorbij komen.

Dit waren 93 hele lange minuten met veel vrouwelijk gezever over koetjes en kalfjes zonder echt interessant te worden, van humor is nauwelijks sprake. Wat overblijft zijn wat bedscènes maar ook die zijn niet echt opwindend, er is weinig chemie voelbaar. Er zijn wat momenten waar de film een beetje lijkt op te leven maar vervolgens valt het weer terug in oude patroon. Het einde is weinig verrassend, je hebt eigenlijk al snel door hoe het ongeveer zal eindigen

Duck Butter

Redelijk. Duck Butter is een film met een apart maar leuk uitgangspunt. Twee vrouwen proberen de eerst 24 uur alleen met elkaar door te brengen, om elkaar gelijk beter te leren kennen. Beide hebben de nodige problemen en willen zich ook even afsluiten van de gemene buitenwereld. Geen slaap, wel eten, praten, veel seks en de hond uitlaten. Shawkat en Costa zijn een apart duo maar het werkt. Costa is expressief en emotioneel, waar Shawkat juist wat rustiger en meer down to earth is. Een bepaalde karakterontwikkeling bij Costa's personage (ze wordt bijna een gestoorde stalkster) werkte voor mij niet, en het einde is ook onbevredigend. Dat geeft wel een wat bittere nasmaak.

Mumblecore alert! 2 dames gijzelen elkaar en martelen zichzelf (en de kijker) met huilbuien en hysterisch gedrag. Zeer gewaardeerde actrice Costa is zoals gewoonlijk weer hoogst irritant.

Typische Indie, met de camera los op de schouders, een zacht kleurenpalet, klein verhaal, kleine locaties en een soms fijn dromerige soundtrack. Dat smaakt me best en zo'n film kan weinig fout doen bij mij. En de film is soms best lief en teder, vooral de seks is opvallend prettig en rustig. Maar al dat geneuzel tussendoor is volstrekt oninteressant en op regievlak weet men dit ook niet beter te maken. De camera draait maar en je kijkt naar stille beelden van twee mensen die wat levenswijsheden uitspuien. Zelfs die 90 minuten gaan zo lang duren. 2,0*.

Vanaf de eerste minuut heeft het al een beetje die liberale Amerikaanse 'wij zitten allemaal in de lesbische (kunst)scene en laten ons okselhaar staan' sfeertje. Kan best verfrissend zijn, maar voelt ook direct een beetje 'niche' aan.

Het hele idee begint aanvankelijk best oke maar wordt vanaf de tweede helft behoorlijk vervelend. Op zich is dat lamlendige gevoel van heel de nacht wakker blijven en die vervelende vage communicatie wel treffend gedaan en wordt er ook prima geacteerd (vooral door Alia Shawkat) maar dat maakt het nog geen aangename kijkervaring; integendeel.

Dus ja, wat moet je ermee? Allerlei sociaalpsychologische diepere lagen eruit peuren of gewoon bedenken dat je anderhalf uur naar zeikende (soms letterlijk) wijven hebt zitten kijken? Ik neig dan toch meer naar dat laatste.

2,25*