The Beast from 20,000 Fathoms (1953)

Prima monsterfilm uit de oude doos. De acteerprestaties zijn hier en daar wat knullig en het gebruik van archiefbeelden net iets té opvallend, maar de goeie effecten van Ray Harryhausen maken weer een hoop goed.

3 sterren.

Geweldige film, dit komt uiteraard mededoor dat dit de oudste film ooit bekeken is door mij en dat dan ook nog met een Dinosaurus, geweldig want ik ben wel gek op Jurassic Park movies dus. Tevens was dit ook mijn eerste zwart-wit movie, echt mooi... Ik ga op zoek naar meerdere oude films, dat is zekr.

Ik vond het een leuk verhaal, effecten waren wel ok volgens mij, als je het vergelijkt in welke tijd het zich afspeelt. Het acteren kon soms niet dramatischer, maar och, het verschil tussen toen en nu mag wel groot zijn vind ik. Kortom, een mooie film, ik geef hem een 3.5 *.

New York krijgt er weer eens van langs in deze leuke jaren 50 matinee film met het creatuur van Harryhausen in de hoofdrol. Er zijn betere in het genre maar toch zeer vermakelijk allemaal.

3*.

Godzilla is geinspireerd op deze film, maar toch wordt godzilla onwijs veel succesvoller?? raar

Godzilla zal een betere agent hebben, zeker?

Aardige monster film , 55 jaar oud!

Goed verhaal en de effecten zijn voor die tijd zeker goed.

Toffe monster movie. Denk toch wel dat deze naast Godzilla ('54) mijn favo monster movie is.

Ray Harryhausen is verder weer goed op dreef. De man zijn stop motion animaties zijn altijd geweldig.

Ray Harryhausen verdient toch een pluim voor zijn special effects hoor! Monsterfilms kunnen er bij mij altijd in en ik er heb zeker van genoten.

Inderdaad een erg leuke monsterfilm. Het gebruik van archiefbeelden en de soms wat houterige acteerprestaties horen wel bij dit soort films. Gewoon een vermakelijke monsterflick, zoals er die jaren velen werden gemaakt.

Klassieke monstermovie.

Maar ondanks die status niet geweldig. Dat zit hem nog niet eens in de gedateerde SFX met een rubberen stop-motion monster, alswel in het uiterst voorspelbare verhaaltje zonder opzienbarende gebeurtenissen.

Slecht wordt het nergens en een Lee Van Cleef met vetkuif is op zich al eng genoeg. Toch blijft het knagen dat hier veel meer had ingezeten. Binnen het genre is het namelijk allesbehalve een opvallende productie.

Redelijk.

Amerikaanse voorloper van Gojira, oftwel Godzilla, waarin een prehistorisch monster New York tot puin herleidt. De stop-motion effecten van Ray Harryhausen zijn tot op vandaag niets minder dan geniaal te noemen. Ze zijn alleszins veel leuker om naar te kijken dan naar cgi-monsters zoals in Gwoemul (2006). Naar de finale toe passeren er enkele spectaculaire scènes waarin het monster alles en iedereen vernielt wat hij op zijn weg tegenkomt. Het spannendste moment in de film is echter een stukje psuedo-natuurdocumentaire waarin een octopus en een babyhaai elkaar te lijf gaan. Liefhebbers van grote monsters moeten beslist ook een keertje "It came from beneath the sea" uit 1955 opzoeken.

Duidelijke voorloper van Gojira inderdaad. Echt veel meerwaarde heeft The Beast From 20,000 Fathoms niet. Ook ik kick wel op de stopmotionkunsten van Ray harryhausen, maar veel screentime heeft het monster niet. In de eerste helft van de film zal het een seconde of twintig geweest zijn. Het plot heeft in elk geval potentie, maar de uitwerking is op een typische jaren vijftig manier ongelooflijk traag. Men weet wel wat er op New York afkomt, maar er wordt voortdurend over gediscussierd en dat is iets waar de moderne kijker niet op zit te wachten. Ik kan niet ontkennen dat ik regelmatig geeuwend op de bank gezeten heb.

Is het monster eenmaal aangekomen in New York, dan is het natuurlijk wel feest. Het is weer een fijn stukje stopmotion van de grootmeester, al vind ik dat dit tot zijn mindere prestaties hoort. Neemt niet weg dat dit geinig vermaak is, maar ik had hier eigenlijk wel meer van verwacht.

If you can load it, I can fire it

Ik ben fan van Godzilla. Niet perse van de Amerikaanse versies, hoewel ik de recente film nog wel degelijk vond, maar gewoon van het genre dat het heeft teweeg gebracht. Monsters die via één of andere atomische stommiteit tot leven worden gewekt en dan de boel beginnen te vernielen.. Heerlijk! The Beast from 20,000 Fathoms was ik dan ook al eerder tegengekomen als inspiratiebron voor Tomoyuki Tanaka en kon daardoor de DVD gisteren op de rommelmarkt niet laten liggen.

