Dillinger È Morto (1969)

Ik weet eigenlijk niet wat ik met deze film moet doen..... Ik heb deze rare film een paar maanden geleden bij een kennis gezien en ik was eigenlijk totaal geschokt door zijn anarchistische boodschap. Ik heb de film toen 2,5 sterren gegeven. Maar de film spookt nog steeds door mijn hoofd! Ik moet deze film omhoog stemmen omdat ie blijkbaar toch een heftige indruk op mij heeft gemaakt. Misschien is deze film WEL positief in zijn boodschap en pleit hij voor de vrije wil. Misschien moet ik het ver doorgevoerde anarchisme juist waarderen ipv afkeuren. Deze film is zo absurd! De film bevat een unieke soort humor en Piccoli speelt zo sterk....en sommige scene's zijn zo mooi in beeld gebracht....ik verhoog mijn stem met een punt. Ik geef 3,5 sterren. Heeft niemand op deze site deze film gezien dan? Ben eigenlijk heel benieuwd naar andere meningen over deze film.

Ook ik ben gefascineerd door deze film. De hele sfeer; Piccoli die zijn pistool uitelkaar haalt, in olijfolie laat weken, weer in elkaar zet, eindeloos dia's bekijkt van vroeger en dan heel casual zijn vrouw om het leven brengt. Ik vind het erg geinspireerd door Bunuel. Het leven is absurd; Ferreri laat Piccoli iets doen wat heel veel mensen zich wel eens in gedachten zullen voorstellen, maar nooit in werkelijkheid doen. Piccoli is geweldig in deze film. Hij heeft een constante grijns maar hij is ook heel dreigend. En laat zijn vrouw nu ook nog gespeeld worden door Anita Pallenberg (Stones-groupie # 1) en we kunnen hier spreken van een cult-classic. 4*

Erg langzame film dit, zeker ruim het eerste uur.
Meer een one-man show van een manisch ogende Picolli, die de hele nacht uitgebreid eten kookt, een oud pistool demonteert en reinigt en filmpjes kijkt op TV en een projector. Vooral dit laatste is sfeervol in beeld gebracht.
Het laatste half-uurtje heeft voor mij de film toch nog gered met 1 van de mooiste eindes ooit.
Volgens mij heeft Ramon K met z'n 2e conclusie dan ook helemaal gelijk; "Misschien is deze film WEL positief in zijn boodschap en pleit hij voor de vrije wil."
Vanwege het briljant afgewerkte einde toch nog minstens 3*

Zoveel van Ferreri ken ik niet maar 'Tales of ordinairy Madness' kan ik een ieder die van gedichten en hartverscheurende liefde houdt warm aanbevelen!

Staat op de releaselijst van Criterion!

Vreemd, maar intrigerende film. Na een half uurtje weet je wel waar de film heen wil en verrast ie nergens, maar toch blijf je kijken.

En blijft nog lang namalen.

Heerlijke speelse film van Ferreri, waar op het eerste oog niet zoveel gebeurt, maar die erg fijn is om naar te kijken.

De gebeurtenissen, die voorbij komen zijn op zijn minst raar te noemen, maar lijken vooral voort te komen uit verveling van de hoofdrolspeler. Michel Piccoli doet het overigens prima, maar het is vooral het geweldige sfeertje dat hier tot de verbeelding spreekt. Als hij op een gegeven moment met dat pistool bezig is, voel je toch ook die onderhuidse spanning. Daarnaast zit er ook best wat goede zwarte humor doorheen verweven. Ik zag hier de naam Luis Buñuel al voorbijkomen en daar moest ik tijdens het kijken ook aan denken.

Het einde is ook buitengewoon sterk en zet je nog even aan het denken. Ja ik houd hier wel van. Vreemd, prima acteerwerk, leuke zwarte humor en een geweldige sfeer maken dit een kleine topper.

4,0* dik

Verreweg de beste die ik tot nu toe zag van Marco Ferreri, na een aantal kleine en grote decepties. Zijn vervreemdende stijl komt in deze ironische vertelling over de bizarre nacht van een ontwerper mooi tot zijn recht. Ferreri houdt het wel overzichtelijk, ik zou bijna zeggen klein en huiselijk, en net toen ik me afvroeg hoe dit in vredesnaam gaat eindigen komt de ontwerper doodleuk op een privéjacht terecht wiens kok net een zeemansgraf heeft gekregen.

Piccoli is weer eens geweldig, is toch wel een van mijn favoriete acteurs uit de jaren 60 en 70. Ook de veelal vrolijke soundtrack mag niet worden vergeten, die draagt sterk bij aan het maffe sfeertje.