The Rat Pack (1998)
mijn stem
32 stemmen
Verenigde Staten
Drama
120 minuten
geregisseerd door Rob Cohen
met Ray Liotta, Joe Mantegna en Don Cheadle
Eind jaren 50 en begin jaren 60 vormden Frank Sinatra, Dean Martin, Sammy Davis jr., acteur Peter Lawford en komiek Joey Bishop een onafscheidelijk clubje. Deze vijf entertainers, die in Amerika en ver daarbuiten "The Rat Pack" genoemd werden, trokken voortdurend met mekaar op, gaven mekaars carrière een extra zetje en onderhielden nauwe contacten met het Witte Huis, de FBI en de maffia. Hun wilde levensstijl sprak tot de verbeelding van velen. Maar achter de schermen werden vooral machtspelletjes uitgevochten en meer dan eens gebruikte Sinatra, de onbetwiste baas van "The Rat Pack", zijn charisma als wapen...
TRAILER
0
Zinema (crew)
geplaatst: 24 september 2009, 20:48 uur
Cohen's beste?
Als ik zo zijn CV bekijk dan vermoed ik dat wel. Vreemd dat juist hij, de man die ons ook prut als Stealth en XXX voor zou schotelen, een film maakt over de beroemde vrienden van Sinatra. En vooral over Ol' Blue Eyes zelf uiteraard. Totaal onrealistisch weergegeven door Liotta, alleen al vanwege het feit dat Mickey Mouse en Donald Duck nog meer op elkaar lijken.
En ondanks het feit dat Sinatra ook een link had met 'goodfellas' (er werd o.a. ooit een aansteker in de jas van het lijk van Lucky Luciano gevonden met daarin de gravure " For my friend, regards Sinatra" o.i.d.) overtuigt Liotta niet als Sinatra. De enige overeenkomst zou een bovenmatige dosis charisma kunnen zijn. Liotta probeert er i.i.g. iets van te maken. De rest van de cast lijkt meer op karikaturen.
Toch geeft e.e.a. een vermakelijk inkijkje (er vanuit gaande dat het hier de waarheid betreft) in de wereld van de man, die ook een donkere kant bezat.
Dan de muziek. Ook in dat opzicht is er een hoop laten liggen, want Dees en Madsen klinken allesbehalve als The Voice himself. Vraag dan Matt Dusk of om mijn part Peter Douglas.
Enigszins onderhoudend en boeiend, maar nergens echt sterk.
Redelijk.
Als ik zo zijn CV bekijk dan vermoed ik dat wel. Vreemd dat juist hij, de man die ons ook prut als Stealth en XXX voor zou schotelen, een film maakt over de beroemde vrienden van Sinatra. En vooral over Ol' Blue Eyes zelf uiteraard. Totaal onrealistisch weergegeven door Liotta, alleen al vanwege het feit dat Mickey Mouse en Donald Duck nog meer op elkaar lijken.
En ondanks het feit dat Sinatra ook een link had met 'goodfellas' (er werd o.a. ooit een aansteker in de jas van het lijk van Lucky Luciano gevonden met daarin de gravure " For my friend, regards Sinatra" o.i.d.) overtuigt Liotta niet als Sinatra. De enige overeenkomst zou een bovenmatige dosis charisma kunnen zijn. Liotta probeert er i.i.g. iets van te maken. De rest van de cast lijkt meer op karikaturen.
Toch geeft e.e.a. een vermakelijk inkijkje (er vanuit gaande dat het hier de waarheid betreft) in de wereld van de man, die ook een donkere kant bezat.
Dan de muziek. Ook in dat opzicht is er een hoop laten liggen, want Dees en Madsen klinken allesbehalve als The Voice himself. Vraag dan Matt Dusk of om mijn part Peter Douglas.
Enigszins onderhoudend en boeiend, maar nergens echt sterk.
Redelijk.
0
geplaatst: 2 februari 2013, 16:59 uur
Goede film over de leden van het Rat Pack-team en de sfeer waarin deze leefden. Strookt met wat we over hen in boeken vernamen en met archiefbeelden.
Eén spijtig zaak is dat Ray Liotta geen enkele fysieke gelijkenis vertoont met Frank Sinatra. In 1960 was Frank nog heel wat skinnier terwijl Liotta eerder als een stoere bink overkomt. Enkel het hoedje, de gele gilet of de rode pull doen even aan Sinatra denken. Daarentegen zijn de figuren van Dean Martin vooral (Joe Mantegna), Peter Lawford, Sammy Davis Jr en zelfs Ava Gardner goed nagebootst.