Natuurlijk diezelfde dag meteen maar eens opgezet aangezien ik wel zin had in een kort filmpje en met zijn speelduur van nog geen 80 minuten voldeed The Beast from 20,000 Fathoms aan deze eisen. Al moet ik toegeven dat ik wel iets hogere verwachtingen had dan hetgeen ik nu voorgeschoteld kreeg. Het is eigenlijk vooral het werk van Ray Harryhausen dat me wat tegenviel. Legendarisch door zijn werk in onder andere Jason and the Argonauts, maar het duurt een tijd eer de Rhedasaurus interessant wordt. De eerste blikken op het monster tijdens de openingsscène in de sneeuw zijn dan ook pijnlijk achterhaald. Harryhausen zou naar het schijnt carte blanche hebben gekregen en dat merk je eigenlijk pas alleen maar wanneer het uit de kluiten gewassen reptiel meer en meer vernieling begint te zaaien. Hoogtepunt is ongetwijfeld de vernietiging van Coney Island's rollercoaster, maar de scène met de vuurtoren was ook nog wel leuk. Harryhausen gaat dus wel in stijgende lijn, maar van hem verwacht ik eerlijk gezegd dat hij er meteen knal opzit.

Voor het overige een typisch jaren '50 filmpje waarin de wetenschap verantwoordelijk is voor de creatie van een monster en dat het leger het moet gaan oplossen, met alle gevolgen van dien. Het blijft allemaal houterig, maar dat is net de charme bij dit soort films. Let vooral op één van de eerste rolletjes van Lee Van Cleef als scherpschutter die uiteindelijk iedereen redt door het monster neer te schieten met een radioactieve isotoop. De focus ligt echter niet op Van Cleef, maar op het trio Paul Hubschmid (Nesbitt) - Paula Raymond (Lee) - Cecil Kellaway (de professor). Leuke cast op zich, maar voor de rest niet echt memorabel. De beste bijrol is trouwens nog weggelegd voor een inktvis en een haai die halverwege de film nog een lekker potje beginnen te vechten.

The Beast from 20,000 Fathoms zou uiteindelijk aan het kortste einde moeten trekken qua populariteit met de release van Godzilla/Gojira en de vele sequels. Jammer dat dit eigenlijk zo ondergesneeuwd is geraakt, want Eugène Lourié zet hier toch wel een enorme stap in het genre. Het is één van de eerste (misschien zelfs wel dé eerste) radioactieve monsters die het scherm teisterden en het zal zeker niet de laatste zijn.

3*

Een enorm monster dat ergens in de diepte slaapt, ontwaakt door een nucleaire ontploffing, vindt vervolgens zijn weg naar de oppervlakte om mensen op te peuzelen en steden onder de voet te lopen. Een dergelijke synopsis is ook ruim zestig jaar later nog steeds in zwang, getuige Kaiju films als Godzilla (het was schijnbaar een van de inspiraties voor Tomoyuki Tanaka om Gojira te filmen) en Pacific Rim. In die tijd was er één naam waar je dan echt aan moest kloppen voor goede effecten: Ray Harryhausen. Gek genoeg ken ik zijn naam al heel erg lang, maar is dit na The 7th Voyage of Sinbad pas de tweede film die ik zie, waarin zijn effecten een grote rol spelen. Jason and the Argonauts, Clash of the Titans, 20 Million Miles to Earth, One Million Years B.C… Allemaal tot de verbeelding sprekende titels, maar ik heb er nog geen enkele van gezien.

Men zegt wel eens dat veel van die titels voornamelijk de moeite zijn vanwege Harryhausens effecten, en dat je van het verhaal of acteerwerk niet al te veel moet verwachten. Na pas 2 films kan ik zo’n uitspraak moeilijk beoordelen, maar het zou zomaar waar kunnen zijn. Ook bij The Beast from 20,000 Fathoms kon ik soms niet wachten tot we terug zouden schakelen naar het monster, en dat is jammer, aangezien ook de rest bij zo’n film prima wat onderhoudender kan zijn met een goed script en fijne acteurs tot je beschikking. Paul Hubschmid en Paula Raymond hebben wellicht iets te weinig om aan dat laatste te voldoen, als je het mij vraagt. Maar het laatste half uur laat me toch afronden naar boven. Geweldige effecten.

3.3*

Een redelijke classic film.

Met raakvlakken naar Godzilla maar deze haalt niet dat niveau, maar deze film is wel vermakelijk en zeker de moeite waard.