Het handelsmerk van David Lynch

Het valt me op dat David Lynch, bij een aantal van zijn mysterieuze films, steeds dezelfde taktiek hanteert.

In zijn verhalen brengt hij iemand aan het “wensdromen”, en daarna verweeft hij deze droom met het echte verhaal. Vaak neemt de droom het grootste deel van de film in beslag.

Enkele voorbeelden :

1. Mulholland Drive. ¾ van de film gaat over de illusie van Diane. De film wordt me steeds duidelijker door alles te verklaren aan de hand van Diane’s wensdroom. Zo bijvoorbeeld die sublieme scène van de man met de nachtmerries. Was me lange tijd onduidelijk, maar kader je ze in het ‘wishful thinking’-verhaal, dan is ze perfect te verklaren.

2. Lost Highway. Deze film heb ik vroeger 2x kort na elkaar gezien (en 2x niet begrepen). Toen ik deze site ontdekte, heb ik de uitleg gelezen en veel lijkt me nu al duidelijk te worden (moet de film dringend eens herzien). Opnieuw is de uitleg gebaseerd op een wensdroom.

3. Blue Velvet. Deze film lijkt een gewoon verhaal, dat op ’t eerste zicht van begin tot eind klopt. Maar er steken eigenaardige en onduidelijke scènes in. Het verhaal kon bovendien perfect verteld worden zonder de hartaanval van Jeffrey’s vader. Steeds meer ben ik gaan aannemen dat het volledige verhaal een wensdroom is van de vader (vader voelt dat hij zal sterven of tenminste niet meer tegen z’n zoon zal kunnen praten : let op die onmacht vanuit z'n ziekenhuisbed). Die zoon is te weinig verwittigd dat het leven ook schaduwzijden heeft. De vader bedenkt het hele verhaal, waarin Jeffrey de donkere zijden uit z’n omgeving (en ook in zichzelf) leert ontdekken.

“Wishful thinking”, daar draait het steeds weer om. Iemand een andere mening ? Of iets bij andere films opgemerkt ? (Eraserhead, Twin Peaks of Rabbits heb ik nog niet gezien).

ik zou trouwens wel een aantal dingen spoilertaggen

Hoeft niet in dit forum.

Ik denk dat je de spijker op zijn kop slaat. De kracht van Lynch is mijns inziens de manier waarop hij de werkelijkheid en droom door elkaar heen weeft. Bij sommige scenes weet je niet of het de werkelijkheid is of een droom (net zoals bij een echte droom).

Ik vind het vaak erg vergezocht en niet erg bijzonder. Best grappig om te weten hoe het allemaal zit, maar dat is alles. Ik heb na Mulholland Drive en Blue Velvet helemaal geen zin om Lost Highway te zien.

dan kunnen alleen mensen die ALLE films van lynch hebben gezien, het forum lezen. dat zijn er niet veel denk ik...

En voor de anderen : betreden op eigen risico dan maar...

lost highway is heel wat moeilijker te doorgronden dan mulholland drive. Sterker nog een vriend van mij vond lost highway maar vage nonsens terwijl mulholland drive een van zijn favorieten is. dat komt zegt hij omdat 3/4 van de film te begrijpen is.

ook de kortere (en minder bekende) films zoals rabbits?

Lost Highway lijkt me ook wel een mindfuck in ’t kwadraat ; een tikkeltje teveel, vind ik.

Maar er zijn die typische Lynch-kenmerken : primitieve elementen als angst, sex, mystery, in harmonie met zeer herkenbare beelden zoals bijv. het modale huis bij klaarlichte dag.

En daardoor stijgt de film sowieso boven het gemiddelde uit.

Toch raar. Driekwart van de film is wazig, alleen het laatste kwart is logisch.

De handelsmerken van David Lynch volgens IMDb:

Trade mark

Frequently casts: Kyle MacLachlan, Laura Dern, Jack Nance, Everett McGill, Isabella Rossellini, Dean Stockwell, Brad Dourif, Sherilyn Fenn and Sheryl Lee

Finds small-town USA fascinating.

Has a taste for low/middle frequency noise, dark and rotting environments, distorted characters, a polarized world (angels vs demons, Madonnas vs whores), and debilitating damage to the skull or brain.

Use of slow-motion during key scenes of violence.

Red Curtains

Strob Light

Nearly always casts a musician for a supporting role ( Sting in Dune (1984); Chris Isaak and David Bowie in Twin Peaks: Fire Walk with Me (1992); Marilyn Manson and Henry Rollins in Lost Highway (1997); Billy Ray Cyrus in Mulholland Dr. (2001))

Frequently casts Catherine E. Coulson, Grace Zabriskie, Ian Buchanan, and Alicia Witt

Uses many references to France, the French language, culture, people, and names.

Constant references to dreams as a way of connecting the plot and twists in his films.

Zo kan dit topic ook dicht .

