Mo-Bi-Dik (2011)
Alternatieve titels: Moby Dick | 모비딕
Zuid-Korea
Actie
112 minuten
geregisseerd door In-je Park
met Jeong-min Hwang, Ku Jin en Min-hie Kim
Een mysterieuze explosie vindt plaats op de Balam Bridge in Seoel op 20 november 1994. Plots verschijnt daar Yoon Hveok voor de ogen van de keiharde nieuwsverslaggever Lee Bang-Woo. Yoon Hyeok is afkomstig uit dezelfde woonplaats als Lee Bang-Woo, maar ze hebben elkaar niet meer gezien sinds lange tijd. Yoon Hyeok overhandigt documenten aan Lee Bang-Woo met hints over het feit dat de aanslag op Balam Bridge opzet was. Om de waarheid achter de zaak te ontdekken, werkt Lee Bang-Woo samen met collega verslaggevers Son Jin-gi en Seong Hyo-gwan. Terwijl ze dieper en dieper graven naar de waarheid, wordt er ingebroken in hun kantoor en worden de mannen bedreigd.
Moby Dick is dus Korea's resultaat dat uit de mal van de journatistiek-gecentreerde-complot-theorie-film. Een soort All The President's Men inclusief tegenwerking van hogere machten. De film heeft echter te lijden onder een aantal terugkerende elementen die ik wel typisch vind voor Koreaanse films. De grootste ergernis blijft het horkerige gedrag van de hoofdpersoon. Het is alsof rebellie (of non-conformisme) volgens de Koreaanse aanpak alleen kan worden uitgebeeld door luidruchtige lomperds. En je kan je geld erop zetten dat er een sleutelmoment in de laatste akte wordt herhaald (inclusief strijkers, soft-focus én slow motion). In Moby Dick is dit een moment wat ons hiervoor is onthouden. Een moment wat plotseling in een ander daglicht geplaatst moet worden. Vaak is het de bedoeling dat je dan een traantje wegpinkt. Maar hier komt het te geknutseld over.
Er zijn wel twee scenes die het vermelden waard zijn. De film is gebaseerd op een waargebeurd incident, waarbij er een bus vol exlosieven ontploft op een brug. Dit wordt ons gepresenteerd via verkeersbeelden. In de hedendaagse hyper-realisme van film, beeld je realisme uit door de illusie van analoog beeld vol ruis. Een ander moment van realisme is het ontbreken van de 'cut' bij een achtervolgingsscene. Geheel in stijl van home-video's over ongelukken (of de val van de toren in Kairo) ervaar je de schok van een man die door een auto wordt geschept.
Films over dit onderwerp lopen altijd het risico om onbevredigend te eindigen, omdat het meer Cervantes is ipv Melville. Maar Moby Dick doet er luchtig over en herhaalt een (verder vergeten) motief om er alsnog een soort open eind van te maken, wat totaal uit de toon valt.