Who Framed Roger Rabbit (1988)

Een heel vermakelijke film met een hoop grappige verwijzingen naar cartoons zoals the looney tunes. Het hoofdpersonage Roger Rabbit vind ik persoonlijk iets minder. De rol van Bob Hoskins is goed, maar de rol van Cristopher Loyd is hilarisch en grandioos. Wat kan ik toch iedere keer lachen om die laatste scènes van hem.

Blijft een vermakelijke film!

3,5 ster

Deze film hoort men t kijken op dagen dat ze een beetje nostalgisch ingesteld zijn. Boordevol humor, knipogen als resultaat van een unieke mix.

Amper te harden.

Je kan van Zemeckis zeggen wat je wil, op technisch vlak heeft hij toch een aantal boeiende dingen gedaan met animatie. Zo ook hier, de mix van animatie en live action is leuk en wordt tot in het puntje uitgediept.

Het is daarom extra jammer dat de film zelf niet te harden is. Hyperactief en hysterisch gedoe dat absoluut niet leuk of grappig is en dat zo'n 100 minuten lang aansleept. Die hele "toon" zooi is rotvervelend, de humor is weinig meer dan pure drukte en het noir sfeertje clashed met de rest. Dat zal dan ook wel de bedoeling te zijn, de makers krijgen er geen balans is, waardoor alles elkaar de hele tijd loopt tegen te werken.

Hoskins is niet best, maar dat is geen enkele van de acteurs eigenlijk. Ligt voor een groot deel ook aan hun personages had ik het gevoel. Verder een tam noir verhaaltje (deed me vaak aan Chinatown denken, al zal dat wel puur door het detective-gebeuren komen), zat dan ook al snel naar de klok te kijken.

Jammer dat het technische concept niet aangevuld werd met een kijkbare film, want potentieel zat er zeker in. Wat rest is een hysterisch kinderfilmpje dat wat mij betreft zo snel mogelijk in de anonimiteit mag verdwijnen.

1.0*

Ik herinner me nog goed dat er over deze film heel wat publiciteit werd gemaakt, met talloos veel previews over stukjes die in de film zouden te zien zoals het pianoduel tussen Donald en Daffy Duck, alsook het openingsfilmpje met Roger Rabbit en baby Herman. Het was in die tijd dan ook heel bijzonder zo een wereld waarin echte mensen en "toons" gewoon naast elkaar konden leven. Ja de combinatie van film en tekenfilm was niet nieuw, en al eerder te zien in oa "Mary Poppins" en "Bedknobs & Broomsticks". Maar een film waarin deze combinatie zowat de hele film doorgaat was toch wel wat anders. Het verhaal is niet geweldig, maar de figuren zijn grappig, kleurrijk en stuk voor stuk boeiend. Vooral de geanimeerde cab Benny met zijn droge opmerkingen vond ik heel goed. Heel leuk dat zowat iedere toon uit Disney en Looney Tunes een rolletje kreeg, zelfs een hele oude als Betty Boop die op dat moment al nog maar zelden te zien was. Ik heb deze film zo vaak gezien en nu als volwassene kan ik er nog steeds heel erg van genieten. En Jessica Rabbit, wel knap is ze niet meteen maar wel sexy. And no she is't bad, she is just drawn that way

Beetje mislukte mix tussen animatie en misdaad.
Ik vraag me toch echt af wat de doelgroep is voor deze film, want voor kleine kinderen is het verhaal waarschijnlijk te ingewikkeld en voor volwassen is het valt er verder ook weinig te beleven.
De humor is schaars, het konijn is irritant en de hele verhaallijn is ook niet echt boeiend.
En dan nog het einde waar Bob Hoskins zo geforceerd 'grappig' gaat doen, wat was dat slecht zeg haha. Natuurlijk zijn de effecten voor die tijd super gedaan, maar daar heb je geen geslaagde film mee. Wat overblijft is iets wat veel te lang duurt en waar veel meer gedaan mee had kunnen worden.

Best een geinige film. De combinatie tussen animatie en film werkt goed, het ziet er ook zeer aardig uit. Leuk om verschillende bekende cartoonkarakters terug te zien. Roger Rabbit zelf is wel iets minder. Qua plot is het niet hoogstaand, maar vermakelijk en onderhoudend genoeg is het zeker.

Niet zo vermakelijk zoals ik mij herinnerde. Kijkt makkelijk weg dat wel maar word ook nergens fantastisch. Wel goed gedaan de overgang van cartoons in de echte wereld. Ok om eens te zien maar een film die niet lang in mijn hooft zal blijven. 6/10

Onlosmakelijk verbonden met videotheken. Man wat heb ik die rot band vaak zien staan..

Aparte mix tussen animatie en misdaad. Maar ondanks de aparte mix, wel een leuke mix. Leuke personages, met name vooral de animatie personages zoals de wezels en de Looney Tunes en natuurlijk Roger Rabbit. Film kent een vrij vlotte vaart met de nodige humor.

toch knap gezien de technologie van die tijd om er in mijn ogen een tijdloze film van te maken.
Het ziet er waanzinnig goed uit.
Het heeft humor,,,en weet de balans tussen iets wat nog niet veel gedaan was fantastisch uit te werken.