“Hoe ervaar je Lynch ?”

is nog iets anders dan

“Wat vind je erover terug op IMDb ?”

Ik bedoel maar : prima research, maar wat vind je er nou zelf van ?

Topic heropend .

Typisch Lynch is ook het filmen van de middenstrepen op de autobanen en zwarte katten.

Nog een weetje : in "lost highway" is er een shot waarin het hoofdpersonage (uit het 2de gedeelte van de film, de jonge bink dus) eerst een biertje drinkt bij een opblaaskinderzwembad en dan in de tuin van de buren kijkt. Die tuin is de tuin van het huis uit "blue velvet" en dat huis schijnt (dit weet ik niet zeker) het huis van David Lynch zelf te zijn.

Eén van de beste of mss wel de beste regisseur voor mij persoonlijk: zijn verhalen zijn in bijna al z'n films moeilijk te doorgronden, zeker in lost highway, dit is een pluspunt.

Cinematografisch gezien is hij natuurlijk wel the best: mooie landschappen (vooral woestijnen), steeds werken met veel schaduw, en heel veel contrast en onafhankelijkheid in/bij scène (bv. in mulholland drive staan vele scènes volledig los van elkaar; het gevoel of thema verschilt ook telkens: humor, seks, spanning, angst, muziek, mystery,...)

Wat kan je anders verwachten van een voormalig schilder dat hij alles perfect in beeld probeert te zetten?

Ook de keuze in acteurs is bij elke film anders: andere film ==> andere acteurs. En het toppunt is dat elke acteur of actrice precies in het plaatje past (Bill Pullman in Lost Highway, Hopkins in The Elephant Man, Watts in Mulholland Drive)

En op vlak van muziek, daarvoor vraagt hij elke keer bijna Badlamentini die elke keer weer puik werk afleverd.

Een regisseur die met alles dus rekening houdt en NIET commercieel gericht is (vind ik ook belangerijk)

Ik las laatst dat Lynch ook erg veel verwijzingen heeft naar Bergman-films ( ). Zo schijnt de cowboy uit Mulholland Dr. veel overeenkomst te hebben met het personage uit de film The Seventh Seal.

Ook veel voorkomend element in zijn films: Het huis van de hoofdrolspeler (wat voor iedereen een vertrouwd en veilige plaats moet zijn) is in de Lynch films vaak een enge en verontrustende omgeving en straald weinig warmte uit.

de wensdromen, angst, mysterie, ... zijn zeker typische lynch kenmerken. Maar vergeet ook zijn 'straight story' niet waar we een heel andere kant zien van Lynch.

Mulholland Drive en Lost Highway vind ik zeer boeiende films waarbij ik meer te weten erover ben gekomen oa via deze site, ze hebben zeker beide typische gelijkenissen.

Maar over Eraserhead is toch veel minder bekend omtrent verklaringen, deze vind ik persoonlijk ook dan zijn moeilijkste film maar daarom zeker niet minder interessant

Ander aspect dat veel door Lynch wordt gebruikt is een blonde en donkerharige vrouw in het verhaal verwerken met allebei een functie. Dit komt voor in Lost Highway, Mulholland Drive, Twin Peaks en Blue Velvet zo uit mijn hoofd.

Ja dutchtuga, dat wou ik ook net zeggen, tot ik zag dat jij het al had gedaan. De blonde vrouw symboliseert het zuivere, het reine en het geluk terwijl de donkerharige vrouw de donkere en obscure onderwereld symboliseert.

Ja de laaste minuten zijn altijd vaag bij hem

Ja natuurlijk het gebruik van 'residual self image' die hij gebruikt in zowel mulholland en lost highway. Uhhm ja de manier van filmen waarin hij aan het begin van het verhaal al kleine hintjes geeft (gaat dit voor veel films op?). Naar mijn weten gebruikt hij altijd machtig geluid > Wild at heart, Lost Highway (rammstein, nine inch nails) maar ook dat hele bizarre geluid als die vent een hartaanval krijgt bij het zien van die zwerver/duivel in mulholland.

Ja wat ik dan ook nog boven lees:

"Sterker nog een vriend van mij vond lost highway maar vage nonsens terwijl mulholland drive een van zijn favorieten is. dat komt zegt hij omdat 3/4 van de film te begrijpen is."

Dit is voor mij weer niet te begrijpen omdat ik lost highway een stuk beter te begrijpen vondt dan mulholland na een eerste kijkbeurt.

en dat is voor mij weer niet te begrijpen omdat lost highway toch echt een stuk vager (ingewikkelder)in mekaar steekt dan mhollanddrve

Ikzelf vind Lost Highway op alle punten minder goed en interessant dan Mulholland Drive. Voor zover ik weet gaat het over ongeveer hetzelfde (het woord wensdroom dekt ongeveer de lading), maar ditmaal is de droomwereld in zo'n sterke mate verweven met de werkelijkheid dat je het alleen maar kan ervaren. Mulholland Drive heeft nog een duidelijk plot waarbij de droomwereld verklaard wordt. Nu hoeft de manier waarop Lost Highway z'n verhaal verteld niet slecht te zijn, maar het is ook nog eens een stuk minder interessante film.

