Mo-Bi-Dik (2011)

Ik las in een review over deze film dat de Koreaanse Hollywood poogt om van elke type/genre film die ooit is uitgebracht, er een Koreaanse variant van te maken.

Moby Dick is dus Korea's resultaat dat uit de mal van de journatistiek-gecentreerde-complot-theorie-film. Een soort All The President's Men inclusief tegenwerking van hogere machten. De film heeft echter te lijden onder een aantal terugkerende elementen die ik wel typisch vind voor Koreaanse films. De grootste ergernis blijft het horkerige gedrag van de hoofdpersoon. Het is alsof rebellie (of non-conformisme) volgens de Koreaanse aanpak alleen kan worden uitgebeeld door luidruchtige lomperds. En je kan je geld erop zetten dat er een sleutelmoment in de laatste akte wordt herhaald (inclusief strijkers, soft-focus én slow motion). In Moby Dick is dit een moment wat ons hiervoor is onthouden. Een moment wat plotseling in een ander daglicht geplaatst moet worden. Vaak is het de bedoeling dat je dan een traantje wegpinkt. Maar hier komt het te geknutseld over.

Er zijn wel twee scenes die het vermelden waard zijn. De film is gebaseerd op een waargebeurd incident, waarbij er een bus vol exlosieven ontploft op een brug. Dit wordt ons gepresenteerd via verkeersbeelden. In de hedendaagse hyper-realisme van film, beeld je realisme uit door de illusie van analoog beeld vol ruis. Een ander moment van realisme is het ontbreken van de 'cut' bij een achtervolgingsscene. Geheel in stijl van home-video's over ongelukken (of de val van de toren in Kairo) ervaar je de schok van een man die door een auto wordt geschept.

Films over dit onderwerp lopen altijd het risico om onbevredigend te eindigen, omdat het meer Cervantes is ipv Melville. Maar Moby Dick doet er luchtig over en herhaalt een (verder vergeten) motief om er alsnog een soort open eind van te maken, wat totaal uit de toon valt.