French Cancan (1954)

Erg kleurrijk en is weer typisch zo'n technicolor en wel te verstaan een van de eerste kleurfilms van Jean Renoir. Het is mooi en origineel, soms een beetje druk maar dat maakt verder niet veel uit.

Na The River en Carrosse d'Or wederom een ware triomf in kleur voor Renoir!

Wederom een halve mislukking in technicolor van Renoir,een mislukking die we moeten toeschrijven aan zijn poging om de film niet geheel te laten afhangen van de sfeer,maar ook nog een verhaaltje te vertellen dat van een vernietigende afgezaagdheid is.U weet wel:a star is born/Ziegfeld follies/moulin rouge etc.,dus de rise and rise van een bakkersmeid die een étoile wordt:kunnen we allemaal wel dromen.Verder zijn alle personages rondwandelende clichés zoals de gepassioneerde Spaanse schone,de reeds gememoreerde ingénue,de playboy die het Licht van de Liefde ziet,de jaloerse minnaar enz.Wat het karakter van Moulin Rouge(want daar gaat het verhaal dus over) oprichter Gabin betreft:hij komt te veel over als een goudeerlijke zij het handige jongen,daar waar we een gladjakker zouden mogen verwachten.

Dat wat de minpunten betreft:de pluspunten zijn uiteraard het technicolor gebruik,het hoge tempo en de onvergetelijke laatste 20 minuten die een lofzang zijn op het Parijse nachtleven en worden begeleid door de onvermijdelijke klanken van Offenbach.

Renoir citeert ook flink uit de fin de siècle schilderkunst van Degas,Renoir sr. en allicht Toulouse-Lautrec.We moeten de film dan ook niet alleen zien als een hommage aan la vie Parisienne,maar als een liefdesverklaring aan de hele Franse cultuur,of liever beschaving.Vooral die frivole elementen die absoluut contrasteren met de Engelse of Duitse cultuur(de oorlog was nog niet te lang voorbij)

"Tout ça ne vaut pas l'amour" is het laatste lied dat de slotshow in deze film brengt en eigenlijk is dat in dit geval onjuist want het Moulin-Rouge-spektakel waar de film mee afsluit is stukken waardevoller dan het romantisch gehakketak dat er aan voorafgaat.

Kleurrijke film dat het inderdaad moet hebben van de opvoeringen in dit Parijse amusementstheater bij uitstek.

Enkele bijzondere passages als daar zijn de korte nummers die Franse zangidolen ala Patachou, André Claveau en Edith Piaff brengen. Ook markante verschijning van Philippe Clay, Maria Felix laat haar "r's" lekker rollen en Françoise Arnoul (die ik me vooral herinner in haar rol uit "Le Fruit Défendu", de enige film waarin Fernandel een ernstig personage vertolkte) speelt de rol van haar leven.

Mooie decors die herinneren aan wat Toulouse-Lautrec op doek zette en andere scènes uit schilderijen ( "L'Absinthe") komrn even voor de geest.

Klassiek verhaal met klassieke, happy en frivool, luchtige afloop.

Mijn derde Renoir dit weekend na La Bete Humaine en La Chienne, en dit Belle Époque/Fin de Siècle Technicolor spektakel over een Rising Star in het Parijse nachtleven, is voor mij verreweg de minste van de drie. Op het einde leeft de boel wat op, maar ik had me in de aanloop daar naartoe al genoeg verveeld, dat het reddeloos was. Misschien heeft Baz Luhrmann me wel verpest…