The Way We Were (1973)

Ik had hier veel van verwacht maar viel me tegen, zeker door het einde, ik vind slechte eindes altijd waardeloos, zeker bij een romantische veel. Waardeloos... Ook is het karakter van Katie best irriterend en overdreven neergezet. Film was nog wel leuk geweest als het einde anders was verlopen, helaas...

Had van te voren echt veel verwacht van deze romantische film. Maar ik denk dat ik een ander soort film had verwacht dan dat ik uiteindelijk gezien heb. Ik had gewoon veel romantiek verwacht, maar dat vond ik toch een beetje tegenvallen. Het ging veel over politiek en op een gegeven moment had ik dat wel gezien. Natuurlijk zitten er ook mooie momenten in de film. En Redford en ook Streisand doen het wat mij betreft prima. Toch zitten er wat haken en ogen aan de film die ik niet begrijp. Waarom is Redford in vredesnaam niet in het leven van zijn dochter? Hij heeft haar 1 x gezien bij de geboorte en daarna niet meer? Bij de scene voor het hotel wordt duidelijk dat Streisand inmiddels is getrouwd en haar man als vader van Rachel door het leven gaat. Maar ik begrijp niet waarom ze helemaal geen contact hebben. Is het te moeilijk voor ze geweest, bang dat als ze elkaar weer zien de gevoelens weer op gaan spelen? Nu is het te laat, dat snap ik, maar toentertijd had er toch wel contact gehouden kunnen worden...?
Het had wat mij betreft een beetje meer over hun relatie kunnen gaan, en dat hele politieke gebeuren had van mij achterwege gelaten kunnen worden. Nu blijven slechts enkele momenten staan.

3*

Er wordt nogal wat afgemopperd over Barbra Streisand. Nu vind ik het altijd een beetje laf om iemand te keuren op het uiterlijk, maar echt een interessant personage weet Barbra nou ook niet echt neer te zetten. Ik zal ook niet zeggen dat ze een schoonheid is, maar ik stoorde me wel vrij snel aan het typetje dat ze neerzet. Zo’n typische idealistische student die meent alles van de wereld te weten en daar constant haar bek over moet opentrekken. In het dagelijks leven loop ik er met een boogje omheen, maar op de bank gaat dat lastig.

Stiekem is het film met best wat mankementen. Voor een romantische film slaagt men er niet in om de liefde van het scherm te laten spatten, maar desondanks heb ik het nergens als een vervelende prent beschouwd. Het oogt eerder allemaal wat doelloos eigenlijk. Barbra is eigenlijk ook niet geschikt voor dit soort hoofdrollen. Toch jammer want de omschrijving van The Way We Were sprak me wel aan. Dat gedoe naar haar ex van ‘met mij was je beter af geweest’, vind ik ook wel weer wat flauw. Ik kan dan ook niemand bedenken wie ik de film zou aanraden. Hooguit iemand die aan slaapstoornissen leidt.

Het charisma van Redford gaat hier door het dak. De naald van de meter slaat door. Het einde (wanneer ze elkaar op straat tegenkomen) is misschien wel het beste van heel de film.

Romantiek en een heerlijke song. Barbra vond ik veel beter acteren dan in "Funny Girl" en ook naast een jonge Robert Redford kunt ge niet kijken al vallen beiden toch in een verzoeningsscène eens lekker uit hun rol.

Te veel politiek geneuzel om een goede romantische film te kunnen zijn.

Arthur Laurents schreef over wat hij kende. Hij was zelf een communistische jood in New York. Verschillende personages en gebeurtenissen sproten uit z'n eigen herinneringen voort. Zijn idee was om een romantisch drama te linken aan de veranderende houding ten opzichte van communisme in de V.S. Tijdens de Spaanse Burgeroorlog weigerden de Amerikanen de linkse krachten te steunen tegen Franco, maar tijdens de Tweede Wereldoorlog werkten ze wel samen met de Sovjetunie. In die periode heeft Katie posters van Roosevelt en Stalin op haar kamer hangen. Tijdens het mccarthyisme in de jaren '50 werd deze toenadering abrupt afgebroken.

De romantische verhaallijn loopt parallel aan de politieke. Tijdens de flashback in de jaren '30 is de kloof te groot. Zij is een communistische jodin die politieke actie voert. Ze is het lelijke eendje, al heeft ze ook een aantrekkelijke kant. Hij is een protestants rijkeluiszoontje die alles op een gouden schaaltje gepresenteerd krijgt. Hij is atletisch, populair en intelligent. Politiek nemen hij en z'n vrienden niet ernstig. De jaren '40 zijn een periode van toenadering. Katie laat haar haar ontkrullen in de hoop dat ze dan aanvaard zal worden door Hubbells vrienden. In de jaren '50 valt het koppel uiteen in een klimaat waarin mensen in de filmindustrie onder druk gezet werden om tegen elkaar te getuigen.

Een komische scène is het feestje waarop iedereen verkleed is als een van de Marx Brothers. Het stotteren op de naam K-K-K-Katy is ontleend aan een populair liedje van Billy Murray. De romantiek zit in kleine momenten, zoals wanneer ze z'n haar uit z'n ogen haalt of wanneer hij haar schoen dichtknoopt en iets te lang vasthoudt. Er zitten mooie camerabewegingen in, onder andere bij dat boottochtje vanuit een helikopter. Het titelnummer, intens gezongen door Barbra Streisand, roept een nostalgische sfeer op vol mijmering over wat had kunnen zijn.