Grappige manier van doen. Het is net niet helemaal Disney. Het is net niet Looney Tunes. Een aardige combinatie die dus wel lekker werkt ja. Bob Hoskins is wel leuk, Christopher Lloyd leeft zich lekker uit.
Roger, mwah. Een beetje een flauwe broer, zoon of neef, van Bugs Bunny. Nah. Vooral het stukje met Donald en Daffy was aangenaam. Dat heet dus slapstick humor, toch? Geniaal bedacht iig, leuke uitvoering. De rest is eigenlijk niet heel veel aan. Het is vooral een wandelgang door een paar leuke vondsten. Geen hoogdravende film, typische moraalridder. Het wekt enigszins de indruk dat het stout is door middel van het personage Jessica Rabbit, maar het kan wel toch net een stukkie pikanter wat mij betreft. Maar het is een leuke middelmaat film.

Anno 2017 zou een film als dit redelijk eenvoudig te maken zijn. Producer Steven Spielberg en regisseur Robert Zemeckis maakten gebruik van robotics, poppenspelers en animators die elke frame apart illustreerden. Bob Hoskins geeft een knappe tour-de-force weg als detective Eddie Valiant die de moord op Marvin Acme [Stubby Kaye] moet onderzoeken. Hoofdverdachte is Roger Rabbit [Charles Fleischer, die de zijn teksten inspraak tijdens de opnames met Hoskins en gekleed was in een hilarisch konijnenpark], omdat Acme kort voor zijn dood gefotografeerd was tijdens handjeklap met Rogers liefje Jessica [Kathleen Turner].

De film is op zijn best wanneer bestaande cartoonkarakters een cameo maken, waarbij de vocale bijdrage van de 79-jarige Mel Blanc van onschatbare waarde is. Roger Rabbit zelf is echter een vrij irritant karakter en de cartoon-actie is te over-the-top om leuk te zijn. Zeker, Bob Clampett stond ook bekend om zijn uitzinnige stijl, maar het geweld en de oorverdovende soundtrack in de proloog van "Who Framed Roger Rabbit" konden mij totaal niet bekoren. Spielberg lijkt hier weinig geleerd te hebben van soortgelijke fouten in "1941", zijn grootste mislukking tot dan toe.

Deze bekende titel toch maar een kans gegeven via Netflix. Ik kende wel wat fragmenten maar vond het altijd wat duf ogen. Ook met het zwakke Space Jam in gedachten leek het me een lange zit, maar stiekem is het toch best een leuk filmpje.

Technisch gezien is de film echt top, zeker voor die tijd. Er zat enorm veel werk in het combineren van de animaties met live-action waardoor het zowaar de duurste productie uit 1988 was. En dat is goed te zien. Het acteerwerk is zeker niet hoogstaand maar wel dusdanig overtuigend dat je niet meer in de gaten hebt dat Hoskins 'tegen niets' aan het praten is. Een goede mengelmoes dus.

Het leukste van de film zijn de verwijzingen en cameo's. Diverse tekenfilmfiguren, waaronder Donald Duck en Mickey Mouse, maar ook Warner Bros.' Bugs Bunny en Daffy Duck treden op. Tevens de enige keer dat ze samen in een film te zien zijn. Judge Doom is goed vertolkt door Llloyd, al kan het voor de kleinste misschien nog wat scary zijn soms. Tim Curry was zelfs afgewezen voor de rol omdat hij teveel een psychopaat neerzette. Goed te geloven gezien zijn Pennywise character twee jaar later. De wezels zijn een geinige toevoeging en Roger Rabbit zelf is vooral meer druk dan grappig. Jessica valt qua animatie volledig uit de toon, al maakt haar dat wel een memorabel character. Het is alleen triest dat je oog continu op een getekend decolleté valt.

De film heeft een beste vaart met een redelijk standaard verhaal en motief. Ik dacht trouwens dat de Acme-naam verbonden was met Looney Tunes (en aanverwanten) maar dat is dus blijkbaar niet zo. Ik heb me best vermaakt met de over de top slapstick van de toons en ook het einde is lekker cartoonesk. Uniek filmpje.

Ik heb deze uit nostalgie maar eens opgezet, toen ik 'm op Netflix voorbij zag komen. Ooit heb ik deze wel eens eerder gezien, maar dan moet je echt denken aan een jaar of twintig, vijfentwintig - veel meer dan de hele grote lijnen, een quote hier en daar als "I'm not bad, I'm just drawn that way" en de ontknoping dat Judge Doom ook een toon is wist ik ook niet meer. En ik vond het wel leuk, eigenlijk. Het is een soort van cartooneske (heh) versie van een noir, met een soort van hard-boiled detective (nou ja, zou hard boiled is ie niet), een femme fatale, een smerige bad guy, en een spel van list en bedrog. Maar dan, door de aanwezigheid van de toons, een hoop slapstick, drukte en stiekem best nog wel wat leuke grappen. Al vind ik Roger zelf een niet zo leuk personage.

