Phantom Lady (1944)

Elisha Cook Jr. dit keer es niet als de eeuwige looser: 'The Jazz Band Scene'.

Fijne noir, mooie rol voor Ella Raines. Die drumscene is inderdaad super en alleen de moeite om de hele film te kijken. Hep Cat's

Een toegewijde secretaresse riskeert haar eigen leven om de mysterieuze dame met een hoed op te sporen die een alibi kan verschaffen voor haar baas die ten onrechte van moord wordt beschuldigd op zijn vrouw waarmee hij ongelukkig getrouwd was. Ze krijgt gelukkig steun van een sympathieke politieagent.

Spannende film-noir met goede vertolkingen en opmerkelijke jazz muziek. Low budget maar sfeervolle zwart-wit fotografie. Stijlrijke regie en mooi camerawerk. De Spirit Entertainment UK DVD uit 2013 had een degelijke transfer (4:3) maar helaas geen Engelse ondertitels wat nochtans beloofd werd.

"What a place. I can feel the rats in the walls."

Heerlijke film! Een op een verhaal van Cornell Woolrich gebaseerd moordmysterie, met Noireske trekjes, geregistreerd door Robert Siodmak (The Spiral Staircase en The Killers) De film was het eerste succes in Amerika sinds de Duitse-Joodse regisseur in 1939 nazi-Duitsland was ontvlucht. De film bezit sfeervolle zwart-wit beelden, soms redelijke bijzonder camerawerk en erg fijne dialogen.

Maar de film is vooral zo goed doordat er een prachtige, bizarre, Alice-in-Wonderland-sfeer wordt gecreëerd, vooral tijdens het onderzoek waarbij actrice Ella Raines het centrale middelpunt is. Als een verbazingwekkend combinatie van Mata Hari en Nancy Drew gaat zij op zoek naar de mysterieuze dame met een hoed. Haar bijnaam in de film was “Kansas” wat een referentie lijkt te zijn naar "The Wizard of Oz" Het gedeelte dat Ella Raines de verdachte barman stalkt en tegen wil en dank de jazz-drummer verleidt behoren tot de mooiste scenes van de film.

Grappig was dat naast de mysterieuze vrouw ook haar hoed centraal stond. De hoed speelde zelfs zo'n groot aandeel dat hij/zij dan ook genoemd werd in de opening-credit “ ‘Phantom Hat’ created by Kenneth Hopkins” Er was trouwens ook een echte fantoom-dame betrokken bij de film, dit was Joan Harrison. Een van de weinig vrouwelijke producenten van de jaren '40. Zij startte als secretaresse van Alfred Hitchcock maar die zag al gauw dat ze meer in haar mars had en bod haar dan ook de gelegenheid. Menig script kwam dan ook van haar hand.

Ondanks dat de film voor een laag-budget is gemaakt, is dat nergens echt te zien. Het is een erg fijne film!

Komt in maart uit op blu-ray bij Arrow!

Wanneer Scott Henderson [Alan Curtis] na een avondje uit thuis komt, wordt hij opgevangen door inspecteur Burgess [Thomas Gomez] die hem prompt arresteert op verdenking van de moord op zijn echtgenote. Scott meent hij waterdicht alibi te hebben: hij bracht de hele avond door in het gezelschap van een andere vrouw [Fay Helm] - de 'Phantom Lady' uit de titel - maar die heeft niet eens haar naam genoemd en is dus moeilijk te traceren. Scott is die avond ook gezien door een taxichauffeur [Matt McHugh], een barkeeper [Andrew Tombes], een temperamentvolle flamencodanseres [Aurora Miranda] en een drummer [Elisha Cook Jr], maar die kunnen (of willen?) zich niet herinneren hem ooit te hebben gezien. De situatie lijkt hopeloos, maar Scotts loyale secretaresse [Ella Raines] besluit zelf op onderzoek te gaan en krijgt hulp van Scotts beste vriend Jack Marlow [Franchot Tone], die net uit het buitenland is teruggekeerd.

Intrigerend mysterie met een scenario dat alle ingrediënten bevat voor een klassieke neo-noir, inclusief de onthulling van de identiteit van de moordenaar halverwege de film, hetgeen voor extra suspense zorgt. Let ook op het sublieme werk van Regis Toomey en Joseph Creehan als de twee cynische detectives die inspecteur Burgess vergezellen. Robert Siodmak trakteert je ook nog eens op een paar briljant geregisseerde scènes, waaronder Elisha Cooks wilde jamsessie in een jazzclub (met een geweldig gespeelde drumsolo) en let op de geniale belichting van 'de handen' tegen het eind van de film.

