This Happy Breed (1944)

Opvallend goed gelukt familieportret dat toch een periode van 20 jaar weet te omvatten zonder dat het gefragmenteerd aanvoelt. Weer een erg goede Celia Johnson (maar natuurlijk nog niet zo goed als in Brief Encounter)

Onder het mom "het is uit het leven gegrepen" maakte de regisseur een onderhoudende, maar te episodische (daardoor toch wat gekunsteld) soap over de ups en downs van een gewoon gezin in het Londen van tussen de twee wereldoorlogen. Op de achtergrond speelde zich tal van historische gebeurtenissen af. In zo'n 100 minuten werden er twintig jaar doorheen gejast en dat maakte diepgang onmogelijk. De cast leverde uitstekend werk af.

"Bijna twee uur het genoegen van herkenning, hetgeen niet erg hoog op de schaal van esthetische waarden scoort," schreef Punch-criticus Richard Mallett indertijd. Geldt dat driekwart eeuw later nog steeds, of heeft de historische afstand de kijker inmiddels wat milder gemaakt omdat dit toch wel een interessant portret is van een tijdperk (1918-1938) dat heel erg voorbij is en nu een patina van nostalgie heeft? Voor allebei de benaderingen is wat te zeggen. In technisch opzicht is de film in ieder geval voorbeeldig; zowel vóór als àchter de camera bevindt zich een gigantische hoeveelheid Engels filmtalent, het beeld is superbe (met warme kleuren die door de makers af en toe toch een beetje doffer zijn gemaakt om de economische soberheid van het interbellum te suggereren), en de historische feitjes (de stakingen, de dood van George V en de troonsafstand van Edward VIII, de verleidingen van communisme en fascisme, Neville Chamberlain en zijn "Peace in our time") zijn aardig door de plot van huishoudelijke perikelen geweven, hoewel ook weer niet zó nadrukkelijk als ik eigenlijk zou verwachten van een film die min of meer een tijdsbeeld van een (Engelse) periode wil schetsen.

        Maar uiteindelijk concentreert de film zich toch op het huiselijke leven van vader en moeder Gibbons, hun drie kinderen en de inwonenende familieleden, inclusief ruzietjes, groeipijntjes, liefdes, teleurstellingen, vriendschappen en kleine en grote tragedies. En hoe boeiend dat allemaal ook is en hoe graag ik ook naar sommige van de vertolkers kijk (Celia Johnson als de soms onbuigzame moeder, Kay Walsh als haar dwarse dochter, Stanley Holloway als de vrolijke buurman, John Mills als zijn zoon bij de marine), feitelijk zou je dit allemaal ook kunnen beschouwen als een extra lange aflevering van Coronation Street (of, voor de jongere kijkers, Eastenders), hetgeen wat mij betreft niet per se een aanbeveling is. Gevolg is dat ik de ontwikkelingen geboeid volg en af en toe zelfs een traantje moet wegpinken, maar na afloop me ook wel afvraag waar ik nou eigenlijk naar heb zitten kijken.

        De mooiste rol vind ik overigens die van Kay Walsh; net als in de eerste Lean/Coward-samenwerking In which we serve is zij een elegant meisje dat het hof wordt gemaakt door de zeevarende John Mills, maar waar zij in die eerdere film nog voornamelijk lief en gezeggelijk is, toont zij hier een eigenzinnigheid en een opstandigheid die tot een paar van de meest aangrijpende scènes leiden.