La Sirène du Mississipi (1969)

Truffaut lijkt haast een vergeten regisseur. Voor een van de grote filmmakers van de nouvelle vague is het toch schamel om met geen enkele film over de honderd stemmen te komen. La Sirene du Mississippi heeft daarnaast ook nog eens een topcast, met Jean-Paul Belmondo en Catherine Deneuve in de hoofdrollen.

Officieel was de nouvelle vague alweer uitgedoofd in 1969. Toch heeft deze film alle kenmerken. La Sirene du Mississipi is zo ongedwongen, luchtig, fris. Gewoon anders eigenlijk, anders en heerlijk. Dat werkt in alles door, in het losse script, in de alledaagse dialogen over niks, in de verrassende cinematografie. Ook heel bijzonder is de soundtrack, met soms discrepanties tussen beeld en geluid, muziek die plotseling afbreekt en op de meest onlogische momenten afwezig is en de overbombastische filmmuziek. Werkelijk geweldig.

Er zitten vele vleugjes genialiteit in de film. Deneuve die zich midden op straat omkleedt, het warm-koud spelletje en als hoogtepunt de tirade van Belmondo in de hotelkamer. Het einde is daarentegen enigszins teleurstellend. Geen idee overigens hoe het anders had moeten aflopen.

Mede daardoor net geen 4*, maar wel 3,5 dikke sterren en een aanrader.

Wat een leuke film zeg.

Thriller met heel wat vraagtekens in het plot en dit ondanks de aanwezigheid van twee Franse topsterren.
Zo zie je maar dat zelfs die twee, de film niet boven een bescheiden middelmaat kunnen tillen.
Truffaut ontgoochelt. Het gebeurt zelden.

Een prachtige Deneuve en een briljante good old Belmondo, destertijds waarschijnlijk een prima film maar nu veel te langzaam en ik had het gevoel dat de film niet helemaal af was, een te groot open einde.

Zaterdagochtend (7 april) te zien op MGM Channel > 10:15 uur

Deze van de week 's avonds op het MGM kanaal zitten kijken.

Een van de weinige Belmondo films die ik nog nooit helemaal gezien had.
Film begint interessant en zeker de eerste helft is de moeite waard wanneer je als kijker al door hebt dat Deneuve niet geheel te vertrouwen is en later wordt de spanning opgevoerd wanneer Belmondo naar haar op zoek is.
Echter gaat de film als een nachtkaars uit en is het slot zelfs zonder enig soort van climax een teleurstelling.
De twee Franse sterren vormen een goed koppel, Belmondo is altijd goed & cool en ijskoningin Deneuve is zoals gewoonlijk beeldschoon en een ondoorgrondelijk.

Aardig om te kijken, maar geen klassieker.

Een zes, ofwel drie sterren.

Verrassend voorspelbare film met een prachtige Deneuve.

Een minder bekende Truffaut, maar wat mij betreft geen mindere. Aan de ene kant is het een typisch noir-verhaaltje, aan de andere kant lijkt Truffaut er alles aan gedaan te hebben om het niet als een noir aan te laten voelen. Geen expressionistische beelden dus, maar een meer observerende stijl. Geen zwart-wit, maar lichte kleuren. Geen intens melodrama, maar een luchtige, bijna alledaagse toon, met ruimte voor speelse humor. Ik vond het erg fijn werken, vooral in de eerste helft, als het verhaal nog mysterieus is. De tweede helft is wat voorspelbaarder en doellozer, maar enkele goede scènes (Deneuve die zich uitkleed in de auto bijvoorbeeld) en een sterk einde, maken veel goed. Mij sprak het wel aan dat de twee bij elkaar bleven, ondanks dat ze zich er van bewust waren dat ze elkaars leven vergalde. Meer noir dan dat wordt het niet.


De casting van de twee hoofdpersonen, moet hier wel als een extra pluspunt genoemd worden. Met uitzondering van Belle de Jour heb ik Deneuve nog nooit zo goed op haar plaats gezien als hier. Ze is hier mooier dan ooit, maar het is altijd al een zeer kille, afstandelijke schoonheid geweest en dat past goed bij een femme fatale, maar Deneuve is extra op haar plaats doordat ze zo'n personage menselijk weet te maken. Ze is gewoon een bitch, natuurlijk, maar het is haast onmogelijk geen medelijden te krijgen met haar door haar kansarme verleden, waardoor ze niet weet hoe ze met emoties moet omgaan. En was Belmondo al een ideale sukkel in Pierrot Le Fou, hier komt de echte onhandige romanticus naar boven. De tough guy die hij gewoonlijk speelt is mijlenver weg, maar hij lijkt hier juist in het bijzonder op zijn plaats.

