Beach Rats (2017)

Een simpele film. Soms iets te simpel misschien. Het is regelmatig wel wat voorspelbaar en gestuurd allemaal. Waarom kunnen bijvoorbeeld die vrienden van Frankie niet zelf eens drugs regelen? Dickinson maakt het in de hoofdrol nog allemaal wel de moeite waard. 3.0*.

Een poging gewaagd, ik ben al niet al te dol op dit soort thema films, (geef mij maar horror)

wat een enorm langdradige film (scenes).

Die 95 minuten leken er wel 195.

Ik miste drama, diepgang, actie, het sijpelde en zwijmelde maar door zonder echte uitschieters, toen deze kwam was mn aandacht en interesse al weg.

Nu beschikbaar via Netflix.

Wat een bijzondere film, ik weet nog niet of dat positief is of niet. Ik had meer diepgang gehoopt.

Het verliefd worden en ontdekken. De lange stiltes droegen hier ook niet aan bij. En wat een teleurstellend eind

“Two girls can make out and it's hot, but when two guys make out, it's gay.”

Prima film over een jongen die worstelt met zijn homoseksualiteit, en nog steeds niet uit de kast durft te komen. Gezien zijn vriendengroep is dat geen verrassing, maar toch had ik wel de hele tijd het gevoel dat Frankie vooral zichzelf in de weg staat. Hij verliest zichzelf in de drugs en een gedoemde relatie met een meisje, en veel emotie wordt opgekropt.

Er zitten veel scènes in zonder dialoog, en de camera zit dicht op de huid van de acteurs. Dit zorgt voor een intieme maar soms ook wat afstandelijke film, omdat je niet echt hoogte krijgt van Frankie en wat er allemaal in zijn hoofd afspeelt. Dickinson is wel sterk en weet met zijn gezichtsexpressies al veel emotie over te brengen. Het open einde is wel teleurstellend, vooral omdat Frankie eigenlijk totaal geen ontwikkeling heeft doorgemaakt.

De opeengestapelde strubbelingen van deze gekwelde tiener ging mij allemaal wat ver. Ik zeg niet dat het onmogelijk is, maar realistisch kwam het bij mij zeker niet over. Het was hiermee voor mij allemaal wat voorspelbaar en vooral saai.

Ik vond het een goede film, ze zijn alleen iets vergeten: een einde.

Tussen al die horror, Syfy en thrillers probeer ik nu ook met regelmaat een drama ofzo mee te pikken. Deze was over de ganse lijn redelijk saai en van drama verwacht ik dat ik ergens tijdens de film een mellow momentje ervaar, een krop in de keel ofzo, was hier niks van aan. Liet mij eerder onverschillig, een non film.

Dit is best een aardige film. De jongens spelen goed. Toch allemaal een beetje treurig. Hopelijk niet allemaal realistisch. Ik stoor me namelijk aan de nonchalante, verveelde personages die deze jongens spelen. Een beetje hangen, blowen, pillen slikken, jatten, etc. Wat een treurnis. Ik ben dan maar blij dat ik vroeger als jongen al blij was met een dagje Efteling, dagje zee, of een boswandeling. Zonder drugs en alcohol. Voor velen misschien heel saai, maar ik geniet er nu nog van. Een biertje af en toe vind ik trouwens wel lekker hoor.

Treurnis alom aanwezig in deze film over jongeren die zich overgeven aan zo'n beetje alles wat onze lieve heer heeft verboden en dat is jammer, want ze hadden toch ook op een andere manier iets van hun leven kunnen maken. Harris Dickinson houdt de film nog enigszins overeind, maar dat komt hoofdzakelijk door zijn uitermate prettige verschijning. Ondanks dat speelt hij veels te braaf (wat hem overigens siert), maar niet echt gepast is in deze film. Het einde stelde enigszins teleur, had zeker meer in kunnen zitten en is gewoon niet echt af.

Treurige film over een gekwelde tiener die worstelt met zijn seksuele identiteit. De jongens in de film vervelen zich, doen geen opleiding of werk en gaan zich te buiten aan uitgaan, roken, blowen, drank, drugs en seksuele uitspattingen. Ik denk dat dit zeker realistisch is aan de onderkant van de samenleving. Het einde was inderdaad helemaal open en daarmee te vrijblijvend. Maar dan zie je wel het verdriet om zijn eigen leven en de afgunst bij het zien van de 2 jongens in de metro......

Een rauwe coming of age zoals ik ze graag zie. Frankie's vader ligt op sterven en hij experimenteert volop op seksueel gebied. Oudere mannen online of toch die mooie, jonge meid? Hittman schroomt niet om eventuele puriteinse kijkers op het een en ander te trakteren, en heeft in Dickinson een erg overtuigende hoofdrolspeler. Het zal niet in iedereens straatje liggen (de stemmen hier op MM zijn daar getuige van), maar ik ben erg benieuwd naar haar volgende film Never Rarely Sometimes Always (2020), de film die van Koekebakker in Berlijn de Gouden Beer had mogen winnen.

4*

Een mooie, maar trieste film over een jongen die worstelt met o.a. zijn homosexualiteit.

Verkeerde vrienden wat resulteert in drank, drugs, sex en alles zo'n beetje wat onze lieve heer verboden heeft.

Harris Dickinson is een bloedmooie jongen en is een genot om te zien.

Hij speelt lief en braaf, maar jammer en triest dat hij het zichzelf zo moeilijk maakt en de verkeerde keuzes maakt.

Het einde stelt ietwat teleur, maar over het algemeen is het een goede film.