Green Mansions (1959)

Halfbakken avonturenfilm met wat redelijk geslaagde romantiek.

Al met al niet zo heel memorabel.

Ach, wat een tegenvaller. Eufemisme voor een bar slechte film met belabberd acteerwerk, zelfs van Audrey. Perkins hangt iets te veel de 'mooi-boy' uit, wat zijn stoer bedoelde rol vernaggeld. Het hertje daarentegen verdient een oscar, wat een cool beestje!

De settings zijn wel aardig, die deden me denken aan The Mission (1986). Voor de rest hangt het geheel slapjes aan elkaar. Met name de romantiek is nogal geforceerd met langdradige mono- en dialogen.

Nee, deze film is niets voor mij: 1,5*.

The forbidden forests beyond the Amazon

Elke film met Audrey Hepburn is de moeite waard, al is haar rol nog zo klein. Opgenomen van TCM voor deze reden en pas daarstraks eens tijd kunnen vrijmaken om hem te zien maar zelfs Hepburns hoofdrol kan de film niet redden.

Green Mansions begint nochtans interessant. Abel die getuige is van de moord op zijn vader en de daarbij horende revolutie besluit om te vluchten om later terug te komen en zijn vijanden terug te pakken. Jammer genoeg verzandt de film dan in een klassiek liefdesverhaal zonder spanning of andere vorm van vermaak. Reken daarbij nog eens het verschrikkelijke cliché einde bij (de bloem sterft niet, ze komt terug op een andere plaats...) en je vraagt je af waar je een dik anderhalf uur naar hebt zitten zien. Het is dan ook vreemd dat nadat Abel Rima heeft ontmoet zijn wraakzucht compleet verdwijnt om nergens meer terug te komen. Je zou toch verwachten dat wanneer je vader brutaal wordt vermoordt je de daders wilt straffen maar volgens Ferrer overwint liefde alles... Waar ik me ook enigszins aan stoorde waren de fake beelden van de jungle. Raar want volgens de openingscredits was alles op locatie gefilmd. Dan heb je uiteindelijk nog het tijdsbeeld waarmee de film kampt. Net zoals bij soortgenoten (Mogambo onder andere) is er een hoge racistische factor die heden ten dage toch wel storend is. Vooral Kua-Ko zijn Engels is erbarmelijk en vervelend.

Ik zei het al, Hepburns rol was de reden waarom ik de film keek maar zelfs met deze gedachte in het achterhoofd is het soms moeilijk om de film uit te zitten. Ten eerste staat ze langs geen kanten met lang haar maar het vervelendste was dat ze op automatische piloot acteerde. Vreemd want dit was juist de meest vruchtbare periode van haar acteercarrière. Anthony Perkins is bij het grote publiek, en ook bij mij, vooral bekend van zijn rol in Hitchcocks Psycho, een rol die hij een jaar later zou vertolken. Het is dan ook vreemd om te zien hoe Perkins er nu piepjong uitziet. Hij moet dan toch gigantisch zijn gegroeid in zijn kunnen want zijn rol van Abel valt helemaal in het niets met die van Norman Bates. Ferrer besluit om hem een donker kantje mee te geven maar dat past helemaal niet bij het hoge pretty boy gehalte dat hij doorheen heel de film heeft. Blijkbaar kan alleen Clark Gable dit in dit soort films afbrengen. Dan rest alleen nog maar de verrassing van de film, hoewel het niet echt een verrassing is als ik er over nadenk. Toen ik de naam van Lee J. Cobb op de openingscredits zag verschijnen had ik al het vermoeden dat dit weer een uitstekende rol kon worden en net zoals in Four Horsemen of the Apocalypse of Brothers Karamazov zet hij zijn typische karakterrol neer. Verrassend dus om hem in de film te zien maar zijn rol brengt er geen. De rest van de cast moet alleen maar een bende wilden vertolken en heeft er dus ook totaal geen moeite mee.

Green Mansions is nog enigszins de moeite waard voor de rol van Hepburn, al is ze teleurstellend en de rol van Cobb. Voor de rest is dit simpelweg een saaie bedoening waar er nooit iets echt spannends gebeurt.

1.5*