Onverwacht toch wat teleurstellend.

Vooral te wijten aan het over-acteren van een deel van de cast (Cook en

en de vreselijk slechte Aurora)

Alan Curtis is miscast en zet een belabberd zwakke rol neer.

Goed dat hij niet al teveel in beeld komt.

De stem van Ella Raines, vooral wanneer ze die verheft, is afschuwelijk snerpend en irritant.

Dialogen soms wat te simplistisch.

Gelukkig zijn er Gomez, die degelijk acteert, en Tone die zijn rol niet teveel aandikt.

Het beste van de film is toch de fotografie.

Vooral de nachtscènes zijn juweeltjes in zwart-wit, die ik graag nog eens opnieuw wil bekijken.

Topfilm! Spannend verhaal op basis van de novelle van Cornell Woolrich dat, niettegenstaande de identiteit van de moordenaar vrij snel duidelijk wordt, van begin tot eind weet te boeien. Alle acteurs doen het zonder meer prima maar voor mij sprong de bijrol van Elisha Cook Jr. het meest in het oog. Favoriete scene is de jiveparty waarnaar Cook zijn ‘verovering’ Ella Raines meetroont om zich van zijn beste kant te tonen. De seksuele innuendo van dit gebeuren is uitdrukking van de creativiteit van filmmakers onder de Hays code.

De echte sterren van deze film zijn voor mij regisseur Robert Siodmak, cameraman Woody Bredell, en bij uitbreiding moeten we misschien ook nog producer (en Hitchcockvertrouweling) Joan Harrison meenemen. Deze film is een visueel festijn waarin compositie en schaduw mekaar in een perfect evenwicht houden. Smullen! Niet voor niets bevat deze film één van de iconische scenes die je in elk film noir boek afgedrukt vindt, m.n. het moment waarop Ella Raines haar geliefde Alan Curtis opzoekt in de gevangenis.

Het plot lijkt wel uit een kinderstrip te komen (de jacht op een hoed!). Onze held is getrouwd met een onsympathieke bitch, maar gelukkig zit hij in een noir-film, dus wordt ze uiteraard vermoord, handig voor hem. Minpuntje is tuurlijk dat hij wordt verdacht, maar na 3 seconden te hebben getreurd, wordt hij alweer bijgestaan door een bloedschone vrouw die alles voor hem wil doen, in dit geval moet ze dan op zoek naar een dame en haar hoed.

De centrale figuur zit vooral in de cel tijdens de film, dus we volgen vooral de avonturen van Raines, die zacht is voor de ogen. Het acteerwerk vond ik niet altijd even sterk. De beste vriend, gespeeld door Franchot Tone, lijkt niet altijd even stabiel te zijn en ik vond dat dit maar raar werd neergezet. Daarnaast was ik zeer onder de indruk van het drumwerk van Elisha Cook die erin slaagde bij de 200 keer dat hij op zijn drum sloeg, dat zowaar een keer of 3/4 tegelijk te doen met het geluid.

Lijkt vooral minpunten te zijn die zijn blijven hangen, maar ik vond de film zeker meevallen en zou niemand afraden om er naar te kijken, want het is een solide genrefilm.

Een heerijke low-budget noir. En dat lage budget heb ik graag, het maakt ze vindingrijk. De manier waarop de metro alleen als schaduw te zien is bijvoorbeeld. En letterlijk alle actie vind buiten beeld plaats, Ik had geen moeite met de acteurs en de dansscene in de jazzclub doet zo'n beetje alles wat in het hayscode tijdperk nog net mocht, Het gegeven van de de moordenaar die wij al kennen die er constant is als de dame de mood aan het oplossen is is heel fijn en vooral de zogenaamde (studio) buitenopnamen zijn heerlijk. Gelukkig heb ik nog twee Siodmak-noirs liggen.

Ik heb Phantom Lady en The KIllers nu gezien en heb The Dark Mirror en Criss Cross nog klaarliggen.

Een zeer gedegen film noir. Het plot is zeer onderhoudend en zit behoorlijk in elkaar. De ontknoping is uiteindelijk wel weinig verrassend. Ella Raines acteert goed en zet hier het beste personage neer. Ook de rest van de cast acteert naar behoren. De zwart-wit beelden zijn sfeervol en de dialogen vlot.

Toffe Siodmak Noir, low-budget heeft me allerminst gestoord. Zag er goed uit!