Waar werken de MM-users?

Ik dacht dat je iets met geschiedenis deed. Zo zie je maar hoe je je in mensen kunt vergissen. (Niet ten nadele of voordele hoor, gewoon vergissen.)

Ik heb geschiedenis gestudeerd inderdaad (met zoveel mogelijk film- en mediavakken tijdens mijn master), dus daar zat je best prima mee hoor. Maar behalve het (verder) leren nadenken, de algemene kennis, samenwerken en voor een groep kunnen spreken doe ik er alleen niet direct beroepsmatig iets mee

Hoop mensen waar ik zit die na de studie of na afstuderen alsnog voor doorgroeien binnen het bedrijf hebben gekozen, ook al lag dat niet direct in het verlengde van hun studie. Maar het ligt bij geschiedenis niet direct voor de hand, I'll give you that!

Dat zal je dan ergens gezegd hebben, en dat is blijven hangen, en sinds die tijd ben je altijd John Milton, de geschiedenisleraar, gebleven.

Maar veel succes in je nieuwe baan. Maak er wat van !

Zelf ben ik ook nooit terechtgekomen in het doelgebied van mijn studie.

Dank. Dat gaat goedkomen!

Zal flink aanpoten worden, als ik zo wat doorklik in al die onderdelen van het portfolio. Lots of stuff I don't know. Maar dat kan ik wel gebruiken denk ik, even weer de grijze cellen stimuleren.

Succes John Milton

Van 32 naar 40 uur per week. Dat zijn -4 films per week. En dat zijn -40 shorts per week.

Ja zeker! wellicht kan ik die culturele aderlating wat opvangen in de trein, maar dat is toch meestal eerder muziek en podcasts

Succes en veel plezier John Milton!

Toevallig gisteren op MusicMeter deze vraag beantwoord:

Huismeester in een verpleeghuis. Zit alweer in mijn derde jaar en nog geen niet-leuke dag meegemaakt (al was de coronaperiode begin van het jaar wel heel heftig, waarbij een derde van de bewoners is overleden). Enorm divers, heel fysiek, heel praktisch en leer er nog iedere dag allerlei dingen bij. Ook een heerlijke omgeving om te werken, met allemaal rare, lieve, leuke, grappige, wijze mensen.

Nogal een switch na mijn studie filosofie, ook een heel mooi vak en heb er kennis en vaardigheden op gedaan waar ik mijn leven lang profijt van ga hebben, maar ik vond heel weinig uitdaging in de banen die bij mijn studie aansloten.

Urenlange besprekingen, computerwerk / kantoorbaan, lesgeven zijn gewoon echt niet aan mij besteed. Bij deze baan die ik nu doe heb ik in ieder geval het gevoel dat ik daadwerkelijk iets gedaan heb en keer ik iedere keer weer met voldoening huiswaarts.

Zet ik hier ook maar eens een berichtje. In september ben 25 jaar controleoperator in een chemisch bedrijf en sinds enkele jaren bestuurslid van een filmclub in Oostende. Dit jaar vieren we onze 60ste verjaardag.

Nog niet zo lang geleden schreef ik bovenstaande. Met een op verhuizing naar een nieuwbouwproject dacht de organisatie dat ze geen huismeesters meer nodig hadden dus helaas moest ik op zoek naar iets anders.

Sinds gisteren werkzaam bij woningbouwvereniging Talis als assistent-wijkbeheerder. Ik zorg met mijn collega's dat de straten, paden e.d. in buurten van Talis mooi en schoon zijn. Heel afwisselend en voldoenend werk. Van wat ik tot nu toe heb gemerkt ook een heel fijne, sociale organisatie met toffe mensen. Ik denk dat ik er helemaal mijn draai zal kunnen vinden.

Leuk Madelon, heel veel succes gewenst!

Geen idee of dat ik hier al iets heb geplaatst.

Maar intussen dit jaar 27 jaar dienst in een chemisch bedrijf als control operator.

Ook in bestuur van filmclub en recensent voor Fastforwardfilm.

Ik mag toch aannemen dat je 27 jaar in dienst bent bij dat chemische bedrijf, maar niet 27 jaar als control operator?

