Syngué Sabour, Pierre de Patience (2012)

Vanaf 21 februari 2013 in de bioscoop (Cinéart)

Trailer (YouTube)

Mooie rol van Farahani.

Toch wel mooie film

Zojuist gezien op het IFFR. Beetje onevenwichtige film waarbij de tweede helft van de film beter is als de eerste helft. Sterke rol van de mooie Faharani.

Een open, drukkende film. Best wel klassieke film met 'luxueus' camerawerk, maar de setting is best wel beklemmend. De oorlogssituatie is ongemakkelijk en daarvoor is dus geen handheld camera of filmen in benauwende, donkere ruimtes nodig. Het straatbeeld, het stof, de verwoesting oogt zeker niet gemaakt voor een filmset. Documentair zou je dat kunnen noemen, maar niet met het bijbehorende 'documentair' camerawerk.

Farahani draagt verder de film, die erg openenlijk seksualiteit aansnijdt. Op meerdere manieren - misschien zelfs wel iets té veel manieren. Dat is einde is wel een beetje typisch, maar misschien moeten we niet alles zo letterlijk nemen... Ik las ergens dat er kritiek is dat ze te mooi is, ze overtuigt wel. Ik lees bijvoorbeeld nergens dat de muziekkeuze zo mooi en opvallend is. Een minimale, grotendeels electronische score - zeer passend.

Grappig, ik vond juist de tweede helft veel minder, en het eind al helemaal.......

Imposante tour-de-force van Golshifteh Farahani, die haar comateuze echtgenoot openhartig haar diepste geheimen uit de tien jaar van hun huwelijk vertelt. De fascinerende monoloog over de ervaringen en onderhuidse verlangens van een vrouw in een streng islamitische omgeving wordt slechts af en toe onderbroken voor bezoekjes (compleet met boerka) aan haar vrijgevochten tante of doordat ze lastiggevallen wordt Taliban-strijders.

Na haar meer dan opmerkelijke rol in Darbareye Elly (2009) opnieuw verbluffend acteerwerk van Farahani, niet alleen een bijzonder mooie vrouw, maar volgens mij ook een van de meest veelzijdige actrices van het huidige tijdsgewricht.

Een meeslepende verfilming van Atiq Rahimi van zijn boek “Syngué Sabour” (Steen van Geduld). Op naar de boekhandel!

Redelijke film waarin een vrouw haar neergeschoten man thuis verzorgd. De film speelt zich af in een door de oorlog verscheurd land in het Midden-Oosten. De vrouw vertelt over haar leven en haar geheimen, vaak begeleid door flashbacks. Mede door de opzet wel wat eentonig. Golshifteh Farahani moet de film bijna letterlijk alleen dragen en dit gaat haar goed af.

Een redelijk drama/oorlog film...

Langdradige verhaal...

Redelijk acteerwerk...

Prima achtergrond geluid/muziek

(geen Dolby Digital aanwezig)...

Prima kwaliteit breedbeeld

(geen HD aanwezig)...

Bijzondere film. In feite is het een monoloog van de hoofdrolspeelster die geheimen uit haar leven opbiecht aan haar man die in coma ligt. Haar levensverhaal is boeiend genoeg om de film te dragen en de beelden zijn erg fraai en schilderachtig geschoten, het begin kwam wel langzaam op gang. Toch is het niet helemaal mijn ding, deze opzet (monoloog, hoofdzakelijk één locatie) leent zich voor mijn gevoel meer voor een toneelstuk dan voor een film.

Het bevat wel een aantal interessante en indrukwekkende scènes die het zeker de moeite waard maken, zoals bijvoorbeeld het huwelijk tussen haar en een foto. Het lijkt me ook een film die je niet snel vergeet. Het einde vond ik passend en kwam poëtisch op me over, het breken van de pierre de patience als afsluiting van het verhaal en van een hoofdstuk uit haar leven. Ruim 3*

Weeet iemand waar ik deze film kan kopen?

Overtuigende acteerprestatie van Golshifteh Farahani die de rol vertolkt van een jonge vrouw die naast haar man, in comateuze toestand, een licht werpt op haar 10-jarig huwelijk met deze man en waarbij telkens de ondergeschikte, machteloze positie van de vrouw kritisch wordt onderstreept.

Ook de oorlog komt aan bod met zijn angsten en verschrikking voor de burger en de film blijft grotendeels op dezelfde locatie wat absoluut niet schaadt.

Het relaas van de hoofdrolspeelster is daarvoor te overtuigend.

Deze film is gewoon heel krachtig. Het intieme verhaal van de vrouw naast haar comateuze man heeft zoveel intensiteit en boort zoveel boeiende onderwerpen aan, dat het diepe indruk achter laat. In het begin denk je nog te maken te hebben met een grauwe oorlogsschets, maar hoe meer je te weten komt, hoe meer bewondering je krijgt voor de vrouw. Dit is heel knap gemaakt.

Ik hou bij tijd en stond wel van een culturele film uit het Midden-Oosten. Meestal erg sereen gemaakt, vrij waarheidsgetrouw en een bron aan culturele en sociale inheemse gebruiken. Erg verrijkend allemaal en mooi aanvullend op een eventuele documentaire of nieuwsbericht over het onderwerp.

Ook deze film zit mooi in elkaar en vertelt het relaas van een jonge knappe vrouw die aan bed waakt van haar comateuze man. Als een soort biecht vertelt ze haar geheimen aan haar man. Enerzijds uit wroeging, maar anderzijds ook omdat ze geen angst hoeft te hebben voor een reactie. Vrije meningsuiting en vrouwenrechten staan ginds al niet hoog aangeschreven, maar op deze manier heeft ze zelf de touwtjes in handen. En onderdrukking of niet, geheimen, verlangens, dromen, ... zijn zo persoonlijk dat niemand deze kan verhinderen.

De film blijft voortdurend in hetzelfde vaarwater rondvaren, maar behoudt eveneens zijn waarde en spanning. Want ik bleef steeds met het gevoel zitten wanneer deze openheid zich tegen de vrouw zou keren. Een film met enkele mooie scènes zoals het huwelijk. Leuk!

Met het uitgangspunt van The patience stone is beslist niks mis, maar gaandeweg wordt de boodschap dat alle mannen vrouwoverheersende klootzakken zijn wel erg prominent. Misschien is dit een origineel en relevant filmthema in het land van herkomst van Rahimi, daar wil ik ook niks aan af doen, maar als Westerse kijker verveelt het me eerder. De nogal schematische insteek van het verhaal helpt zeker niet mee. Dat er op medisch vlak bar weinig van klopt (een coma door een nekwond, bij een verder volstrekt normale ademhaling? Na drie weken bewegingsloos liggen zonder voeding ineens je vrouw kunnen wurgen?) reken ik een film waarin dit zo'n belangrijke rol speelt toch ook wel een beetje aan. Erg matig.