In de bioscoop kun je een speld horen vallen. Een enkeling durft nog naar het scherm te kijken, maar een groot deel van de mensen in de zaal zit met de handen voor het gezicht. De muziek begint aan te zwellen, je weet dat het er aan komt. Toch schrik je, en momenten later heb je het gevoel dat het bloed en de ledematen je om de oren vliegen terwijl je toekijkt hoe iemand op het scherm gruwelijk wordt vermoord. Je wordt een beetje misselijk, en kijkt op de ergste stukken liever aandachtig naar je popcorn. Thuis vertel je dat het de beste horrorfilm was die je ooit hebt gezien.

Dat vond je ook echt, ergens hou je wel van het gevoel dat je krijgt van zulke nare films. Net als een hele hoop andere mensen, zoals ook valt te zien aan het enorme aantal lugubere horrorfilms dat er jaarlijks verschijnt. Mensen kijken graag naar gruwelijke dingen. Hoe bloederiger, hoe beter. Zelfs als we eigenlijk niet durven te kijken, blijven we onszelf martelen met beelden van afgehakte hoofden en rondvliegende vingers. Zelf haal ik vaak een raar soort trots uit het feit dat ik ‘overal tegen kan’ als het om bloederige scènes gaat, maar ook ik heb mijn grenzen. Gek genoeg ligt die grens voor iedereen anders. Ik kan rustig popcorn blijven eten tijdens de meest gruwelijke moordscènes, maar wanneer een dokter een naald tevoorschijn haalt, kijk ik even de andere kant op. Ook de mate waarin mensen bang worden van een horrorfilm verschilt nogal. De een maakt grapjes terwijl er op het scherm iemand een langzame, pijnlijke dood sterft, terwijl de ander van diezelfde scène een week niet kan slapen.

Normale reactie

Eigenlijk vind ik dat een hele normale reactie. Waarom zou iemand gruwelijke moorden willen bekijken? Waarom zou je jezelf aan een irrationele angst voor clowns of poppen helpen, als je ook gewoon een grappige film kan kijken? De meest logische verklaring is waarschijnlijk de adrenaline rush die men krijgt van het kijken van een enge film. Dat verklaart echter vooral waarom we spannende films zo leuk vinden, maar een film kan ook spannend zijn zonder bijzonder bloederige scènes te hebben. Wat verklaart dan de enorme hoeveelheid bloed en ingewanden in sommige films?

Misschien heeft het te maken met het contrast tussen je eigen situatie en de dingen die zich op het scherm afspelen. Jij zit in je veilige woonkamer, of omringd door mensen in een bioscoopzaal. De dingen die zich afspelen op het scherm zijn niet echt, hoewel dat soms niet zo voelt. Je kan uittesten hoe ver je durft te gaan, zonder dat je jezelf daarvoor in gevaar hoeft te brengen. De adrenaline rush en de sterke emotionele respons zorgen er voor dat de meest akelige scènes je bij blijven, terwijl de stukken waarin geen bloed wordt vergoten snel vergeten zijn. Walging en afkeer zijn negatieve gevoelens, maar ze trekken wel de aandacht, zo blijkt.

Hoewel het een behoorlijk irrationeel ding is om van te genieten, vind ik het juist ook iets heel menselijks. We kicken nou eenmaal collectief op de grootste emoties en de meest overweldigende gevoelens, positief of negatief. In het beschermde wereldje waar de meesten van ons zich bevinden, is een beetje spanning en walging een gewenste afwisseling van de dagelijkse ditjes en datjes. Men zegt dat het goed is om uit je comfortzone te stappen, en erg comfortabel zijn dit soort films niet. Wanneer je naar een bijzonder lugubere film kijkt, ben je dus gewoon je horizon aan het verbreden en je limieten aan het testen. Althans, dat kan je voortaan tegen je vrienden zeggen wanneer ze je voorliefde voor gruwelijke horrorfilms afschilderen als een psychopatentrekje.