Inderdaad komen er ook een hele rits bekende cartoonfiguren langs voor een korte cameo, zowel uit de Disney als de Looney Tunes-stal: Donald Duck, Bugs Bunny, Daffy Duck, Yosemite sam, Mickey Mouse, Goofy, ze komen allemaal even langs. Christopher Lloyd als Judge Doom is ook een lekker donkere antagonist, de andere acteurs zijn niet fantastisch maar het blijft leuk genoeg. Voor een vermakelijke komedie is Who Framed Roger Rabbit? best een aardige optie.

Agh, ik kan wel een Dafalgan gebruiken. Doe er maar twee.

Who Framed Roger Rabbit moet het zo te zien vooral van z’n nostalgie-factor hebben. Maar wat als je – net als ik – deze film voor het eerst ziet wanneer je de schoolbanken al lang verlaten hebt? Dan ben je blij dat je na 100 hysterische minuten uit je lijden verlost bent.

Ik wist niet echt aan wat ik me kon verwachten. De plot deed in ieder geval het vermoeden rijzen dat dit geen 100% kinderfilm is. Een vergissing. Qua humor teert de film bijna volledig op slapstick, en niet van de origineelste soort. Het verhaal kon nauwelijks infantieler uitgewerkt worden: een soort film-noir voor ADHD-kids. Op eigenzinnig of authentiek acteerwerk hoef je natuurlijk ook niet te rekenen, dat is ook onmogelijk als alle personages wandelende clichés zijn.

Wat rest is een leuke gimmick. Al is de mix van animatie en live-action vandaag natuurlijk lang niet meer zo opzienbarend. 2* en dat is nog mild.

Ik heb deze aangeschaft op Blu Ray in een jubileum-editie en ondanks dat ik de film al zeker drie keer heb gezien, heb ik hem toch weer gekeken, maar nu in HD. En ik blijf het een geweldige film vinden. Ik vind elke scene klopt, het script zit goed in elkaar, de effecten zijn nog steeds heel erg goed en er word toch echt heel goed geacteerd. Zeker als je weet dat de "echte" acteurs tegen een hoop lucht aan acteerden. Het is een drukke film, maar op z'n tijd kan ik dat wel hebben. 4 *

Dit is zo'n titel die iedereen kent, maar waar ik nog nooit naar had gekeken. Het sprak me op een of andere manier niet zo aan, maar dat is nu na het kijken wel wat onterecht want ik heb me er kostelijk mee vermaakt. Leuke mix tussen de cartoony onzin, film noir en een vleugje misdaad. Ook best bijzonder om Looney Tunes en Disney personages bij elkaar te zien (de Donald en Daffy scène was leuk), maar sowieso zit de film lekker vol met cameo's van bekende figuren. Het verhaal is weer minder aansprekend, maar het levert meer dan voldoende vermaak op. Ook opvallend goede special effects, toch knap als je weet dat de film bijna 30 jaar oud is. Nu kunnen we alles met CGI, maar ik vermoed dat het destijds best een hele klus was om tekenfilmbeelden bij echte beelden te voegen.

3,5*

Who Framed Roger Rabbit is een van de eerste films die live-action beelden combineert met animatie. Met een budget van meer dan 70 miljoen dollar was het in 1988 een van de duurste film ooit gemaakt.

De film speelt zich af in het Los Angeles van 1947, en gaat over het tekenfilmkonijn Roger Rabbit die de ster is van zijn eigen cartoonreeks. De laatste tijd kan hij zich echter niet concentreren op zijn werk. Om te ontdekken waarom, huurt de studiobaas de chagrijnige privé-detective Eddie Valiant in. Al snel ontdekt Eddy dat Rogers vrouw, Jessica Rabbit, die anders dan haar naam doet vermoeden geen konijn is maar een mens, vreemdgaat met een belangrijke filmproducent. Wanneer die de volgende dag vermoord wordt aangetroffen, wijst alles er op dat Roger de moordenaar is, en wordt hij opgejaagd door een stel wezels die uit zijn op zijn vernietiging.

Het basisgegeven van Who Framed Roger Rabbit is aardig bedacht: in de realiteit waarin de film zich afspeelt wonen tekenfilmpersonages in dezelfde wereld als echte mensen. Ze verdienen hun brood door in tekenfilms te acteren. Omdat iedereen in de film het doodnormaal vindt dat er tekenfilmfiguren in hun omgeving rondlopen is de grap er na een half uurtje wel vanaf, en op een gegeven moment werkt het voor mij niet meer. De tekenfilmfiguren worden zelfs irritant en uiteindelijk vond ik het behoorlijk vermoeiend om de film uit te zitten.

Niet dat er niets positiefs te zeggen is over film: de combinatie live-action met animatie is super gedaan, zeker voor die tijd. En bovendien zorgde de film eind jaren '80 voor een heuse revival van de klassieke tekenfilm, en dat kan ik natuurlijk alleen maar toejuichen. 2,5*