Film verscheen, het jaar dat Sinatra overleed. Wellicht toeval. Trouwens de figuur van Frankie-boy komt hier niet bepaald als slechterik uit de bus, maar eerder als een manipuleerbaar slachtoffer gekneld tussen maffia en politiek.
Eén spijtig zaak is dat Ray Liotta geen enkele fysieke gelijkenis vertoont met Frank Sinatra. In 1960 was Frank nog heel wat skinnier terwijl Liotta eerder als een stoere bink overkomt. Enkel het hoedje, de gele gilet of de rode pull doen even aan Sinatra denken. Daarentegen zijn de figuren van Dean Martin vooral (Joe Mantegna), Peter Lawford, Sammy Davis Jr en zelfs Ava Gardner goed nagebootst.
Film verscheen, het jaar dat Sinatra overleed. Wellicht toeval. Trouwens de figuur van Frankie-boy komt hier niet bepaald als slechterik uit de bus, maar eerder als een manipuleerbaar slachtoffer gekneld tussen maffia en politiek.
0
geplaatst: 14 mei 2015, 10:57 uur
Matig.
The Rat Pack is een gevestige waarde in huize Onderhond, al komt die interesse dan niet zozeer van mezelf. Toch helpt het wel wanneer je de personages al voor een groot gedeelte kent, aangezien de film toch een kijkje neemt in wat minder bekende hoekjes uit de carrieres van de 5 heren.
Probleem is Liotta, die echt een zeer povere Sinatra speelt. Zowel qua fysiek, maar ook gewoon qua rol niet echt overtuigend. Mantegna en Cheadle vond ik wel goed, waarbij Mantegna denk ik het dichts tegen zijn levende tegenhanger aanleunde.
Verhaaltje dat verteld wordt is wel wat warrig en mist een beetje focus. De film richt zich op een periode, op personages en een aantal settings, maar het kleeft niet zo lekker aan elkaar. Iets teveel verandering van toon doorheen de film, waardoor je soms op vijf minuten tijd een stukje musical, comedy en misdaad moet slikken. Ofwel had de film langer gemoeten (maar Cohen is daar echt de regisseur niet voor), ofwel had er wat balast afgemogen.
Qua regie is het verder matig. Een typische TV film, al moet ik zeggen dat het bij momenten dat niveau wel overstijgt. Qua aankleding en technische uitvoering dan, want Cohen is niet bepaad een regisseur met eigen stempel. Eerder vakmanschap.
Voor fans van The Rat Pack niet verkeerd eens gezien te hebben, maar met een zeer povere hoofdrol en matige regie niet echt de film die de heren verdienen.
1.5*
The Rat Pack is een gevestige waarde in huize Onderhond, al komt die interesse dan niet zozeer van mezelf. Toch helpt het wel wanneer je de personages al voor een groot gedeelte kent, aangezien de film toch een kijkje neemt in wat minder bekende hoekjes uit de carrieres van de 5 heren.
Probleem is Liotta, die echt een zeer povere Sinatra speelt. Zowel qua fysiek, maar ook gewoon qua rol niet echt overtuigend. Mantegna en Cheadle vond ik wel goed, waarbij Mantegna denk ik het dichts tegen zijn levende tegenhanger aanleunde.
Verhaaltje dat verteld wordt is wel wat warrig en mist een beetje focus. De film richt zich op een periode, op personages en een aantal settings, maar het kleeft niet zo lekker aan elkaar. Iets teveel verandering van toon doorheen de film, waardoor je soms op vijf minuten tijd een stukje musical, comedy en misdaad moet slikken. Ofwel had de film langer gemoeten (maar Cohen is daar echt de regisseur niet voor), ofwel had er wat balast afgemogen.
Qua regie is het verder matig. Een typische TV film, al moet ik zeggen dat het bij momenten dat niveau wel overstijgt. Qua aankleding en technische uitvoering dan, want Cohen is niet bepaad een regisseur met eigen stempel. Eerder vakmanschap.
Voor fans van The Rat Pack niet verkeerd eens gezien te hebben, maar met een zeer povere hoofdrol en matige regie niet echt de film die de heren verdienen.
1.5*
* denotes required fields.
* denotes required fields.