Attack (1956)

Ik zit me af te vragen: Die man op de poster achter Jack Palance (?); dat is toch Eddie Albert, of niet ?

Aldrich is groots. Wil dit ook wel eens zien.

Dat is toch echt Jack Palance!

Weet er iemand of het volgende in deze film is; een van de soldaten trekt altijd zijn laarzen uit in de schuttersputten?

Dit is een erg goede film. Een ware klassieker, goede acteurs.

Goed verhaal. Super!

4.0*

Aardig oorlogsdrama.

Vandaag om 16.30 uur te zien op MGM Movie Ch.

Lijkt me goed of niet Brix?

Aardig, niet meer dan dat. Aldrich heeft betere films gemaakt.

Gemengde gevoelens, dat is wat deze film bij mij oproept.

Attack! heeft een heel sterk uitgangspunt maar het resultaat is pover. Maar hier zijn dan ook redenen voor. Omdat deze film toch wel een statement maakt over het carrière systeem van het Amerikaanse leger had Robert Aldrich erg veel moeite om deze film te maken. Zodra the US Defense Department het script zag gaven ze meteen aan niks met de film te maken te willen hebben. Er werd niks uitgeleend, geen materiaal tanks of historisch beeldmateriaal. Hierdoor kreeg Aldrich geen groot budget en heeft hij de film in ruim een maand geproduceerd met wat geleende tanks en veel improvisatie. Dit is jammer genoeg te zien als je naar de film kijkt. Omdat deze film controversieel was voor zijn tijd en de redenen die ik net noemde neem ik het Aldrich niet 100 % kwalijk.

Wat ik hem wel kwalijk neem is dat het acteerwerk lang niet opperbest was. Lee Marvin vond ik sterk zoals eigenlijk altijd en Robert Strauss en Richard Jaeckel (die ik toch wel vaak zie opduiken in deze films) ook. Maar het voelde vaak erg statisch aan en ik vond Eddie Albert als Captain 'Coward' Cooney toch wel erg zwak.

Een ander punt wat Aldrich wellicht beter had kunnen doen aangezien zijn budget en resources, is wat minder actie op het scherm brengen. Kort de film een 15 minuten in, leg wat meer nadruk en attentie op de dialogen en het was een betere film geweest(denk ik).

Nu is het resultaat pover waar er meer uit te halen was.

P.S

Weet iemand of deze film wegens budgettaire redenen in z/w is geschoten i.p.v. van kleur? Want Vera Cruz is eerder gemaakt en is wel gewoon in kleur.

Ben in mijn nopjes dat ik deze nog eens na 56 jaar heb moge terug zien.

Begrijp dat de film niet voor iedereen te halen is ,en komt dan uit bij de meest recentelijk,die dan in de top 250 . Zoals, Longest Day, The (1962) 105. Paths of Glory (195725. Saving Private Ryan (1998), alle goede films.

Daarom vind ik het zo jammer dat deze film te weinig kijkers heeft ,want hij kan

. moeiteloos mee met de beste ooit gemaakt.

Ik heb hem net gekeken en ben net als 56 jaar terug diep onder de indruk, geweldige Jack-Palance en ook de rest van de cast een super prestatie.

Een film die je niet vergeet, en te weinig is bekeken

Ondanks dat hij uit de oude doos komt is het best wel een boeiende oorlogsfilml. Het verhaal zit goed in elkaar en de cast doet het uitstekend. Het einde was overigens best goed maar ook wel tragisch. De beelden zagen er ondanks de leeftijd nog best fraai uit.

Het wapengekletter mag er zijn, uiteindelijk geldt hetzelfde voor het politieke gekonkel. Marvin heeft wat dat betreft een interessante rol te pakken, Palance doet het met verbetenheid, Albert daarentegen gaat erop en erover. Daarbij is het lange tijd een voor de hand liggend filmpje, waar de pionnen staan, maar nauwelijks in beweging komen. Pas wanneer de Duitsers de aanval kiezen, is het spel op de wagen. Er gaat wat teveel mis voor een voldoende en dat is deels te wijten aan Strauss, die na Stalag 17 ook hier de boel weer staat te vergallen met z'n ongein.

steengoede oorlogsfilm

Aldrich heeft de gave om lowbudget films, artistiek te maken door het gebrek aan middelen te compenseren met stijlvondsten. Het zwart wit gebruik van een Aldrich doet tegenwoordig vele malen moderner aan dan zijn kleurenfilms (die met een groter budget werden gemaakt).