Inland Empire kan ik daarentegen wél waarderen, omdat ik gewoon zeker weet dat het mogelijk moet zijn om de film voor jezelf te ontwarren, en ik vond Lynch z'n aanpak ontiegelijk interessant.

Daarom vindt ik Lynch zo tof: hij maakt films die op een abstracte, geheel eigen manier een verhaal vertellen. Ik vind het ook heel interessant en dapper om het onderbewuste van mensen te doorzoeken, wat hij met de jaren alleen maar effectiever is gaan doen.

Leuke topic, Lynch is eveneens één van mijn favoriete regisseurs, om redenen die anderen hierboven ook al aanhaalden: levert unieke, weldoordachte films, gekenmert door een geheel eigen stijl en thematiek, en slaagt met deze moeilijke en niet-commerciele films er toch in een groot publiek te bereiken.

Ben het wel niet eens met de beginpost waarin "Wishfull thinking" het centrale concept in zijn films is (alhoewel het ongeveer wel de goede richting uitgaat).

In Eraserhead is er bijvoorbeeld geen sprake van wishfull thinking, de film is volgens mij eerder een uitbeelding van een onbewuste maar allesverterende angst voor het vaderschap. Op geen enkel moment is daarbij ergens een hoop of wens dat het goed gaat te bespeuren denk ik toch.

Ik bekijk Lynch zijn films eerder als een ode aan de fantasie, in die zin dat meestal grote (vaak ook de grootse) delen van de films zich in de fantasie van het hoofdpersonage afspelen. Verder is bij deze personages hun fantasieleven zo sterk dat het uiteindelijk hun echte leven overneemt en domineert waardoor ze niet goed meer kunnen functioneren.

Als oplossing trekken de hoofdpersonages zich vaak helemaal terug in hun fantasiewerled, maar dit blijkt op steeds onmogelijk , want de realiteit begint onherroepelijk door te sijpelen na verloop van tijd (bv. MD en LH).

Verder lijkt me ook dat de verwarring tussen fantasie (of droom als je dat liever wilt) en realiteit zoals die door het publiek ervaren wordt een voorbeeld moet zijn van dezelfde verwarring die de personages doormaken.

SAMENGEVAT wil Lynch volgens mij dus duidelijk maken dat ons fantasieleven voor ons van even groot belang is als de realiteit.

Vreemd dat nog niemand dit vermeld heeft, maar Lynch heeft een overduidelijke Freudiaanse inslag: het (verdrongen) onbewuste dat het bewuste overheerst en de handelingen van de verwarde personages begint te sturen. Ook verschillende terugkerende thema's zijn overduidelijk Freudiaans: sex, overspel, perversies, geweld, angst en macht.

Onlangs is er 'The pervert's guide to cinema' verschenen van Slavoj Zizek, een cultuurwetenschapper. De documentaire onderzoekt die Freudiaanse invloed (eigenlijk algemene psychoanalytische en meer specifiek Lacaniaanse invloeden) in films, o.a. die van Lynch en Hitchcock. Ik wil deze zeker eens bekijken, misschien kan dat nog wat dingen verduidelijken.

http://www.imdb.com/title/tt0828154/

Die 'Freudiaanse inslag' is bij een hoop filmmakers terug te vinden, als ik ga kijken bij mijn favoriete filmmakers is dat vaak gelijk te zien. Naast David Lynch kan ik zo ook meteen Stanley Kubrick noemen (Eyes Wide Shut is niet zo'n moeilijk voorbeeld), Charlie Kaufman (ik denk dat Human Nature daar het duidelijkst mee omgaat, maar het sijpelt in al z'n films door), Michel Gondry (Science of Sleep kan nauwelijks Freudiaanser) en ik kan ook gemakkelijk titels opnoemen als Fellini's 8 1/2.

Het kan voor veel filmmakers ook niet anders: als ze in hun films willen ontdekken hoe mensen in elkaar zitten is de gedachtewereld de beste plek om in te duiken. Lynch doet dat door de fantasie van mensen in te duiken: hun wensen, hun dromen, hun angsten en hoe ze maar niet aan de werkelijkheid kunnen ontsnappen (in ieder geval in z'n laatste films). Fellini, Kaufman en Gondry mengen die wereld met de echte wereld, waarbij er hele eerlijke portretten van zichzelf ontstaan, aangezien ze in hun diepste gedachten, verlangens en angsten naar het witte doek durven te vertalen.

tovenaar schreef:

(quote)

Ikke ikke ikke .

ik ook!