I Magliari (1959)
Alternatieve titel: The Magliari
mijn stem
5 stemmen
Italië / Frankrijk
Drama / Romantiek
111 minuten
geregisseerd door Francesco Rosi
met Renato Salvatori, Alberto Sordi en Belinda Lee
Een Italiaanse gastarbeider, Mario Balducci (Renato Salvatori), in Duitsland verliest zijn werk en komt via een landgenoot nietsvermoedend bij de 'Magliari'. Dat zijn reizende verkopers wier werk een dekmantel is voor oplichting. Hij belandt in een voor hem onbekende wereld, met alle gevolgen van dien.
0
geplaatst: 30 maart 2012, 09:29 uur
Is wat ik lees hier echt waar
schonk de Sint ons deez' gekende klassieker vorig jaar ?
Bijna debuut van Rosi in neo-realistische stijl als in de grote voorbeelden, de docu-stijl zoals we die kennen uit zijn jaren 60 en 70 klassiekers had hij hier nog niet ten volle ontwikkeld.
Eigenlijk viel hij me nogal tegen, niet in de laatste plaats door het optreden van Sordi die blijkbaar dacht dat hij weer in een commedia all'italiana mocht opdraven. De scenes met hem- zeker de tapijtsequentie- lijken eerder sketches.
Salvatori was wel ok, maaar die cliche affaire met de vrouw van de gangsterbaas had ook weer niet gehoeven, ik neem trouwens aan dat de verder volstrekt absurde genre-aanduiding romantiek hier op slaat. Of misschien slaat het op de settting in Duitsland, geschoten op locatie in Hannover en Hamburg met hier en daar zelfs nog zichtbare oorlogsverminkingen en ruines.
Opvallend was het veelvuldig gebruik van diegetische muziek, jaren 50 pophitjes uit jukeboxes.
schonk de Sint ons deez' gekende klassieker vorig jaar ?
Bijna debuut van Rosi in neo-realistische stijl als in de grote voorbeelden, de docu-stijl zoals we die kennen uit zijn jaren 60 en 70 klassiekers had hij hier nog niet ten volle ontwikkeld.
Eigenlijk viel hij me nogal tegen, niet in de laatste plaats door het optreden van Sordi die blijkbaar dacht dat hij weer in een commedia all'italiana mocht opdraven. De scenes met hem- zeker de tapijtsequentie- lijken eerder sketches.
Salvatori was wel ok, maaar die cliche affaire met de vrouw van de gangsterbaas had ook weer niet gehoeven, ik neem trouwens aan dat de verder volstrekt absurde genre-aanduiding romantiek hier op slaat. Of misschien slaat het op de settting in Duitsland, geschoten op locatie in Hannover en Hamburg met hier en daar zelfs nog zichtbare oorlogsverminkingen en ruines.
Opvallend was het veelvuldig gebruik van diegetische muziek, jaren 50 pophitjes uit jukeboxes.
* denotes required fields.
* denotes required fields.