Ik vond het een uitstekende anti-oorlogsfilm, waarin Aldrich laat zien hoe oorlog iemands handelen kan veranderen en normen en waarden zo ver verschuiven dat mensen een nieuwe kant van zichzelf ontdekken. Het acteren is wat onstuimig en niet echt goed in de klassieke zin, maar het past uitstekend bij de film. Het verhaal is een kritisch relaas over politiek binnen het leger en het feit dat het leger niet mee wilde werken aan de film, bewijst eigenlijk min of meer het punt van “Attack”.

Het is een claustrofobische film geworden waar soldaten vechten voor hun leven in kelders of kapotgeschoten huizen of soms juist in open velden zonder beschutting. De film is niet alleen zwart wit in de fotografie, maar ook wel in de benadering van laf en dapper & goed en slecht. Cooney lijkt een ontwikkeling door te maken door zijn lafheid te onderkennen om daarna direct weer zich als een waanzinnige te gedragen. De karakterontwikkeling had wat genuanceerder en misschien zelfs wat geloofwaardiger gemogen. Uiteindelijk is het niet zo’n groot probleem omdat je merkt dat Aldrich zich gewoon heel erg druk maakt en niet de ambitie heeft een verhaal te vertellen dat aan alle kanten nuance heeft.

Aldrich’s oeuvre is wat wisselvallig, maar eigenlijk alleen in termen van grootsheid. De ene keer zijn z’n films absoluut briljant en soms is het simpelweg wel aardig. Dit zit daar ergens tussen. 4 sterren is dit wel waard.

Eigenlijk zeer middelmatige oorlogsfilm die draait rond een karikaturaal gebrachte, onbekwame en laffe legerkapitein.

Langdradig en op het einde moet uiteraard duidelijk gemaakt dat die ene slechte Amerikaan niet opweegt tegen de heldhaftigheid en de edelmoedigheid van de andere.

Was zeer zeker voorspelbaar.

Een schrandere, grimmige, realistische en niets ontziende tweede wereldoorlogsfilm, waarin het individu ten opzichte van het systeem centraal stond. Een verhaal over een heldhaftige luitenant en zijn corrupte, op psychologisch gebied uit balans zijnde meerdere en over (im)moreel gedrag. Bij de openingsscène lag de focus op het absurde van oorlog, helaas was het einde te onrealistisch verzoenend van toon en probeerde de regisseur onnodig te onderwijzen.

Aldrich heeft nog al wat moeite gehad om de film te maken, normaal gesproken werkt het ameikaanse min v def wel mee met een goed oorlogs verhaal dmv adviseurs en materiaal, zo niet deze rolprent. De koude oorlog was in volle gang en ze zaten niet te wachten op een film die draait over lafheid en onkunde van officieren en dan vervolgens het in de doofpot stoppen. Toch vind ik dat dit de film niet te kort doet, integendeel de rollen van Palance en Marvin vergoeden veel. Alleen de rol van Eddie Albert had veel beter gekund, Albert was ook geen acteur welke, naar mijn mening, in soldatenrollen paste. Aldrich was een regiseur die de rauwe werkelijkheid niet schuwde en in zijn films behoorlijk confronterend kon zijn, dat werkt in deze film absoluut, het enige minpunt is denk ik de acteer prestatie van Eddie Albert, voor de rest, prima film

Prachtige oorlogsfilm in zwart-wit wat niets afdoet aan de kwaliteit van de film. Luitenant Joe Costa (Jack Palance) heeft regelmatig problemen met zijn laffe meerdere kapitein Erskine Cooney (Eddie Albert).

