Ashes and Snow (2005)

Overweldigd was ik door de ongelofelijke beeldenpracht die mijn beeldscherm in beslag nam. Een stuk minder overweldigd was ik zestig minuten later. Niet doordat Ashes and Snow alleen de eerste seconden visueel imponeert – zeker niet: de film blijft de volledige speelduur een lust voor het oog – maar eerder doordat Gregory Colbert het nodig achtte de film van een hemeltergende voice-over te voorzien. Je moet je door een film als deze laten onderdompelen. Geniet van de sfeer en voel de harmonie en de sereniteit die de beelden uitstralen. Spirituele teksten zijn dan funest. Een dergelijke atmosfeer kan ook alleen tot stand komen als de beelden ondersteund worden door mooie en gepaste muziek. In dit geval is de muziekkeuze slechts gematigd geslaagd. De puur muzikale stukken zijn sterk, maar later in de film is er sprake van die typisch Afrikaanse muziek met vervelende zang. Jammer. Verder heb ik weinig aan te merken. De beelden zijn tegen het einde iets te repetitief, maar gezien de schoonheid die ze te bieden hebben kan dit amper een minpunt genoemd worden.

Misschien had ik beter eerst Ashes and Snow: A Novel in Letters gelezen, om zo meer grip te kunnen krijgen op de voice-over, maar dit gebrek aan voorkennis heeft toch ook wel iets. Het was een genot om me zo te kunnen laten verrassen door een cinematografisch – in de breedste zin des woords – hoogstandje.

Op aanraden van Alastor ook maar eens bekeken en de hoge verwachtingen werden volledig waargemaakt.

Abosluut briljant dit. Waarschijnlijk de mooiste film die ik ooit gezien heb, waarbij een sterke thematiek gekoppeld werd aan bloedmooie beelden en muziek. Een film die ik volledig in trance ervaarde en waar de voice-over geen afbreuk aan deed, in tegenstelling tot wat hierboven wordt gezegd.

Ben nog iets teveel van de kaart om dit in woorden te kunnen beschrijven, maar dit is een film die je moet zien en ervaren. Je laten meedrijven door de prachtige beeldenstroom. Dit kan je niet in woorden brengen, dat zou dit juweeltje enkel maar tekort doen.

Ashes and Snow is een prachtig kunstwerkje, meer dan gewoon een film... 5 sterren.

Had hier reeds ook al het één en ander over vernomen. Was wel enigszins bekend met Colbert's werk (waarvan ik overigens nog niet weet of ik het nu prachtig vind of leunend tegenaan de kitsch (in vorm, op intuïtief/inhoudelijk niveau vind ik het erg mooi)) en nu hij dit vast heeft gelegd in een documentaire (die hier ook nog eens met erg hoge cijfers bekroond wordt) wordt ik toch zeker benieuwd. Ook maar eens zien ergens vandaan te snuffelen.

Een audiovisuele zoektocht naar de symbiose tussen mens en dier en naar een meditatieve tijdservaring. Dat Ashes and Snow rustgevend werkt is zowat een feit. Helaas kan ik het niet écht geslaagd noemen.

In de zoektocht naar die synergie - een nobel streven overigens - maakt Colbert veelvuldig gebruik van een muzikale begeleiding en smeert zodoende zowat de hele film dicht. Hierdoor gaat veel van de natuurlijkheid die de beelden soms uitstralen ten onder. Ook is de expressieve bewegingsdans doorheen de film te geforceerd. Een concept als deze is mijns inzien interessanter wanneer er meer wordt geobserveerd en meer op beloop gelaten wordt.

Visueel vaak erg mooi (enkele shots lijken bijna symbolische tableaux vivants), maar wat mij betreft verzand het geheel in een weinig uitdagende meditatie.

Verder veel lof voor Colbert dat hij de wezens zo mooi in beeld weet vast te leggen, dat staat buiten kijf.

Dieren als "natuurlijke meesterwerken", en dan toch als thema mens vs natuur ...

Dit is een onhandig gekozen verwoording. Het betreft eerder de symbiose tussen mens en natuur. Ze worden namelijk niet tegenover elkaar geplaatst maar eerder samen afgebeeld.

Ik kan mij heel goed vinden in de mening van Apollinisch.

Qua beelden begint het allemaal veelbelovend, maar dan komt er een fluisterende voice over onzin filosofietjes verkopen en verdwijnt de 'sfeer' volledig. De muziek stuikt iets later eveneens in en wat overblijft is een nu en dan nog knap geschoten fotografisch beeld, weliswaar ontdaan van zijn magie, waardoor Ashes & Snow niet meer wordt dan een aaneenschakeliling van doordeweekse IKEA natuurschilderijtjes, inclusief sepiakleuren en vrij belachelijke composities. Jammer.

3*

Verkwanseld.

Het mag al enigszins ironisch zijn dat een fotograaf een film maakt bijna volledig gesteund op slow-motion. Vaak wel erg mooi gebruikt, maar 60 minuten lang?

Begin is inderdaad het meest indrukwekkend, vooral omdat Colbert zich daarna alleen maar herhaalt. Zoveelste olifant en onderwaterscene zijn lang zo indrukwekkend niet meer dan de eerste.

Ander duidelijk pijnpunt zijn muziek en editing. Visueel is het inderdaad prachtig, maar als filmervaring verwacht je dat de beelden ook vloeien en dat de 60 minuten muziek die eraan hangen ook deel gaan uitmaken van de sfeer. Hiermee wordt echter nagenoeg niks gedaan. Beetje zwalpende ambient zonder enige visuele feedback. Editing is al even lui.

Halverwege dan ook meer dans en Afrikaanse zang, wat het geheel alleen nog maar makker maakt. Jammer, Colbert mag van mij best zeker een keertje cinematograaf spelen, maar als regisseur bakt hij er uiteindelijk niet al te veel van.

En uiteraard, die voice overs ...

Hij had het beter gehouden bij een fotoboek, als film compleet mislukt. Maar visueel nog wel genoeg om nipt 60 minuten de film niet af te zetten.

2.0*

Wat zijn jachtluipaarden toch mooie beesten. Kreeg het er warm van. Maar waar onze verteller het over heeft is me een raadsel.

Soms best mooi en indrukwekkend, maar vaak ook irritant. De muziek kon ik nog wel hebben, maar de herhaling van zetten, de voice-over en het zoveelste slomoshot werkte me een beetje op de zenuwen. Pretenties in een mooi jasje. Cru gezegd: The Room meets Samsara...

Moeilijk.

Het ziet er mooi uit, maar is voornamelijk een beetje tè voor mijn nuchtere persoon. Helemaal met de direct herkenbare stem van Laurence Fishburne in de voice-over, kreeg Ashes and Snow soms onbedoeld een kwaliteit die lichtelijk op de lachspieren werkt; de combinatie van quasi-verlichte wijsheden met de sfeervolle muziek en zang, en de niet aflatende slow-motion beelden, was mij sneller dan ik had verwacht net even te zweverig.

Ik snap ichi en Onderhond wel, al kan ik er de voldoende zeker nog wel aan kwijt.

Liefhebbers van Ron Fricke zijn hier aan het juiste adres.