Moonstruck (1987)

Redelijke film die net wat anders is dan de meeste in zijn genre, maar voor een komedie valt er te weinig te lachen, voor een drama gebeurt er te weinig dramatisch, en het is te grotesk om te spreken van romantiek. Dat maakt het geen slechte film maar veel kon ik er niet mee. Wel leuke rollen van Cher, Dukakis en Gardenia.

Fijne film, die ook weer niet te hoog de hemel in geprezen hoeft te worden.

Leuke Cher te zien hier, dat wel.

Mooie film met een goede Cher en Nicolas Cage.

Af en toe ook grappig, maar een topfilm, zoals hij destijds werd geprezen, vind ik het nu ook weer niet.

Italianen in de VS zijn luidruchtig, extravert en gepassioneerd, zo luidt het cliché, en wie de film "Moonstruck" bekijkt, ziet deze vooroordelen bevestigd.

De alleenstaande Loretta Castorini (Cher) is op zoek naar zekerheid en gaat in op het huwelijksvoorstel van de oudere Mr. Johnny Cammareri (Danny Aiello), voor wie ze niets voelt. Ze is verliefd op diens jongere broer, de wat eigenaardige Ronny Cammareri (Nicolas Cage). Haar avonturen op relatiegebied zijn voor haar familie een dankbaar onderwerp voor ruzies en discussies. Haar moeder Rose (Olympia Dukakis) tobt daarbij met een overspelige echtgenoot (Vincent Gardenia) maar heeft zelf ook sjans. Het komt allemaal door de maan !

De vertolkingen zijn fantastisch, zij het wel wat karikaturaal, en zowel Cher als Olympia Dukakis ontvingen een "Oscar". De film is een uitstekende combinatie van romantisch drama en komedie.

Het verhaal van Moonstruck gaat over de 37-jarige weduwe Loretta Castorini (Cher), die op het punt staat om te gaan trouwen met de saaie Johnny Cammareri. Wanneer Johnny echter naar Sicilië vertrekt om zijn zieke moeder te bezoeken, wordt Loretta verliefd op diens jongere broer Ronny (een schitterende rol van Nicolas Cage). Dan is er nog een subplotje met Loretta's vader die, hoewel hij aardig op leeftijd is, vreemdgaat met een jongere vrouw. Dit wordt uiteraard met argusogen bekeken door zijn cynische vrouw Rose en zijn hoogbejaarde vader, die bij Loretta's ouders inwoont.

De film is in feite een ode aan het Italiaans-Amerikaanse gezin, maar het is ook een film over eenzaamheid. Vooraf zag ik eigenlijk best wel op tegen een film met zangeres Cher, maar ze bewijst in deze film toch dat ze best aardig kan acteren. En in die tijd zag ze er ook nog eens prachtig uit.

Een aardige romantische komedie dus, die met een lengte 102 minuten precies lang genoeg is. En de fijne Italiaanse soundtrack met o.a. Dean Martin maakt alles nog een stukje aangenamer. Vanavond maar weer eens spaghetti eten denk ik. 3,5*

Heerlijk ontspannen film waar ik op voorhand niks van wist, behalve dat het een klassieker uit de jaren tachtig was en dat Cher erin meespeelde. Een totaal andere film dan ik dacht - nooit verwacht dat het zich in het Italiaanse milieu van New York zou afspelen. Geen dijenkletsers, maar leuke - zoals ik het in dit geval wil noemen - duetten tussen de acteurs, met Nicolas Cage als erg aangename verrassing. Prachtige rollen van de ouderen ook. Mooie sfeer, grappige intermezzo's van de honden.

Ik had de film misschien met iets meer aandacht moeten kijken dan ik had gedaan, maar misschien over een paar jaar nog een keer. Fijne verrassing.