Deze haalt bij Joe regelmatig tijdens acties tegen de vijand de woede naar boven als hij weer de minst heldhaftige manier kiest om niet zijn verantwoordelijkheid te nemen als leider van de compagnie waar beide officieren in dienen tijdens de 2e-wereldoorlog.

Hoe lang kan zoiets goed gaan als je leven afhankelijk kan zijn van degenen die naast jou strijden maar jou als het erop aan komt niet beschermen?

Een in de reeks oorlogsfilms die ik de afgelopen weken heb gezien en deze is een van de betere.

Een 7,5.

Kapitein Cooney (Eddie Albert) van de Fox Compagnie wordt algemeen beschouwd als incompetent. 14 mannen werden gedood in een recent gevecht met de vijand, en Cooney krijgt de schuld, vooral door luitenant Costa (Jack Palance). Het moreel is dus slecht. Het verhaal speelt zich grotendeels af in een gedeeltelijk gebombardeerde buitenstad in België. Echter is de film zelf geregisseerd met een klein budget in tweeëndertig dagen op een achteraf-terrein van RKO Studio's met een kleine cast en een paar militaire uitrustingen, hierdoor kan het zijn oorsprong als toneelstuk helaas maar moeilijk verbergen. De beperkende gebruiken van het podium zijn hier regelmatig zichtbaar. Over de uitvoeringen van Lee Marvin en Jack Palance en de meeste andere uit de cast was verder niets op aan te merken maar er wordt teveel in kelders of andere kleine ruimtes doorgebracht, waar ze alleen ruzie maken of langdradig praten. De climax van de film komt zwak en moralistisch prekerig over. Gelukkig waren er wel een paar redelijk leuke actiescenes waarvoor ik het een half puntje meer geef.

Ik heb me goed vermaakt met deze film. De zwarte wit beelden zijn juist een meerwaarde. Gebruik van schaduwen is erg mooi. Verhaal is prima en Jack Palance heeft echt een stoere kop.

En op de maandagmiddag maar weer eens classic van het oorlogslijstje en dat werd dus deze Attack! uit 1956 die toch wel een behoorlijk cijfergemiddelde heeft.

Toch moet de film het niet hebben van zijn opening waar weliswaar het idee van een hopeloze aanval met falende officier best uit de verf komt, maar de gekozen heuvel met omgeving en omstandigheden lijken verre van op die van de Ardennen, bovendien is het ronduit debiel om een positie vanuit zo'n kansloze hoek aan te vallen. Het oogt wat dat betreft in die openingsfase best knullig, maar daarna ontwikkelt de film zich toch behoorlijk omtrent de spanningen binnen het peloton met de luitenanten Kosta en Woodruff aan de ene kant, Erskine aan de andere kant die subtiel gedekt wordt door Bartlett. En het moet gezegd dat dit best wel een interessante fase is vooral tijdens het kaarten waar de dubbelzinnige opmerkingen en aantijgingen in het rond vliegen en de gemoederen licht verhit zijn en daarmee een situatie die in het vervolg alleen maar erger kan worden.

De nieuwe aanval op het dorpje met de verzekerde aansluiting en steun loopt zoals te verwachten uit op een ramp waar het niet alleen kwestie is van overleven maar de spanning tevens stijgt tot kookpunt in een beeld dat in die zin vooral draait om zinloosheid, verspilling, vriendjespolitiek en smerige spelletjes. En waar de Duitse tanks op het hilarische af zijn, en sommige scènes bijzonder klein qua opzet en wel eens wat knullig overkomen, bezit de film toch ook meer dan genoeg goed punten zoals enkele treffende locaties, de duistere en sombere sfeer die regelmatig aan Hell is for Heroes doet denken, knap in beeld gebrachte actie, een prima Jack Palance die ik vooral als bad guy ken uit Young Guns en Robert Strauss beter bekend als Animal uit Stalag 17 voor een kleine komische noot.

Het eindresultaat is dan ook een prima oorlogsfilm die wellicht niet eens zo zeer draait om oorlog dan wel het drama en de spanningen binnen een peloton en diens officieren. Niet helemaal top wat dat betreft, maar de leeftijd en mogelijkheden van 1957 moet wellicht ook niet vergeten worden.