Finding Your Feet (2017)

Vanaf 12 april in de bioscoop (Paradiso)

Het is uitsluitend aan de exemplarische cast te danken dat deze film niet volledig door het ijs zakt. Deze afgezaagde romantische komedie over Sandra [Imelda Staunton], een welgestelde vrouw die tijdens een feest ter gelegenheid van de pensionering van haar echtgenoot Mike [John Sessions] ontdekt dat hij al vijf jaar een affaire heeft. Woedend, maar vooral gedesillusioneerd pakt ze haar koffers en zoekt onderdak bij haar zus Elizabeth 'Bif' [Celia Imrie], een vrije geest die woont in een volkswijk en met wie ze al jaren geen contact meer heeft gehad. Wanneer de vriendelijke Charlie [Timothy Spall] het toneel betreedt vereist het geen briljante geest om te raden welke kant de film op gaat. Ondertussen zijn er ook nog de nodige sentimentele, melodramatische twist die uiteindelijk leiden naar het happy end.

Ondanks het zwakke scenario speelt de cast vol veteranen vol enthousiasme en het zichtbare plezier, alsmede het vakmanschap van die cast zorgt ervoor dat deze film toch nog de status van acceptabele tijdvuller weet te verkrijgen.

Meer diepgaand dan dat ik na het zien van de trailer had gedacht, de film draaide toevallig gistermiddag en aangezien er op IMDB best positieve commentaren naar boven kwamen heb ik het er toch maar op gewaagd en geen moment spijt van gehad.

Dat het allemaal tamelijk voorspelbaar is weet je min of meer al als je de film ingaat, maar het is gelukkig een stuk minder zoet dan de trailer doet denken.

Het is letterlijk een film die zorgt voor een lach en een traan en ook op beide vlakken slaagt, de combinatie werkt goed en de 2 genres lijken elkaar alleen maar te versterken.

Het einde ging voor mij persoonlijk een tikkeltje te lang door, we weten immers als kijker toch al welke richting de hoofdrolspeelster op wilt gaan.

De speelvreugde van de oude hoofdrolspelers straalt er wel van af, en dat voel je als kijker ook.

Feel-good is het zeker, maar verwacht geen flauwe en oppervlakkige film want dat viel allemaal gelukkig reuze mee.

3,5*

Vandaag in het filmhuis gezien. Ik vind het een mooie film met humor, blijdschap en gezelligheid, maar ook ernst en verdriet. Ik vind het goed in balans. Het verhaal vind ik prima en het acteerwerk ook. Soms vond ik het erg voorspelbaar, maar dat heeft mij niet erg gestoord. Ik ging met een beter gevoel de zaal uit dan ik erin ging, en dat is altijd een goed teken. Ik ben blij dat ik deze film gezien heb. 3,5*

Een romcom met bejaarden, voorspelbaar van begin tot eind. De cast doet het niet onverdienstelijk maar kan wat mij betreft de film niet redden, er zit namelijk geen enkele verrassing in. Verhalen als dit kan ik inmiddels wel dromen, het zit alleen in een bejaardenjasje maar dat heeft voor mij geen enkele meerwaarde, hoe schattig die dansende oudjes er ook uit zien. Geen voldoende.

Misschien leuk voor je ouders.

Heerlijke Britse film met een geweldige cast de film is goed voor een lach en een traan en kijkt heerlijk weg , aanrader.

Aardige film over twee, oudere uit elkaar gegroeide zussen die weer tot elkaar komen als één van hen gaat scheiden. Een prima film met een lach en een ietwat geforceerde traan. Ook al is het verloop wat voorspelbaar, de film kijkt gemakkelijk weg. Uiteraard is de fijne en goeie cast hier zeker debet aan. Met gemak 3.0 sterren.

Typisch Engelse tragikomedie over mensen, die op latere leeftijd hun leven alsnog zin willen geven. De verhaal wordt naar het einde toe naar mijn smaak iets te melodramatisch, maar het blijft over het geheel genomen een zeer onderhoudende film. Uitstekend acteerwerk, in het bijzonder van Timothy Spall, die bij mijn weten eigenlijk nooit verzaakt.

Op het sentimentele af, een hoop flauwe grapjes, maar desalniettemin nog vele malen beter dan welke Nederlandse romkom dan ook. Het verhaal is zo voorspelbaar als maar zijn kan, maar echt hinderen doet dat niet.

Dat eerste shot trouwens van die villawijk, in vogelperspectief, die enorme huizen en tuinen, mijn hemel wat een rijkdom! Toch wrang en droevig eigenlijk als je bedenkt dat er op het moment meer dan honderdduizend kinderen in Engeland geen dak boven hun hoofd hebben.

Feel-good movie dekt de lading wel geloof ik. Ik zat in ieder geval voortdurend met een glimlach op mijn gezicht.

Dubbel gevoel bij deze film. Heb me geërgerd aan de voorspelbaarheid en de gemakzucht(kijk maar eens hoe snel de verplichte slotscène wordt afgerafeld) van deze conceptfilm, anderzijds moest ik toegeven dat het over het geheel genomen wel werkte: Finding your Feet is uiteindelijk gewoon een prima romantische komedie, in beginsel bedoeld voor 65 plussers. Er valt heel wat te lachten om de relativerende humor, er is ruimte voor realisme(reserveer een traantje want inderdaad, er gaat weer iemand dood op het einde), maar de overheersende boodschap(geniet van het leven, want het duurt al zo kort) staat nog steeds als een huis. Sinds het succes van Four Weddings and a Funeral worden we ieder jaar wel een keer geconfronteerd met deze feitelijk erg conventionele Britse wijze van film maken, maar het moet weer gezegd: ze zijn er ook erg goed in. Het resultaat is een portret over bejaarden welk niet alleen voor de ouderen onder ons iets bezienswaardigs oplevert, maar ook voor jongeren een feel good movie van allure kan zijn, en dat is bepaald niet altijd een voor de hand liggende prestatie.

Deze ook eens geprobeerd en vond hem zeker niet slecht. De focus ligt toch iets minder op het dansen dan dat ik verwachtte. Het is wel een mooie mix geworden tussen drama en komedie. Een pluspunt was zeker de cast die het uitstekend deed.

Verder was de speelduur goed, niet te lang en niet te kort.

Vond hem wel het bekijken waard.

Finding Your Feet Britse humor om een clichématige film vorm te geven vind ik bijna altijd succesvol. Zeker met deze cast. Het verhaal wordt ook in een lekker tempo met veel zorg aan de man gebracht. Vooral niet serieus nemen(ondanks de boodschappen zeker wel gegrond zijn) en lekker genieten het stelt zeker niet teleur.