4,0*

Liefde op zijn Italo-Amerikaans

Vond ik ontgoochelend, zeker gezien het gemiddelde op MM. Het weet niet echt te bewegen en aan komisch talent is er ook gebrek. Ik kan me nu al geen komische scène meer voor de geest halen terwijl ik de film een half uur geleden heb uitgekeken. Dat zegt genoeg. Cher vond ik niet om aan te zien in deze film met haar enorme poedelkapsel en de ommezwaai naar een romance met Nicolas Cage zag er eerder gedwongen uit "door de ongeschreven regels van de romantische film" dan uit hart en ziel. Daarnaast worden nog een paar romantische zijstappen uitgewerkt met de ouders van Loretta en dat vond ik al helemaal niet meer werken. En blijkbaar moet het allemaal speciaal zijn want het is hoe het er bij de Italo-Amerikanen aan toe gaat, daarom halen ze nog eens een hoop clichés over Italianen uit de kast, al kan ik me niet herinneren dat er een spaghettidraad te zien was .... Geen bijzonder leuke romcom. Ik moet erg mijn best goed om toch nog een 2,5* uit te delen... En dit won dan nog 3 Oscars.

De karakters zijn best leuk, vooral Olympia Dukakis mag ik graag zien acteren. Ook het Italiaanse sfeertje is vermakelijk.

Hierdoor kijkt de film wel lekker weg, maar voor de rest heeft het allemaal erg weinig om het lijf.

Al die Oscars zijn wat mij betreft dan ook wat overdreven.

3*

Moonstruck is ook niet meteen een al te bijzondere film. Een soort van driehoeksverhouding waarin er twee keer de liefde wordt gevonden of toch niet. Een spaghetti romance kan je deze film ergens wel noemen. Bijzonder weinig inhoud en de chemie die ontbrak eigenlijk volledig. Desondanks kijkt de film aardig weg, maar hart en ziel ontbreken hier wel. Flans er een volle maan bij en dankzij de maan vindt de vrouw de man. We maken er "Moonstruck" van, als dat geen goede titel is weet ik het ook niet. Overgewaardeerd.

Wie houdt van Italiaanse clichés, zal hier zeker van smullen. Zelf vond ik het vaak wat overdreven, maar ik heb me hoe dan ook vermaakt. De dialogen (lees: ruzies) vervelen geen moment, het tempo ligt hoog en Nicolas Cage is altijd een meerwaarde. Best een sympathiek filmpje dus. 3*

Suf.

Film waar werkelijk niet doorheen te komen valt en voor zijn jaartal toch 1 van de meer ouderwetse vormen van romantiek kent. Nu had ik van tevoren eigenlijk een musical verwacht, dus dat was verassend, maar niet beter. Moonstruck was een film die ik gemakkelijk over had kunnen slaan.

Cher doet het nog wel redelijk, maar haar uitstraling valt compleet plat. Het is dat ze haar dialogen goed kan optrommelen, maar verder vond ik er niks aan. Platte charme, plat alles. Totaal geen leuk personage om zo lang tegenaan te kijken. Tamme humor ook en een saaie achtergrond. Ongeschikt om te blijven boeien voor 102 minuten.

Cage is de showstealer, maar dat is met de andere crewleden erbij ook niet al te moeilijk. Normaal zou je zeggen dat hij echt totaal ongeschikt is voor de hoofdrol, maar hier heeft hij wel wat. Heel dominant, dreigend of stoer is hij alleen niet, wat regisseur Jewison je ook wil laten geloven. Hij is gewoon apart en dat maakt hem leuk.

Verder zit de film vol met compleet oninteressante zaken, saaie dialogen en ouderwetse romantiek. Weer die rare manier van zoenen. Blijkbaar genoeg om een hoop harten mee te laten smelten, op mij heeft het echt 0 effect. Ik vind het vooral irritant en onrealistisch, maarja, deze film is dan ook niet bepaald realistisch.

Visueel ook redelijk saai. Een paar aardige settings maar verder zeer klassieke en saaie regie. Weinig toppunten te bekennen hier. Dialogen missen verder ook alle scherpte en de chemie tussen de acteurs is er eigenlijk gewoon niet. De film wordt zo eigenlijk al heel snel saai en hoopte ik al na een kwartier dat de tijd iets sneller zou gaan lopen.

Nee, dit was hem niet. Sowieso niet een film die me heel erg ligt, maar me ook op erg weinig vlaktes echt kan overtuigen. Saaie en klassieke cinema, ik kan er werkelijk niets mee. Cher gaat op deze manier beslist niet tot mijn favorieten behoren.

Dukakis maakte alles waar ze in verscheen een stukje beter.