La Danseuse (2016)

Vanaf 6 oktober in de bioscoop (Lumière)

Mooie film

Die "serpentine dance" moet wel één van de allereerste zaken zijn geweest, die op het toen gloednieuwe medium film in de jaren 1890 zijn vastgelegd. Verschillende studio's (Edison, Lumière en andere) hebben zich daar in die tijd op geworpen. Zij het dat die opnamen achteraf handmatig werden ingekleurd.

Ik heb in het verleden voorbeelden van de Lumière-versie gezien, weet uiteraard niet of dat wel helemaal authentiek was. Diverse afbeeldingen van die versie uit 1896 waren dat wel. Zag er voor die tijd opvallend goed uit.

Deze film scoort hier tot nu toe op zich al redelijk goed. Ik ben benieuwd hoe er met dit stukje filmgeschiedenis wordt omgesprongen in dit verhaal uit 2016. Dat maakt het extra interessant te gaan kijken.

Deze film voornamelijk bekeken omdat Soko - ik kende haar tot nu toe alleen van dit opzwepende muzieknummer Who Wears The Pants ?? - hier een hoofdrol in speelde. En ja, Soko kan goed zingen maar ook goed dansen en acteren. Het verhaal zelf stelt niet zo veel voor. Dit soort verhaaltjes - het verwezenlijken van een droom - zijn al tig keer eerder verfilmd. Maar... ik kan daar niet om malen. Ik heb mij toch best wel geamuseerd bij het bekijken van dit filmpje. Dankzij Soko uiteraard.

3.5*

La Danseuse geeft een beeld van de opkomst van de briljante ideeën van Loise Fuller, maar wel een heel vrij beeld. In de vele gebeurtenissen is nogal het één en ander veranderd om vooral een melodramatische verhaal te willen vertellen. Het is dan ook geen film die het daar van moet hebben, want het is het zoveelste scripttechnische niemendalletjes.

Dankzij de kracht van het gehele audiovisuele aspect overstijgt de film ruimschoots de gemiddelde biopic. De wijze waarop de ideeën van Fuller worden gereconstrueerd zijn spectaculair, de aankleding prachtig en in de montage schroomt men niet om dit voor een deel heel modern te doen. Vanaf het begin wordt je volledig ondergedompeld in een sfeer die, gevoelsmatig, eer doet aan de inspirerende periode voor de kunst die wordt behandeld in de film.

Op het gebied van muziek ligt tevens de kracht van de film, alsmede de zwakte. Naast een selectie klassieke werken, inclusief Vivaldi Recomposed van Max Richter, gebruikt men nogal wat bestaande filmmuziek; 2 stukken van Evguen & Sachai Galperine' L'homme qui voulait vivre sa vie en maar liefst zo'n 30 à 40 minuten van Nick Cave en Warren Ellis' The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford. Vooral deze laatste druk een zware stempel op de film en sommige stukken worden als een terugkerend thema gebruikt. Het werkt wonderbaarlijk goed, maar het tast hiermee wel de muzikale identiteit van de film aan, waardoor het soms afleidt.

Meh.

Ik vermoed dat er nogal wat aan de historie gesleuteld is in dit wat al te gelikte verhaaltje over het leven van Loie Fuller. Ongetwijfeld was dat in het echt nog een heel stuk interessanter dan wat we hier te zien krijgen - zelfs het korte artikeltje op de wikipedia geeft al zoveel aanknopingspunten die kennelijk allemaal zijn blijven liggen. In plaats daarvan vooral veel aandacht op de relatie met Duncan - waar ik overigens weinig achtergrond over terugvind, en wat er een beetje bijgesleept lijkt te zijn om Depp een rol te geven. Niks mis mee overigens, maar met historie heeft het misschien niet heel veel te maken. En ik vroeg me wat af waarom de makers dan niet gekozen hebben om het leven van Duncan te verfilmen. Nou ja, misschien komt dat nog.

Wat de dans zelf precies zo interessant maakte voor het publiek had er wellicht iets beter uit kunnen komen. Ja het ziet er best grappig uit, maar ik zou me na een minuut echt gaan vervelen.