Want? Operator is een popiejopieterm. Uiteindelijk zijn het mensen die werkzaam zijn in de technische dienst, de logistiek, of de productie. Waar - natuurlijk - niets mis mee is, echter na de middelbare school kun je doorgaans aan de slag als "operator".

En waarom zou dit niet kunnen?

Geen idee van. Ik meen ook niet gesteld te hebben dat het niet kan, dus die vraag van je moet je niet aan mij stellen.

Het is alleen dat ik niet aanneem dat het zo is, maar als het wel zo is, nou, dan is mijn aanname verkeerd. Die dingen gebeuren. Hoef je niet zo boos over te doen. Ik heb wel vaker in mijn leven iets verkeerd aangenomen. Jij ook vast wel, neem ik aan (oei, link). Nogmaals: Die dingen gebeuren.

Goh als je daar al boos zou over worden.

Ja, dat is dat internet he. Soms lastig interpreteren hoe iets bedoeld iets. Het klonk me wat boos, jouw opmerking, maar gelukkig was dat ook al weer een verkeerde aanname. Ik ga de komende twee dagen gewoon niets meer aannemen.

Aan alle filmliefhebbers en cinefielen,

Met pijn in mijn hart neem ik per 01 september afscheid van Filmhuis De Spiegel. Wat begon op mijn 22ste is uitgegroeid tot een reis die de helft van mijn leven beslaat. Een reis die ik met volle overgave, liefde en toewijding heb gemaakt — en die voor mij nooit als ‘werk’ heeft gevoeld.

Altijd zocht ik naar films die thuishoren op het grote witte doek. Niet de makkelijke weg van commerciële titels, maar films die gezien móesten worden — al was De Spiegel soms de enige in Limburg die ze vertoonde. Het aanbod mocht breed zijn, en als dat betekende dat ik een film moest importeren, dan deed ik dat met alle liefde.

Ik kijk met trots terug op het zelfstandig uitbrengen van Austerlitz (Sergey Loznitsa) en À Plein Temps (Eric Gravel), het nieuwe initiatief Oude Meesters, Nieuwe Meesters, de bijzondere vertoningen van Voci nel Tempo (Franco Piavoli) waarvoor bezoekers van Brussel tot Amsterdam kwamen, en op mijn bijdrage aan het Eye Filmmuseum programma Previously Unreleased.

Ook ben ik dankbaar dat ik heb mogen bijdragen aan de ontwikkeling van het filmhuis tot waar het nu staat. Volgend jaar start de bouw van het nieuwe onderkomen en de renovatie van het Royal Theater — op weg naar een filmhuis met drie zalen, een café en een restaurant.

Mijn laatste bijdrage als programmeur was As I Was Moving Ahead Occasionally I Saw Brief Glimpses of Beauty van Jonas Mekas. Een film met een titel die nauwelijks symbolischer had kunnen zijn voor dit afscheid.

Dank aan iedereen voor de prettige samenwerking en de bijzondere tijd. Wie weet ontmoeten we elkaar nog bij een filmfestival, bijvoorbeeld New Horizons of La Biennale di Venezia. Ik zie uit naar nieuwe uitdagingen in de filmwereld en houd mij aanbevolen voor tips en suggesties.

Met hartelijke groet,

Immanuel Verhoeven

Je mag trots zijn op wat je hebt bereikt daar, Immanuel.

Dit zal een grote verandering voor je zijn, die pijn in het hart geloof ik dan ook volledig. Ik zal aan je denken als ik wat zie. Er zijn speciale sites natuurlijk als culturele-vacatures.nl en filmvacatures.nl, die zou ik ook zeker in de gaten houden voor wat er voorbij komt. En vooral je vele connecties die je ongetwijfeld hebt opgedaan laten weten dat je open staat voor een nieuwe uitdaging!

Dankjewel voor je berichtje, Jeroen. Het doet mij goed.

Ik werk voor de Nederlandse Spoorwegen als hoofdconducteur. Ondanks de kritiek op de NS vanuit de bevolking doe ik mijn werk met heel veel plezier. Daarbij heb ik het mooiste kantoor van Nederland.

Hiervoor heb ik 6 jaar in de logistiek gewerkt.

Eigenlijk heb ik heel veel respect voor conducteurs, gezien waar jullie mee geconfronteerd worden.

