La Baie des Anges (1963)

Aardige morality play waarin Jeanne Moreau de beste rol speelt die ik tot nu toe van haar gezien heb. Je gelooft gewoon echt dat ze zo is. En ik moest een aantal keer erg lachen om haar maffe gedrag en die bizarre outfits die ze af en toe droeg.
Jammer genoeg steekt het spel van Claude Mann er nogal fragiel tegen af en komen sommige dialogen en gedragingen van hem soms erg geforceerd over.
Met name de scene waarin hij haar een klap geeft, slaat echt nergens op

Los daarvan geloof ik ook niet dat deze twee personages een normale relatie hadden kunnen volhouden (wat volgens Demy, die er een happy end van wilde maken, wel de bedoeling was). Jeanne Moreau is zo overtuigend in haar spel als fatalistische gokverslaafde dat de ommezwaai aan het eind erg abrupt en niet geloofwaardig overkomt. Zelf dacht ik dat ze wel met hem mee wilde, maar dat ze al snel weer haar oude gedrag zou gaan vertonen. Maar dat is dus niet Demy's lezing.

Het begin shot is midden in de roos maar wordt helaas begeleid door een (op zich best mooi) piano riedeltje dat nogal schel opgenomen is en een aantal keer terug komt in de film. De melodie is erg mooi en past goed bij de betreffende scenes, maar de geluidsband was bij de versie die ik zag echt bagger.
Het andere steeds terugkerende deuntje, dat wat ritmischer was, klonk beter.

De film blinkt vooral uit met de scenes in de casino's waarin een dwingende mise-en-scene, sterk gebruik van point of view en een spannende opbouw van scenes me eigenlijk aan een film als Pickpocket deden denken. En dat beseffende was Robert Bresson (die ook vaak (a)morele verhalen vertelde) waarschijnlijk een veel betere regisseur voor deze film geweest. Die had vast wel een uitzondering willen maken voor la Moreau. (not)

2,5/3*

5 december 2010

20:15 - 21:35

ARTE

Waarde van deze knappe film zit in de uitstekende sfeerschepping van de wereld van casino's, gokverslaving en de mensen die er in thuis willen horen.

Jeanne Moreau, en eigenlijk ook Claude Mann, zijn effenaf schitterend in hun rol.

Mooie, gerestaureerde (zwart-wit) versie gezien.

Het verhaal zelf van dit sfeervolle romantische film noir drama, over een "zoekende" liefde, stelde niet veel voor, maar het werd gestileerd en fraai in beeld gebracht (met name de beelden van het casino). Een verhaal ook over een manisch depressieve hang naar het gokken (als obsessie), waarin opgewektheid en wanhoop de peilers waren. Er was zeker sprake van chemie tussen de hoofdrolspelers; jammer dat Claude Mann relatief onbekend gebleven is.

Sterk hoe de gokverslaving van vooral mademoisselle invoelbaar wordt, gemaakt. Ik werd zo nu en dan ongemakkelijk van het domme gokgedrag. Het einde is dan haast een beetje al te hoopvol.

Gambling Madness.
Deze vroege Demy is zeer aardig om naar te kijken maar het verhaal verloopt wel redelijk voorspelbaar. Jeanne Moreau schittert als platinablonde gokverslaafde- haar tegenspeler Claude Mann wordt toch wel een beetje weggeblazen, het zij hem vergeven in zijn debuut. Moreau is natuurlijk ook een veel interessanter personage, met de tragiek die haar als altijd als gegoten zit. Een tragiek die Jackie wegwuift tot het bittere eind. Bijna het bittere eind moet ik zeggen, want ik vond het jammer van de catharsis helemaal op het einde, waarom zou ze opeens in hemelsnaam met de bedeesde Jean meegaan? Jammerlijk die eindscène.

Verder mooie beelden van 60's Frankrijk en een dramatische maar passende soundtrack- dit was geen film voor coole jazz of ingetogen strijkers.

Erg overtuigende weergave van het mechanisme dat gokverslaving heet. Prachtige opening met een trackingshot van Jeanne Moreau op de dijk. Haar platinablonde look is zo fake als maar zijn kan en past daarom des te meer bij het innerlijk dooie personage dat ze speelt, als gokverslaafde femme fatale. In de eerste helft van de film zien we naast haar verschijning de ontwikkeling van Claude Mann in het mondaine casinomilieu. In eerste instantie lijkt hij overeind te blijven als zijn rustige zelf in de opwinding van het spel. Maar het blijkt dat de invloed van Moreau hem niet onverlet laat. Jeanne Moreau wordt min of meer afgeschilderd als verdorven vrouw - typisch voor de tijdsgeest zullen we maar zeggen - waarbij het moment van de kus tussen Moreau en Mann me symbool lijkt te staan voor het overstag gaan van Mann, die zijn vader een brief zal schrijven om hem in de luren te leggen, geld te ontvangen voor hun gezamenlijke gokverslaving. MIjn vierde Demy film en ben enthousiast over wat ik al van deze man te zien heb gekregen. In een bonusdocu bij de dvd wordt gezegd dat Demy een echte romanticus is, en die analyse valt wel helemaal samen met het einde dat we in deze film te zien krijgen. Al is het inderdaad de vraag hoe de relatie verder zal verlopen, zoals sommige users suggereren. Behalve een goed script valt er verder te genieten van de beelden van enkele iconische casino’s en de Promenade Des Anges in Nice begin jaren zestig. Francofielen en nostalgici hebben er dus ook nog wat aan, en al helemaal in de prachtig gerestaureerde 4K versie van de Demy collectie. Dat laatste helpt ook altijd om een film te waarderen.