Truffaut heeft me vooralsnog nooit teleurgesteld. Op naar de volgende.
4*

P.S.: Ik zag de film op MGM Channel. Die versie duurde absoluut geen 123 minuten. Zeker 20 minuten korter zelfs. Op IMDb staat echter niets over kortere versies, dus ik vraag me af of ik iets gemist heb.

Wat een fantastische regisseur is die Truffaut toch. Grote bewondering heb ik voor hem!
Die scenes in de sneeuw...echte passie.

Er is wel degelijk een kortere versie, hoewel het niet om 20 minuten gaat.

Mississippi Mermaid (La Sir?ne du Mississipi) - Rotten Tomatoes - rottentomatoes.com


La Sirene du Mississippi - Francois Truffaut - film review - frenchfilmsite.com


http://homepages.sover.net/~ozus/mississippimermaid.htm

Wat er echter geknipt is in de Amerikaanse release? Ik zou het niet weten. Ik zag gisteren volgens mij op FilmFest van Gent weldegelijk de Franse release. Er kwam echter nog een kortfilmpje van Truffaut voor (Los 4 Golpes, waar werkelijk niets over is terug te vinden) en de film had wat vertraging waardoor ik niet 100% zeker ben. Ik lig de speelduur van een film nu ook niet echt te chronometreren

Truffaut op zijn best

Voor velen is de Antoine Donel reeks het hoogtepunt in het oeuvre van Truffaut, maar ik kan er niet erg veel mee. Degelijk gemaakt, dat wel, maar ik neig meer naar zijn andere werk als ik aanraders moet geven. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat La Sirène du Mississippi oorspronkelijk compleet aan me was voorbij gegaan. Het was pas toen ik het aanbod van het Film Festival in Gent overliep dat ik dit tegenkwam en natuurlijk direct een ticket besteld. Ineens maar een half dagje verlof genomen en weer en wind doorstaan (plus wat hagel toen ik terug naar huis keerde) om op tijd in Gent aan te komen.

Truffaut op het grote scherm heeft meestal wel een goed effect op mij, La Nuit Américaine was ook al zo'n heerlijke binnenkomer, en deze mag gerust aan dat rijtje worden toegevoegd. Truffaut levert een op het eerste zicht nogal voorspelbare film af, maar weet het geheel toch erg fris te houden. Sowieso al een voordeel dat hij beseft dat de film meer om handen kan hebben dan enkel het mysterie rond het feit of Deneuve nu wel of niet de echte Julie is. Dit resulteert in een film die er een vrij hoog tempo op nahoudt en de gebeurtenissen volgen elkander snel op. Het is daarin dat Truffaut zichzelf weer weet te overstijgen, want hij slaagt erin om Louis en Julie/Marion geloofwaardig samen te brengen. Het zou echter Truffaut niet zijn mocht heel deze liefde een nogal dodelijk kantje hebben. Velen lijken het einde wat een anti-climax te vinden, maar ik had geen ander einde willen hebben. Louis en Julie/Marion beseffen al te goed dat ze eigenlijk niet goed zijn voor elkaar, maar kiezen er dan uiteindelijk toch nog voor om hun leven samen door te brengen. Met een prachtig einde in de sneeuw als gevolg.

Ik moet zeggen dat ik hier best wel hoge verwachtingen van had. Truffaut is één van mijn lievelingsregisseurs, Deneuve is één van mijn lievelingsactrices en Belmondo is een acteur die ik pas recentelijk ben beginnen ontdekken en waar ik tot nu toe wel tevreden over ben. Fijn dan ook dat ze tezamen een erg hoog niveau weten te benaderen. Deneuve is ideaal als de mysterieuze schone met een gevaarlijk kantje en Belmondo weet zijn atypische rol met verve te vervullen. Bovendien weet Truffaut de klasse van zijn hoofdrolspelers goed uit te spelen in een leuke mix van uistekende monologen/dialogen en speelvolle momenten.

Dit alles gebeurt in een film die bovendien stillistisch nog eens erg mooi is. Ik haalde daarjuist al het einde in de sneeuw aan, maar Truffaut weet over het algemeen meestal wel een erg mooie flair aan zijn werk te geven. Een regisseur die eigenlijk wel eens wat meer krediet mag krijgen

Dikke 4*

Een van de weinige Truffaut films die ik nooit eerder gezien heb. Achteraf mag ik concluderen dat ik daaraan niet zoveel gemist heb. Het is een beetje misdaad, een beetje romantiek en een beetje komedie. De som der dingen haalt echter amper een voldoende. Belmondo en Deneuve doen hun best om er wat van te maken, maar het heeft er alle schijn van dat zij zich ook wat in de steek gelaten voelen door het diffuse materiaal. Van zo’n sterk bezette cast onder leiding van zo’n bekwame regisseur verwacht ik sowieso een betere film dan ik nu gezien heb. Jammer dus.

We spelen de film op 1 november in Brussel CINEMATEK - Programma - La Sirène du Mississipi