El Sol del Membrillo (1992)

Net zo goed als de beste films van Abbas Kiarostami. Films van Kiarostami zijn alleen wat korter. En beter dan La Belle Noiseuse van Jacques Rivette!

Liefhebbers van Nema-ye Nazdik en Nun va Goldoon zullen deze film geweldig vinden.


***** / *****

http://www.dvdbeaver.com/film/Misc/cinemateque-list.htm

Overigens ben ik het niet eens met de stelling dat dit de beste film van de jaren '90 is. Deze film staat zeker in m’n top 10, maar enkele films van Kiarostami, Hou, Godard en Kieslowski vind ik beter. Eigenlijk wel vreemd dat deze film boven de films van Kiarostami staat.

Joehoe: Jarman, van Sant, Waters, Almodovar of Ozon hebben in de jaren 90 wel veeeeel betere films gemaakt, hoor. En Benny Hill natuurlijk.
Hoe dan ook: dit is er eentje voor de diehard liefhebbers van contemplatieve cinema c.q. cinema van de stilte .
Een mijlpaal zelfs in dit treurige fopgenre, en een film die in de handen van een middelmatige regisseur gemakkelijk had kunnen ontaarden tot een pretentieus gedrocht. Daar is Erice gelukkig iets te goed voor. Wat niet wegneemt dat de aandacht in deze tergend langzaam verlopende film af en toe verslapt.
Het sterkste punt is de laid back manier waarop Erice het brengt, wat zich vooral uit in de gsprekken tussen ALG en zijn oude buddy die wat aan Statler en Waldorf of Paling en Ko doen denken. Te triviaal voor woorden soms, en dan weer interessant, maar iig nodig om ahw de lucht eruit te laten lopen. Dit geldt ook voor de werkzaamheden en gesprekjes van de Poolse bouwvakkers( hadden ze die hier toen al? )
Het slot is zoals dat heet ambigu: voelt ALG zich mislukt omdat hij door zijn perfectionisme te weinig heeft geproduceerd, of was het allemaal een noodzakelijk offer voor de Kunst?
Deze als fictie opgezette docu, dan wel als docu opgezette fictie onderscheidt zich cinematografisch niet van E's speelfilms: schilderkunstig opgezet en een -ook gelet op de titel -opvallende voorkeur voor sombere kleuren waar het schattige, lieve, poezelige, boompje met zijn kekke, vrolijk gekleurde vruchtjes dan weer mee contrasteert. Als je op die paar films van Erice een beeld van Spanje zou vormen, zou je denken dat het er practisch altijd slecht weer is.
Een non-diegetische score ontbreekt vrijwel geheel, waardoor alles nog trager lijkt te gaan.
Een incrowd pleaser, kortom.

Wat ik zo goed vind aan de film is dat door de minimalistische aanpak van de filmmaker juist het alledaagse, het saaie weer boeiend wordt. Een streek van het penseel krijgt opeens epische proporties. Door het toevoegen van stijlmiddelen zoals bijvoorbeeld een nondiegetisch score zou de film denk ik inderdaad

El Sol del Membrillo is een documentaire, die wel enig zitvlak van de kijker vereist. Het is een lastige film, waarbij ik wel even mijn tijd nodig had, om er in te komen. Toen ik dat eenmaal was, zie je het verhaal van een schilder, die een boom na wil schilderen, zijn ontmoetingen met zijn vrouw en vrienden en vooral ook de manier waarop hij te werk gaat.

Hoewel het niveau enigszins wisselend iets, heeft het op sommige momenten wel iets fascinerends. Erice is duidelijk een regisseur, die de tijd er goed voor neemt om een film te maken en aangezien hij slechts 6 films in 43 jaar heeft geregisseerd, doet hij daarom enigszins aan Terrence Malick denken.

El Sol del Membrillo is zeker niet slecht, al moet je zeker wel van contemplatieve cinema houden. De manier waarop men hier de schoonheid van de natuur weet te waarderen, maakte het voor mij uiteindelijk wel de moeite waard al is het zeker ook niet zo indrukwekkend als gehoopt.

3,0*

Ik kan niet anders dan deze film zien als een parodie op " De Kunstenaar " .

27 januari te zien in EYE: Restored & Unseen: El Sol del Membrillo | EYE