Sonora (1968)

Er bestonden er al 2 van : Sartana* spaghetti's ... dit was de eerste zonder Garko, en de figuur van Martin hier heeft ook weinig met het personage van Garko te maken. Is zowel innerlijk als uiterlijk opzichtig naar Django gemodelleerd, niet meteen opmerkelijk in deze ouwerwetse wraakspaghetti.

Martin dus op jacht naar- origineel- de thugs die zijn lief hebben verkracht en vermoord. Dit alles wordt in het begin in flashback getoond met Leone style close ups die dermate extreeem zijn dat ze bijna lachwekkend worden. En wie is de opper thug, verantwoordelijk voor dit gruwelijke misdrijf dan precies? Niemand minder dan Kovacs/ Jack Elam ! Wat een ontzettend walgelijke smeerlap speelt hij hier, helaas een van de weinige keren dat hij ook de voornaamste antagonist is in een western.

Behalve een wraakspaghetti is dit ook een- sorry kenners- buddy spaghetti, maar zonder de overdreven "humor "die we meestal met dit gegeven associeren. De buddy van Sartana is Kitchener ** - Roland, en ook meteen het meest interessante personage uit de film, de vleesgeworden morele ambiguiteit waardoor spaghetti's zich zo van de klassieke westerns onderscheiden. A killer and a gentleman die leeft volgens de gekende Yojimbo erecode, en ook niet gespeend is van humor, hier trouwens de enige. Van die beruchte genrehumor valt hier verder verrassend weinig te bespeuren, verrassend zeg ik want 1 van de scenaristen was F&C regisseur Simonelli ! Of zwarte humor misschien : het bestellen van de doodskisten, en het "Russische roulette ' spelletje- maar dan in duelvorm- dat 2 keer voorbij komt, ook aan het slot.

Body count is op peil, en op het eind worden we allicht op een mass shoot out in een verlaten stadje getracteerd, genreconform niet gehinderd door feitelijke waarschijnlijkheid en met een vrolijk, overdadig gebruik van dynamiet...

Ik las ergens dat de typische spaghettisfeer de grootste troef van de film zou zijn, daar sluit ik me bij aan. Narratief is het wat hak op de takkerig, zeker in het begin waarin we van de ene naar de andere verhaallijn zwalken. En rond het midden wordt het wat te babbelziek en voorspelbaar, maar uiteindelijk toch een voldoende voor deze genrefilm.

Ook vanwege het vrouwvolk, al wordt er imho- net als in practisch alle spaghetti's - te weinig gebruik van gemaakt. We zien Lorys als het slachtoffer van de rape/ moord, Turri als eega van peon José die Sartana op het eind zal bijstaan, en....Rosalba Neri in helaas een veredelde cameo als slachtoffer van een aanranding die door de held abrupt wordt getermineerd.

De score van De Masi was in de flashbacks merkwaardig ontoepasselijk, eerder lounge dan spaghetti.

Is bij mijn weten niet uit op DVD met anderstalige onderschriften

*: Uriah is allicht zijn voornaam.

** : ik lees overal Kirchner, maar in de Italiaanse versie heet hij duidelijk KITCHENER. Logischer ook, lijkt me.