Mijn confrontaties en escalaties zijn altijd over de mail, telefoon of in teams calls. Dat is toch wat anders dan face to face. Ik zanik ook wel eens over de NS, maar dat is meer over zaken als te korte treinen in de spits dan de conducteurs, die zijn eigenlijk altijd fijn tussen Woerden en Amersfoort.

Bedankt!

Moet eerlijk zeggen dat ik het vaak eens ben met de gebruikelijke klachten. Te korte treinen, vieze treinen en soms grote storingen met zeer gebrekkige communicatie. Dit zijn voor mij wel de zaken waar NS te weinig aandacht voor heeft. Het grootste pijnpunt zijn natuurlijk de krankzinnig hoge prijzen voor een treinkaartje, maar dat ligt weer wat hogerop in de piramide.

Zelf heb ik overigens weinig heftige confrontaties. Je moet ervan uitgaan dat het meeste gericht is tegen je uniform. En met een lach bereik je ook veel. Soms is het vermakelijk wanneer mensen veel stress hebben, gefrustreerd of kwaad zijn. Aan mij de taak om dat ballonnetje even leeg te laten lopen en aandachtig te luisteren. Tot op zekere hoogte natuurlijk.

Mijn favoriete reizigers zijn degene die kunnen ontspannen in de trein. Mijn tip is ook om in de trein een boek te lezen of een film te kijken. Of lekker een koptelefoon op en naar buiten staren. Even weg van de realiteit. Ik geef mensen vaak als tip om een treinreis te beschouwen als een pauze tussen werk en privé in. Misschien het einige moment dat je niks hoeft en niks moet. En sociale reizigers juich ik vanzelfsprekend ook helemaal toe. Het is niet altijd makkelijk om uit je comfortzone te stappen.

Die "krankzinnig hoge prijzen" dat is natuurlijk alleen in de spits. Maar in de spits is er gewoon algemeen een transportprobleem in Nederland.

Zelf reis ik zelden in de spits, en voornamelijk zelfs in het weekend, en dat is een weekendvrij-abonnement, met een 40% reductie voor doordeweeks buiten de spits, behoorlijk krankzinnig goedkoop. Nog geen vier tientjes in de maand. Elke week minimaal één weekenddag, soms zelfs twee, met de trein naar ergens, lekker wandelen, of een museumbezoek, en dan na afloop één of twee filmpjes ergens in een filmhuis met cinevilletoegang.

De prijzen zijn inderdaad fors, al heb ik daar zelf met de business card van de werkgever niet zoveel last van. En als het druk is kan ik ook nog wel eersteklas gaan zitten, dat mag een behoorlijk aantal keer per kwartaal (ja, ik doe braaf via de app 'wissel naar 1e klas' )

Ik heb op de kantoordagen altijd een thermoskan verse koffie mee, en luister mijn favoriete filmpodcasts. Dat ik moet staan is gelukkig zelden. Meestal zijn mijn forensritjes erg rustgevend.

Mijn grootste ergernis: mensen die zich naar binnen dringen tussen de uitstappende mensen door. JM heeft zijn hele leven nog nooit iemand bij zijn kraag gepakt en achteruit gesleurd (WACHTEN!), maar zo iemand... Oh boy.

Ik heb een redelijk postuur.

En soms echt wel met een iets uitgezette schouder dergelijke mensen terug het perron opgeduwd. Nooit problemen mee gehad, maar het kan een keer fout gaan. Toch voelde het altijd wel lekker, gewoon om de verbouwereerde gezichten te zien.

Eerst wij eruit, en dan jullie erin. De trein vertrekt echt niet voordat de mensen die staan te wachten ingestapt zijn.

Maar dus, het kan een keer fout gaan.

Mensen die in de rij wachten om naar binnen te gaan bij de tweede klas en dan snel bij de eerste klas instappen om direct naar de tweede te lopen voor een zitplek en niet blijven wachten in de rij vertonen ook een zekere mate van parasitair gedrag. Bloedhekel aan die types.

Ik werk in het honderd Bunderbos.

Waar ik behalve met veel plezier heel veel films kijk maar ook keihard werk.

In het honderd Bunderbos waar ik al springend met mijn blad blazer tekeer ga als een malle