Kingdom of Us (2017)

jammer van die ene stem. Dit is een documentaire, zoals er staat en geen film voor entertainment.

Je moet ook in het onderwerp geïnteresseerd zijn en dat ben ik zeker. Heel mijn leven heb ik last van depressies, ze komen en ze gaan gelukkig meestal weer. 2x in mijn leven heb ik serieus zelfdoding overwogen maar niet gedaan. Het 'voltooid leven' staat nu ter discussie en ook de zelfdoding van Chester Bennington ( Linkin Park ) heeft me erg aangegrepen. Deze documentaire laat zien hoe een vrouw en heel het gezin om gaat met de gevolgen en gevoelens van henzelf. Heel integer en duidelijk wel.

Banaal.

Een documentaire moet kunnen boeien, ook wanneer het onderwerp an sich niet meteen weet aan te spreken. En dat was eigenlijk niet eens zozeer het probleem hier, want het uitgangspunt had best tot een integer en inzichtvolle film kunnen leiden.

Alleen is de invulling echt doordeweeks. Da's dan ook de enige takeaway van deze film. Zelfs als is je gezinssituatie niet de normaalste en heb je best wat drama te verwerken gekregen in je leven, het dagelijkse leven is niet meer of minder spannend dan dat van eender welk modaal gezin.

Dat deze docu beter werkt in geval van herkenning zal best, maar daar is geen intrinsieke kunde voor nodig. Mama en kinderen vertellen wat ze denken maar het blijft allemaal erg oppervlakkig. Soms is het zuchten geblazen met 7 kibbelende kinderen, soms is het één en al hechtheid. Maar meer is er ook gewoon niet. Wat videobeelden van hoe mensen leven en wat ze tussendoor denken ... zonder al te veel richting of clou.

Mnee, vond dit oersaai en erg pover in elkaar gezet. Ondanks de aparte gezinssituatie is dit een film die je met elke familie had kunnen schieten. Dan schiet je als filmmaker gewoon tekort en daar staat dan ook een passende quotering tegenover.

1.0*

Mwah, niet enthousiast maar heel slecht is deze film niet.

Het laat een groot gezin zien waarvan de vader niet meer leeft en iedereen in dat gezin gaat hier anders mee om. Toch blijft het oppervlakkig, film gaat niet door op de gedachten en situaties waar ik benieuwd naar was. Daarentegen voor je de kinderen die soms ruzie hebben, soms knuffelen en heel veel orde films en opnamens kijken.

Ik vind jou soms echt iemand die veel te rationeel denkt over bepaalde films (mijn opinie). Je deelt wel heel vaak 1*en uit. Kan het niet laten om dit aan je te vragen: hoe komt dat precies? Je staat voor mij vaak voor een raadsel wat voor soort persoon jij bent achter de reageerder. De ene keer vind ik je recensies uitstekend, dan de andere keer sabel je portretten/docu’s wel heel genadeloos neer. Je bent schizofreen voor me

Zoals: “ ..het dagelijkse leven is niet meer of minder spannend dan dat van eender welk modaal gezin.”

Hoe kun je dit zomaar beoordelen? Trauma’s verwerken doet ieder individu toch uiteindelijk op de eigen manier?

Dit is iets persoonlijks waar ik me (gelukkig niet) nog niets van kan voorstellen. Behalve dat ik mij wél kan voorstellen dat het “doordeweekse” leven na zo’n tragedie een andere wending krijgt. Zéker bij dit gezin dat louter uit autistische tieners bestaat die vaak moeilijk kunnen omgaan met veranderingen. Dit is dan een behoorlijk heftige.

Ik heb zelf ook autisme, dus in bepaald opzicht vond ik de reacties van de kinderen heel begrijpelijk en spontaan overkomen. Bij mensen met autisme is emoties en situaties acteren nauwelijks te doen.

Afijn, deze film is er niet per se op uit om ons iets “extra’s” te leren. Dit is slechts een portret van een gezin dat door de zelfmoord van hun vader ontwricht/ontstemd lijkt en dat laat vastleggen op camera. Dat is wat deze film de kijker biedt. Ik vond het wel degelijk emotioneel aangrijpend. Het is meer dan voldoende zo.

Paul (vader) was trouwens behoorlijk productief. Tot het manische aan toe. Het materiaal met (kinder)liedjes, zijn volgeplempte dagboeken, pa-lijkende zoon die zich ook overduidelijk in de betrekkelijke kanten van het leven heeft verdiept. Ik vond het heel bijzonder allemaal.

3.5*

Ik vond het juist krachtig aan deze film dat hun gedachtes goed tot de verbeelding spraken. Voor mij hoeft niet elke emotie bij de gedachte in detail te worden uitgelegd. Aan de buitenkant was er al veel te zien. Voor mij althans

Omdat er een hoop films zijn die me weinig tot niks doen? Lijkt me redelijk duidelijk toch?

Denk je? Zijn er 7 miljard manieren om traumas te verwerken? En waarom lijkt het hier dan zoveel op soortgelijke situaties die al honderd andere keren in emotionele reality TV op de buis gepasseerd zijn?

Ik vind het gewoon niet zo boeiend om naar het verdriet van Jan Modaal te kijken, zeker niet als het er op lijkt dat een soortgelijk iets zich wel achter elke huisgevel afspeelt. Jij mag dat best emotioneel aangrijpend vinden natuurlijk, mij deed het gewoon niks.

Al ga ik hier wel af op m'n originele recensie, kan me werkelijk niks meer van deze film herinneren