Snap dat als je die 'magie' niet voelt, je graag zou willen zien waarom dit het publiek zo aansprak. Maar juist zo'n uiting als deze is van zo'n visuele kracht dat het bij uitstek reuze interessant kan zijn voor elk soort publiek,, zelfs voor mensen die niet van dans houden en zelfs in de huidige tijd. Indien het een kale dans betrof zou ik best wat kunnen voelen voor jouw punt van kritiek.

Als je van schoonheid houd, kan ik deze film echt aanraden. Wat een prachtige beelden en aankleding. Ook veel vrouwelijk naakt wat de film alleen maar beter maakt.

Zoals Loie Fuller in de film zelf zegt: ze komen niet voor mij, maar voor mijn dans. Dat deze biopic zich niet aan de realiteit houdt, boeit mij in dit geval minder. Ik ken haar toch niet echt, maar haar dans is met de filmpjes van Lumière wel bekend. Hoe eer je haar dan beter door haar dans mooi weer te geven. Toch mooier dan wat we in de oude filmpjes nog kunnen zien.

Soko geeft alles in de hoofdrol als Loie Fuller en ze maakt er een boeiend personage van. Gaandeweg zie je ook hoe ze haar act uitwerkt en we krijgen mooie dansbeelden te zien. Een film dus eerder voor de liefhebbers van dans en theater, dan van biopics. Al is het verder ook mooi aangekleed met decor en kostumering. En voor één keer is het net intrigerend waar de verhaallijnen niet helemaal worden uitgeklaard. Knappe film!

Een stel goede Franse acteurs in deze biopic.

Film vertoont een bijzondere, levendige kunstvorm, toch eenvoudig en sober voorgesteld, en ook zonder overvloed van details in het verhaal.

Muziek, decor en costumering zijn heel verdienstelijk.

Terloops herinnerde ik mij ooit een film over Isadora Duncan te hebben gezien met Vanessa Redgrave in de hoofdrol.

Benoit Debie, geef die man een standbeeld!

Haalt een niemendalletje naar de absolute top door zijn cinematografische bijdrage.

Alweer een onbekende film, maar toch wel eentje die de moeite was om te bekijken. Niet dat het verhaal zo bijzonder was, maar de dansscènes waren wel dik in orde.

De cast deed het ook niet slecht en visueel zat het ook wel goed, zeker dan die dansscènes.

Ik vond hem wel eens het bekijken waard en ook de speelduur stelde niet teleur, niet te lang en niet te kort.

Veel lof voor deze film hier geschreven. Maar mij sprak hij niet aan

Een terugblik op de bliksemcarrière van danseres Marie-Louise Fuller die de grondlegger was van de befaamde Serpentine Dance die Thomas Edison in 1895 vastlegde (met Broadway-danseres Annabelle Moore) in één van de beroemdste films uit die periode. Di Giusto zet een levendig beeld neer van de Folies Bergères van eind 19e eeuw en de dans-scenes zijn schitterend uitgevoerd en gefilmd, maar over Fuller zelf komen we weinig meer te weten dan dat ze een ambitieuze, eigenzinnige, lesbische danseres was. Da's een beetje karig.

De dans vanaf de 2e helft van de film ( eigenlijk het resultaat) is inderdaad erg mooi en sprookjesachtig.

de setting is ook mooi. wel was het wat langdradig en eentonig, maar er zaten zeker mooie scenes in.

Laat ons meteen beginnen met het slechtste. Het plot kon me eigenlijk gestolen worden en staat blijkbaar ook mijlenver af van wat er in werkelijkheid allemaal gebeurd is. Het is allemaal wel erg gekleurd weergegeven terwijl haar drive en motivatie waarom te weinig uit de verf komen.

Zeer positief was de mooie choreografie die een waar spektakel boden. Chapeau voor Sokolinski dat ze dit kon uitvoeren. Het dansgebeuren was bij momenten adembenemend mooi met de lichteffecten. Ook het camerawerk was erg stijlvol en de sfeer kan best doorgetrokken worden naar de gehele film. Jammer dat het plot zo zoutloos is ...

De kleurrijke dansmomenten, alsook de passende muziek blijven me bij. Het verhaal echter, toont te veel soberheid en gaat traag vooruit.