A Ciascuno il Suo (1967)
Alternatieve titel: We Still Kill the Old Way
mijn stem
19 stemmen
Italië
Misdaad
99 minuten
geregisseerd door Elio Petri
met Irene Papas, Gian Maria Volonté en Gabriele Ferzetti
Als apotheker Arturo Manno voor de zoveelste keer een anonieme dreigbrief ontvangt, raden zijn vrienden hem aan de zaak niet meer serieus te nemen. Kort daarop wordt Manno door onbekenden doodgeschoten. De vader en twee broers van de knappe Rosina, met wie Manno een buitenechtelijke relatie had, worden verdacht. Professor Paolo Laurana gelooft echter niet dat de drie mannen iets met de zaak te maken hebben en stelt een onderzoek in.
0
geplaatst: 12 april 2011, 02:51 uur
Jedem das Seine. Politieke thriller van Petri/Volonté gebaseerd op een roman van Sciascia,die in het buitenland werd gemarket als een italocrime/mafia filmpje,wat natuurlijk oppervlakkige flauwekul is.
Volonté is weer magistraal ,en speelt hier gewoon een Siciliaanse interjuweel( wist niet eens dat zoiets bestond) met romantische neigingen( wat dacht je van een ingelijste foto van Proust op zijn kamertje bij mammie thuis) die zoals een echte interjuweel met progressief wereldbeeld betaamt niets begrijpt van zichzelf en de wereld.(Dat is dus ook het thema van de film).
Zo komt hij op het onzalige idee op eigen houtje een dubbele moord te onderzoeken,wat zeker omgeving Palermo nooit een goed idee is.Nog stommer wellicht zijn de pogingen om weduwe Pappas te versieren.
Verder een beetje voorspelbaar met een held die corruptie- netwerken op het spoor is en een afloop zoals je die mag verwachten.
Ook hier weer maakt Petri veelvuldig gebruik van zoom-ins,die nu echter wel functioneel zijn.Mooie weergaves van het landschap ook.
De Engelse titel is trouwens een vertaald citaat van een uitspraak uit de film zelf,de rechtsregel cuique suum uit de Italiaanse titel is u waarschijnlijk wel bekend
Waarschuwing:als u te goed oplet,weet u binnen 5 minuten hoe de ontknoping in mekaar zal steken.Niet te goed opletten in het begin,dus.
Score werd verzorgd door Bacalov.
Volonté is weer magistraal ,en speelt hier gewoon een Siciliaanse interjuweel( wist niet eens dat zoiets bestond) met romantische neigingen( wat dacht je van een ingelijste foto van Proust op zijn kamertje bij mammie thuis) die zoals een echte interjuweel met progressief wereldbeeld betaamt niets begrijpt van zichzelf en de wereld.(Dat is dus ook het thema van de film).
Zo komt hij op het onzalige idee op eigen houtje een dubbele moord te onderzoeken,wat zeker omgeving Palermo nooit een goed idee is.Nog stommer wellicht zijn de pogingen om weduwe Pappas te versieren.
Verder een beetje voorspelbaar met een held die corruptie- netwerken op het spoor is en een afloop zoals je die mag verwachten.
Ook hier weer maakt Petri veelvuldig gebruik van zoom-ins,die nu echter wel functioneel zijn.Mooie weergaves van het landschap ook.
De Engelse titel is trouwens een vertaald citaat van een uitspraak uit de film zelf,de rechtsregel cuique suum uit de Italiaanse titel is u waarschijnlijk wel bekend
Waarschuwing:als u te goed oplet,weet u binnen 5 minuten hoe de ontknoping in mekaar zal steken.Niet te goed opletten in het begin,dus.
Score werd verzorgd door Bacalov.
0
geplaatst: 11 augustus 2011, 08:39 uur
De score van Luis Bacalov is inderdaad onvergetelijk !
Dit is mijn lievelingsfilms van Elio Petri , ik vind 'm zeker het meest vermakelijke .
De antiheld doet me heel erg aan Philip Marlowe ( van Altman-Chandler ) denken . A ciascuno il suo (1967) is dan ook een verfilming naar het gelijknamige detectiveverhaal van Leonardo Sciascia . Heb het boek niet gelezen , maar in mijn ogen is deze film inhoudelijk rijker en maatschappijkritischer dan het werk van Chandler of Hammett .
Stilistisch zie ik ook veel overeenkomsten met vroege films van Tio Franco , Godard en zelfs Ophüls , net als bij Un tranquillo posto di campagna (1969) trouwens .
Het ritme van dit meesterwerk is heel erg energiek / speels ( vlotte editing ) en de prachtige felle kleuren zijn weergaloos . Daarnaast ben ik sowieso een groot liefhebber van de mobiele cinematografie (handheld), out-of-focus shots en extreme close-ups. Al is dat hier niet zo dynamisch uitgevoerd als in zijn latere films , Investigation (1970) bijvoorbeeld .
Misschien wel de beste film van de sixties en ik vind ‘m zelfs beter dan The Long Goodbye (1973) . Pure MAGIE !
***** / ***** , grazie mille grande Petri !
Dit is mijn lievelingsfilms van Elio Petri , ik vind 'm zeker het meest vermakelijke .
De antiheld doet me heel erg aan Philip Marlowe ( van Altman-Chandler ) denken . A ciascuno il suo (1967) is dan ook een verfilming naar het gelijknamige detectiveverhaal van Leonardo Sciascia . Heb het boek niet gelezen , maar in mijn ogen is deze film inhoudelijk rijker en maatschappijkritischer dan het werk van Chandler of Hammett .
Stilistisch zie ik ook veel overeenkomsten met vroege films van Tio Franco , Godard en zelfs Ophüls , net als bij Un tranquillo posto di campagna (1969) trouwens .
Het ritme van dit meesterwerk is heel erg energiek / speels ( vlotte editing ) en de prachtige felle kleuren zijn weergaloos . Daarnaast ben ik sowieso een groot liefhebber van de mobiele cinematografie (handheld), out-of-focus shots en extreme close-ups. Al is dat hier niet zo dynamisch uitgevoerd als in zijn latere films , Investigation (1970) bijvoorbeeld .
Misschien wel de beste film van de sixties en ik vind ‘m zelfs beter dan The Long Goodbye (1973) . Pure MAGIE !
***** / ***** , grazie mille grande Petri !
0
geplaatst: 12 mei 2014, 21:03 uur
Met het onderzoek naar de daders van een paar moorden als achtergrond, het ietwat ironisch portret van een professor, op meerder vlakken naIef en zekerlijk niet opgewassen tegen een wereld van politieke intrige, koel, onverschillig tot misdadig.
Soms wat moeilijke opbouw en de figuur van het hoofdpersonage ligt ook niet zo voor de hand, al doet Gian Maria Volonte, waarmee Petri achteraf nog enkele voltreffers zou maken, zijn uiterste best.
Vond de muziek soms storend en had van de film in zijn geheel wat meer verwacht.
Soms wat moeilijke opbouw en de figuur van het hoofdpersonage ligt ook niet zo voor de hand, al doet Gian Maria Volonte, waarmee Petri achteraf nog enkele voltreffers zou maken, zijn uiterste best.
Vond de muziek soms storend en had van de film in zijn geheel wat meer verwacht.
* denotes required fields.
* denotes required fields.