Honkytonk Man (1982)

Ik weet nog wel dat ik het vroeger echt helemaal niet begreep dat zo'n hoertje iets bij dat kereltje deed bij zijn broek. Nu weet ik het wel

Welcome to the human race, Mik !

Soort roadmovie met hele aardige muzikale intermezzo's. Heb me prima vermaakt maar zou hem geen tweede keer kijken, ondanks dat ik een groot Eastwood-fan ben.

Ook wel een ontroerende film. Misschien iets om met een vriendin te kijken (zij de film, jij Eastwood).

De helft van de tijd levert Eastwood's zoon Kyle een (vind ik) best goede akteerprestatie, maar de andere helft van de tijd is hij totaal "off."

Clint kan ook niet zingen, hoewel ik de title-song erg leuk vond.

Behalve dat vond ik het een hele sterke film. ***1/2

een goede film zit ook sterk verhaal in en ook leuke muziek ik geef hem een 4

De Clint Eastwood van eind jaren '70/ begin jaren '80 is niet mijn favoriete, zoveel is me wel duidelijk. Hij leek in die tijd vooral geobsedeerd te zijn door films met plattelandsmensen of stadse white trash in de hoofdrol die vaak nogal warm en enigszins nostalgisch neergezet worden in verhaallijnen die ook vaak wat conservatiefs over zich hebben. Zijn regie was in deze periode het minst sfeervol en hij omringde zich kennelijk graag met erg slechte bijrolacteurs. Na Every Which Way But Loose, Any Which Way You Can en Bronco Billy kwam de vierde film van dit type: Honky Tonk Man. Ook dit is weer een problematische film, maar hij is beter dan zijn voorgangers. Vooral omdat het niet teveel op humor gericht is en een rauwe onderlaag heeft die het allemaal een stuk beter behapbaar maakt. Soms zitten er zelfs echt sterke momenten in, vooral in het laatste half uur als Red eindelijk in Nashville aanbelandt en dicht bij zijn dood is. Vooral positief valt Eastwood zelf op, in wellicht zijn eerste rol waarin hij werkelijk een zwakke kant blootgeeft (waar al naar gehint werd in The Outlaw Josey Wales). Dit zou later een belangrijk onderdeel van zijn acteercarrière worden, met als hoogtepunt Unforgiven. Sowieso had ik wel het gevoel dat Eastwoods hart in deze productie lag. Tussen de flauwe typetjes in de bijrollen in zat toch een bepaalde authenticiteit die hij sinds Josey Wales niet meer naar boven had gehaald.

Toch had ik het gevoel dat een andere regisseur (maar wel met Eastwood als ster) er meer uit gehaald had kunnen worden. Het is uiteindelijk toch een vrij rauw verhaal, over een countryzanger die zichzelf duidelijk naar de afgrond heeft gewerkt. Dat had ik graag wat meer in de film zelf terug gezien. Nu is het wat te idyllisch en vraag je je af wat bijvoorbeeld en Sam Peckinpah of een John Huston ermee gedaan zouden hebben. Op latere leeftijd zou Eastwood het misschien een wat koelere sfeer hebben gegeven, die ook goed op zijn plaats had kunnen zijn. En tja, die bijrollen... Het blijft vooral matig en ik kan Clints zoon Kyle moeilijk een voldoende geven. Het is ook wel bizar om een scène voor je neus te krijgen waarin Eastwood zijn eigen minderjarige zoon naar een bordeel brengt voor ontmaagding. In de film was hij natuurlijk niet zijn zoon, maar je zou zoiets maar met je vader moeten spelen. Maf.

Overigens vond ik Eastwood prima zingen. Natuurlijk zal hij niet snel een rol verwerven in een opera, maar hij heeft een aangenaam verweerde stem die goed past bij dit type countrymuziek.

3*

je moet een Eastwood fan zijn net als ik daarom geef ik 'n puntje extra.

maar als film stelt het allemaal niet veel voor.

Niet Eastwoods beste, ondanks ik het type persoon dat hij hier speelt ver verwijderd vind van zijn talrijke macho-rollen. Uncle Red is een personage die niet zo gelukkig is met hoe zijn leven verlopen is en er nog eens het beste van wil maken door aan een zangwedstrijd mee te doen in Nashville, de hoofdstad van de country muziek. Er zit fragiliteit, authenticiteit en spijt in dit personage, en hij zet het neer met zijn gebruikelijke coolness.

Hij wordt geflankeerd door zijn neefje Whit (rol van Clints eigen zoon Kyle), die op de oude vos moet passen. Deze redneck film weet goed enkele komische momenten af te wisselen met dramatischere en ook muzikale momenten. Eastwood heeft een zachte stem, maar de nummers klonken erg melig. Voor een Eastwood film blijft het mak en misbaar.

Dit had zomaar eens een heel vermakelijke film kunnen zijn, maar dat is het net niet. Ja, de film heeft zijn leuke momenten en hier en daar valt er zelfs wat te lachen, maar verder kan de film er maar moeilijk tempo in houden. Verhaaltechnisch is het allemaal niet bijzonder boeiend en de muziek is (vooral tijdens het eerste gedeelte) ook niet zo heel erg veel aanwezig voor een film met een titel als deze. De hoofdrol is zeker niet een van Eastwoods beteren en ook zijn zoon Kyle ontpopt zich niet meteen als natuurtalent (absurd gebeuren trouwens in het 'hoerenhuis', zoals The One Ring al aanhaalde). Het idee voor de film was erg leuk, maar de uitwerking laat te wensen over.

Redelijke film waarin een country-zanger zijn neefje meeneemt onderweg naar Nashville om te zingen. De film speelt zich af tijdens de grote depressie en zet een nostalgisch tijdsbeeld neer. Een roadmovie waarin op zich genoeg gebeurd, maar het weet nergens echt indruk te maken. Het sleept ook allemaal wat te lang door. Niet slecht, maar verre van de beste films van Clint Eastwood.

Prima film met een goed verhaal.

Ergens tussen de vijf delen Dirty Harry door had Clint zijn plattelandsperiode - de Philo Beddoe films, Bronco Billy, deze, Pink Cadillac, en misschien een paar van zijn politiefilms buiten Harry. Indertijd vond ik dat maar niks - geen stoere oneliners, geen blaffende Colts, maar een zwakke en menselijke antiheld omringd met losers. Het duurt kennelijk gewoon een half mensenleven om dat op waarde te kunnen schatten, om te leren inzien dat dat het echte leven is - en dat als Dirty Harry al echt bestaat, dat dan voor de beruchte five minutes of fame is, en dat hij daarna gewoon zijn boodschappen moet doen.

En dat is waar het om gaat met deze serie films, en Honkytonk Man is daar een van de betere delen van - wellicht na Bronco Billy de beste zelfs, en van de hele serie wellicht het meest realistische en invoelbare verhaal. Erg knap gedaan, al is er ook genoeg dat wat mij betreft gewoon te kolderiek is. Als Clint zelf achter het stuur zit, om maar een voorbeeld te geven.

Verder is deze film gewoon een twee uur lang kijkfestijn, genieten van de perfect geschetste karakters op het Amerikaanse platteland. Echtere mensen dan je zelf ooit tegenkomen zal welhaast. Als enige kritiekpunt dan wellicht dat Clint nou niet precies overtuigt als zanger - in Paint Your Wagon deed hij het een stuk beter, wat dat betreft.